பகவான்-45

உடலை விட்டு விலகினார்!

அதுதான் கடைசி நாள்.1989, ஜனவரி 19.பூனே ஆசிரமம் காலையிலிருந்தே பரபரப்பாக இயங்கிக் கொண்டிருந்தது. ஓஷோவுக்கு மிகவும் நெருக்கமான மருத்துவர் கோகுல் கோகனி. அவரது குடும்பமே பகவானின் சிஷ்யர்களாக தங்களை மாற்றிக்கொண்டு ஆசிரமத்துக்கு சேவை செய்து கொண்டிருந்தார்கள்.

அன்று இந்த கோகனியைத்தான் ஆசிரமத்தை நிர்வகித்துக் கொண்டிருந்த சுவாமி ஜெயேஷ் வலை வீசி தேடிக்கொண்டிருந்தார்.ஒரு வழியாக காலை பத்து மணி வாக்கில் டாக்டர் கோகனிக்கு செய்தி வந்தது.“ஜெயேஷ் உங்களை காண விரும்புகிறார்...”
இது அபூர்வமானது.சுவாமி ஜெயேஷ், அப்போது ஆசிரமத்தில் ஓஷோவுக்கு அடுத்தபடியாக அதிகாரம் மிக்கவராக இருந்தார். மற்றவர்கள்தான் அவரைக் காண விரும்புவார்கள். அவர் யாரையும் பார்க்க மாட்டார்.

ஆசிரமத்துக்கு விரைந்தார் கோகனி.ஜெயேஷின் அறைக்கு வெளியே அவர் சுமார் 45 நிமிடங்கள் காத்திருக்க வேண்டியிருந்தது.வரவேற்பறையில் நிறைய பேர் காத்துக் கொண்டிருந்தனர். எவர் முகத்திலும் புன்னகை கொஞ்சம் கூட இல்லை. இறுக்கமான சூழல் அங்கே நிலவியது. ஊசியைக் கீழே போட்டாலும் சப்தம் எழக்கூடிய அளவில் மயான அமைதி.ஆம், மயான அமைதியேதான்.

பிற்பகல் 12.30 மணி வாக்கில் ஜெயேஷ், அவரது அறைக்கு அழைப்பதாக டாக்டர் கோகனியின் காதில் மெதுவாக சொல்லிவிட்டுப் போனார் ஆசிரமப் பணியாளர் ஒருவர்.எப்போதுமே அமைதியாக இருக்கும் சுவாமி ஜெயேஷின் அறை, அன்று போர்ப்பாசறை மாதிரி பரபரவென்று இருந்தது. ஆசிரமத்தின் முக்கியத் தலைகள் அங்கே குழுமியிருந்தார்கள்.

‘‘சுவாமி... என்னை ஏன் திடீரென்று அழைத்தீர்கள்?” சஸ்பென்ஸ் தாங்க முடியாமல் டாக்டர் கோகனி கேட்டார்.“சிறிது நேரத்தில் டாக்டர் அம்ரிதோ நம்முடன் வந்து சேர்ந்துகொள்வார். அவரே விளக்கமாக சொல்வார்...” என்று சொல்லிவிட்டு ஜெயேஷ் சோகம் கப்பிய முகத்தோடு கண்களை மூடி தியானம் செய்ய ஆரம்பித்தார்.