சபரிமலையில் பெண்களுக்கு அனுமதி, திருமணம் தாண்டிய உறவு கிரிமினல் குற்றமில்லை, ஒருபால் உறவு தவறில்லை... போன்ற அதிரடியான தீர்ப்புகளை வழங்கி அண்மையில் பரபரப்பை ஏற்படுத்தியது உச்சநீதிமன்றம்.

இந்த தீர்ப்புகளுக்கு பாராட்டுகள் குவிந்தாலும், ‘‘நீதிமன்றத்தால் மக்களின் பிரச்னையைத் தீர்க்க முடியாது. நாடாளுமன்றம் செய்ய வேண்டிய வேலையை நீதிமன்றம் செய்து வருகிறது. இது ஜனநாயகத்துக்கே ஆபத்தானது...’’ என்ற எதிர்க்குரலும் வலுத்திருக்கிறது.

இன்னொரு பக்கம் ‘‘நாடாளுமன்றம் மற்றும் உச்சநீதிமன்றத்தைத் தவிர்த்து மக்கள் பிரச்னையைத் தீர்க்கும் அதிகாரம் மக்களின் கைகளுக்கே வர வேண்டும்...’’ என்று புரட்சிக்குரல் எழுப்புகின்றனர் சமூக ஆர்வலர்கள். இந்நிலையில் இதுதொடர்பான நிபுணர்களை அணுகினோம்.

‘‘சமீபத்தில் உச்சநீதிமன்றம் அளித்த தீர்ப்புகள் இதை இன்னமும் கூர்மைப்படுத்தியுள்ளது. ‘இயற்கைக்கு விரோதமான பாலியல் உறவு கிரிமினல் குற்றமாகாது’ என்ற தீர்ப்பின் பின்னணியைப் பார்த்தால் ஒரு விஷயம் புலப்படும்.

2013ல் இந்தப் பிரச்னை கிரிமினல் குற்றமா? இல்லையா? என்ற விஷயத்தில் உச்சநீதிமன்றமானது, ‘இது தன் அதிகார வரையறைக்குள் வராது, நாடாளுமன்றமே முடிவு செய்ய வேண்டும்’ என்று ஒதுங்கிக்கொண்டது தவறான முன்னுதாரணம். ஒரு பிரச்னை, ஒரு சிறிய குழு சம்பந்தப்பட்டதாக இருந்தாலும் அதற்கு தீர்வு சொல்ல வேண்டியது உச்சநீதிமன்றத்தின் கடமை.

பின்னர் அதே பிரச்னை உச்சநீதிமன்றத்தின் தீர்வுக்குக் கொண்டு வரப்பட்டபோது, ‘இதுபற்றி தனக்கு கருத்து ஏதுமில்லை, இதை உச்சநீதிமன்றமே முடிவு செய்து கொள்ளலாம்’ என்று மத்திய அரசு கூறியது விசித்திரமானது.

சில விஷயங்களில் நாடாளுமன்றம் தங்களது கருத்தை வெளிப்படையாகக் கூறத் தயங்குவது ஓட்டு வங்கி அரசியலின் விளைவே. ஆனால், நீதிமன்றங்கள் சட்டங்களை சீராய்வுக்கு உட்படுத்தும்போது நாடாளுமன்றத்துக்கு அப்படிப்பட்ட தர்மசங்கடங்கள் ஏற்படாது.

அதே நேரத்தில் எப்பொழுதுமே நீதிமன்றங்கள் சரியான தீர்ப்பைத்தான் அளிக்கும் என்பதற்கும் உத்தரவாதமில்லை. வேண்டுமானால் தீர்ப்புகளின் அடிப்படையை நாடாளுமன்றத்தின் சட்டங்களின் மூலம் மாற்றலாம். ஆனால், தீர்ப்பையே நாடாளுமன்றத்தால் ரத்து செய்யமுடியாது.

ஒரு நாடு, ஒரு சமயம், ஒரு மொழி என்று இந்தியாவின் பன்முகத்தன்மையைக் குலைக்க முற்படுபவர்களுக்கு அரசியலமைப்புச் சட்டமும், உச்சநீதிமன்றமும்தான் ஒரே செக்...’’ என்று கறாராக சந்துரு முடிக்க, இதுகுறித்த இன்னொரு பார்வையை விவரித்தார் பேராசிரியர் அ.மார்க்ஸ்.

நீதிமன்றத்துக்கு நிறைவேற்றும் அதிகாரம் கிடையாது. அடிப்படை உரிமைகள் மீறப்படுகின்றன எனும் குற்றச்சாட்டு வைக்கப்படும்போது அதை ஆய்வு செய்து நாடாளுமன்றத்திற்குக் கட்டளையிட மட்டுமே முடியும்.

ஆனால், அரசியல் சட்டம் வழங்கும் அடிப்படை உரிமைகளில் மூன்றில் இரண்டு பங்கை பெரும்பான்மையின் மூலம் நாடாளுமன்றம் மாற்றவோ ரத்து செய்யவோ முடியும். அவ்வாறு செய்யப்படும் மாற்றங்கள் அரசியல் சட்டத்தின் அடிப்படை தொனிக்கு எதிராக இருப்பதாக உச்சநீதிமன்றம் கண்டால் அந்த மாற்றத்தை அது ரத்து செய்யவும் முடியும் என்பது கேசவானந்த பாரதி வழக்கு மூலம் நிறுவப்பட்ட ஒரு வழமை.