விபவ அவதாரமா? அர்ச்சாவதாரமா?

நரசிம்மன், ராமன், கண்ணன் போன்ற தோற்றங்களோடு இறைவன் பூமிக்கு வருவதை விபவ அவதாரநிலை என்று சொல்வார்கள். ஸ்ரீரங்கநாதன், வரதராஜன், சாரங்கபாணி போன்ற திருக்கோலங்களில் இறைவன் கோயில்களில் எழுந்தருளி இருப்பதை அர்ச்சாவதார நிலை என்று சொல்வார்கள்.

ஆனால் திருமலை ஸ்ரீநிவாசன், முதலில் அங்கே அவதாரம் செய்தபோது விபவ அவதாரமாகத் தோன்றி, பத்மாவதியை மணம் புரிந்து, அதன் பின் அர்ச்சாவதார நிலைக்கு மாறிக் கோயில் கொண்டவர். விபவம், அர்ச்சை ஆகிய இருநிலைகளும் இணைந்திருப்பது ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாளுக்கே உண்டான தனிச்சிறப்பு.

திருமலையின் ஏழு மலைகளுமே திருமாலின் வடிவமாகப் போற்றப்படுவதால், ராமாநுஜர் திருமலைக்கு வந்த போது, மலைமீது ஏற முதலில் மறுத்து விட்டார். திருமலையப்பனைத் தரிசிக்க இயலாதவர்கள், அந்த ஏழு மலைகளைத் தரிசித்தாலே அனைத்துப் பாபங்களும் நீங்கி விடும் என்று

திருமலையில் வாழ்ந்த ஒரு வேடன், அங்கிருந்த ஒரு மரத்தையே பெருமாளாக எண்ணி, அப்பெருமாளுக்குத் தினந்தோறும் தேனும் தினைமாவும் சமர்ப்பித்து வந்தான். ஒரு புரட்டாசி சனிக்கிழமையில் மலையப்பன் அந்த வேடனுக்குக் காட்சி தந்து அருள்புரிந்தார். அதன் நினைவாக இன்றும் புரட்டாசி சனிக்கிழமைகளில் திருமலையப்பனுக்காக மாவிளக்கு போடும் வழக்கம் உள்ளது.

வேடன் சமர்ப்பித்த தினைமாவுக்கு இணையாக அரிசி மாவும், தேனுக்கு இணையாக வெல்லமும் சேர்த்து, மாவிளக்கு போடுகிறார்கள். அந்த மாவு உருண்டை திருப்பதி மலையைக் குறிக்கிறது. அதன் மேல் ஏற்றப்படும் விளக்கு மலைக்கு மேல் விளக்காய் ஒளிவீசும்மலையப்பனைக் குறிக்கிறது.