இதோ இப்போதும் என் கழுத்தில் இருக்கும் மிகப்பெரிய விருது அதுதான்.ரொம்ப ஸ்பெஷலாக அந்த டாலரை எனக்காக செய்து வாங்கினார். தன் மகனில் ஒருவனை ஒலிம்பியன் ஆக்குவதுதான் அவருடைய குறிக்கோள். செய்து காட்டிவிட்டார்.ஆரணிதான் சொந்த ஊர்.

1950, ஆகஸ்ட் 17ல் திருவண்ணாமலையில் பிறந்தேன். அம்மாவை டெலிவரிக்காக கொண்டு செல்கையில் காரிலேயே பிறந்து விட்டேன்.அப்பா வாசுதேவன். அம்மா பத்மாவதி. அப்பா இராணுவத்தில் இரண்டு வருடங்கள் இருந்தார். பிறகு ஹெச்.ஏ.எல் கம்பெனியில் வேலை. அப்பா பெங்களூர், அம்மா திருவண்ணாமலை.

எங்களை பஞ்சபாண்டவர்கள் என்பார்கள். ஐந்து சகோதரர்கள். கரன் பிரதர்ஸ். ஐவர் பெயருமே கரன் என முடியும். பிரபாகரன் 15 முறை தேசிய அளவில் மேட்ச் விளையாடியவர். எங்கள் ஐவரிலும் அதிகளவில் தேசிய அளவிலான போட்டிகளில் விளையாடியது பெரிய அண்ணன்தான்.

அம்மாவின் வீடே கரன் வில்லாஸ் என்றுதான் இருக்கும். அப்பாவுக்கு சூரியனை ரொம்பப் பிடிக்கும். அவரைப் போன்ற ஜென்டில்மேனைப் பார்த்ததே இல்லை. குழந்தை வளர்ப்பில் அவ்வளவு திட்டம், நேர்த்தி. காலை 5.30க்கு எங்கள் அனைவரையும் எழுப்பி குளிக்க வைத்து பயிற்சிக்காக மைதானத்துக்கு அழைத்துச் சென்றுவிடுவார்.படித்தது சென்னை வெஸ்லி ஆண்கள் பள்ளியில்.

இங்கு கல்வியுடன் தொழில் கல்வி, தோட்ட வேலை, தையல், கார்ப்பென்ட்ரி, நெசவு, என்.எஸ்.எஸ், விளையாட்டு... என சகலத்தையும் வாரம்தோறும் அட்டவணை போட்டு செய்ய வைப்பார்கள்.

ஆக, பக்கத்து வீட்டைப் பார்த்து பொறாமைப்படாமல் நம் வீட்டின் முன்னேற்றத்துக்கு திட்டமிட்டாலே போதும்!

1976ல் ஒலிம்பிக். திரும்பி வந்தபோதுதான் அப்பா எனக்கு இந்த டாலரைக் கொடுத்தார்.1978ல் உலகக் கோப்பை. தோல்வி அடைந்தோம். நாடே எங்களைத் திட்டி சாபமிட்டது. வடக்கில் இருந்த வீரர்களின் வீடுகள் மேல் எல்லாம் கல்லெறிந்தார்கள். உருவ பொம்மையை எரித்தார்கள்.