நம் ஆலயங்களில் உள்ள துர்க்கை நான்கே கரங்களுடன் சங்கம், சக்கரம் தாங்கி, அபய-ஊருஹஸ்தங்களுடன் காணப்படுகிறாள். ‘‘மகிஷாசுரமர்த்தினி’’ என்ற மாத்திரத்தில் நம்மில் பலருக்கு இந்தத் திருஉருவம்தான் கண்முன் நிற்கும்.‘‘மர்த்தினி’’ என்பதே எத்தனை சிறப்பான வார்த்தை! மிருது செய்வதே மர்த்தனம்.

மாவாக அரைப்பது மர்த்தனம். அரைக்கும்போது தானியம் அழிந்து விடவில்லை; தனது கெட்டித்தனத்தை விட்டு மிருதுவாகிறது! பிறருக்குப் பயனாகிற உருவத்தை அடைகிறது. மிருதுத் தன்மையை அல்லது மார்தவத்தை - அடைவிப்பதுதான் மர்த்தனம். மகிஷன் கழுத்தைக் காலால் பிசைந்து பார்க்கிறாள் மிருதுவாக்குவதற்காக! அஞ்ஞானத்திடம் நாம் எவ்வளவு ஜாக்கிரதையாக இருக்க வேண்டும் என்பதை அவன் மூலம் காட்டுகிறாள்.

இவ்வாறு உலகுக்கோர் எச்சரிக்கையாக அவன் இருப்பதாலேயே பரோபகாரியாகிற பயனை அவனுக்கும் தருகிறாள்!

நம் திருக்கோயில்களில் உள்ள சங்கு - சக்ர தாரிணியான துர்க்கையை விஷ்ணு - துர்க்கை, வைஷ்ணவி என்கிறோம். எனவே, இவள் நீலமேகசியாமளை ஆவாள். நமது மகாலட்சுமி உருவிலும் அவளது பதினெட்டுத் திருக்கரங்களாகி புஜ, பல, பராக்ரமம் காட்டுவது விஷ்ணுவின் சக்தி என்று தானே பார்த்தோம்? தத்துவங்கள் கலந்து கலந்தே காணப்படுவதை இதிலிருந்து உணரலாம்.