அரண்மனை குடும்பம்-32

குலசேகர ராஜா துளியும் தயக்கமோ, தடுமாற்றமோ இன்றி பேசிவிட்டு பாத்ரூமுக்குள் நுழைந்து கொண்டார். சுந்தரவல்லிக்கோ அது எப்படி நடக்க முடியும் என்கிற கேள்வி மரங்கொத்திபோல் அவளுக்குள் கொத்தத் தொடங்கி விட்டது. அப்போது தியாவைத் தூக்கிக்கொண்டு மஞ்சுளா அந்த அறைக்குள் வந்தாள்.தியா, மஞ்சுவின் பிடியில் அமைதியாக இருந்தாள். இருவரையும் பார்க்கவும் சுந்தரவல்லியின் எண்ணமும் மாறியது. மஞ்சுளா சுந்தவல்லியை ஒருமாதிரி பார்த்தாள்.

“அடடே... குட்டி உன்கிட்ட வந்துட்டாளா... இவ நம்ம யார் கிட்டயும் வரமாட்டாளே..?”
“அதெல்லாம் நேத்து வரை... நீ இப்ப கூப்பிட்டுப் பார்... வருவா...”
“அப்படியா... தியா குட்டி எங்க அத்தைகிட்ட வா பாப்போம்...”
“கைய நீட்டி கூப்புடும்மா...”
“ஓ... எங்க... வா... வா...” சுந்தரவல்லி கைநீட்ட மெல்ல தியா அவளிடமும் சென்றாள்.

“என்னடி இது அதிசயம்... நம்பள பார்த்தாலே அம்மா முந்தானைக்குள்ள பதுங்கறவ இப்ப சகஜமா வந்துட்டாளே..?”
“அதான் என் சாமர்த்யம்... போ... இப்படியே போய் கணேஷ் அத்தான் முன்னால ஒரு ரவுண்ட் அடிச்சிட்டு வா...”
“ஓ... நீ அப்படி வரியா... புரியுதுடி...” என்றபடியே அறையை விட்டு தியாவோடு வெளியேறினாள் சுந்தரவல்லி.

கச்சிதமாய் பாத்ரூம் கதவைத் திறந்துகொண்டு வந்தார் குலசேகர ராஜா. இடுப்பில் டவல். மேனிமேல் நீர்த்துளிகள்!
“என்னப்பா இப்பபோய் குளிச்சிருக்கீங்க?” என்று வியப்போடு மஞ்சுளாவும் கேட்க, நேராக வாட்ரோப் அருகே சென்று கீழ் அடுக்கில் இருந்து அகலக் கரை வேட்டியையும், மேல் அடுக்கில் இருந்து வெள்ளை நிறத்தில் ஜிப்பாவையும் எடுத்து அணிந்தபடியே மஞ்சுவுக்கு பதில் சொல்லத் தொடங்கினார்.

“சுடுகாட்டுக்குப் போய்ட்டு வந்தேன்மா... அப்ப குளிக்கணுமில்ல?”
“ஓ... அந்த சதீஷ் க்ரிமேஷனுக்கா?”
“ஆமா... எங்க உங்கம்மா... இங்க இருந்தாளே?”
“தியாவோட கணேஷ் அத்தானைப் பாக்க போயிருக்காங்க...”
“யாரு... அந்த குட்டிப்பிசாசா..? அது நம்மகிட்டல்லாம் வராதே?”
“நீங்கதானே சொன்னீங்க... இனி நாம எல்லா விஷயத்துலயும் மாறி நடந்துக்கணும்னு...”
“ஓ... அதை நீ ஸ்டார்ட் பண்ணிட்டியா?”

“பண்ணிட்டேன்... ஆனா, எவ்வளவு தூரம் ஒர்க் அவுட் ஆகும்கறது  உங்க கைலதான் இருக்கு...”
-மஞ்சுளா சற்று சந்தேகத்தோடும், பயத்தோடும் சொன்னதைக் கேட்டு அவளை ஆழமாய் ஒரு பார்வை பார்த்தார் குலசேகர ராஜா.
பதிலுக்கு எதுவும் சொல்லாமல் ட்ரெஸ்ஸிங் டேபிள் முன் சென்று தலையை வாரிக் கொள்ளத் தொடங்கினார்.
“என்னப்பா... எதுவுமே சொல்லாம மௌனமாயிட்டீங்க..?”

“இனி பேச்சே கிடையாது மஞ்சு... செயல்தான்! எது எப்ப எப்படி நடக்கணுமோ அது அப்ப அப்படியே நடக்கும். நீயும் பார்ப்பே...”
“நடந்தா சந்தோஷம்... ஆனா, ரத்தி முன்னவிட இப்ப தெளிவா இருக்கா. தெம்பாவும் இருக்கா. ஏற்காடு போய்ட்டு வந்ததுல இருந்தே அவகிட்ட பெரிய மாற்றம் தெரியுது. யாரோ ஒரு சாமியார் கொடுத்திருக்கற கருங்காலி மாலையையும் கழுத்துல போட்டிருக்கா. நான் அதைத் தொட்டுப் பார்க்க போனப்போ என்ன தொடவே விடலை...”
“அதுக்கென்னம்மா..?”

“சொன்னேம்ப்பா... கிணறு வெட்டப்போய் பூதம் கிளம்பிடக் கூடாது... இப்ப கூட நீங்க கணேஷ் அத்தான் சந்தேகத்துல இருந்து முழுசா வெளிய வந்துட்டதா என்னால நினைக்க முடியல...” மஞ்சுளா அழுத்தம் திருத்தமாகப் பேசினாள்.
குலசேகர ராஜாவும் அவளை ஊன்றி வெகு ஆழமாகப் பார்த்தார். பல வினாடிகள் பேச்சே இல்லை.
“என்னப்பா... எனக்கு பதில் சொல்லாம அப்படி பாக்கறீங்க?”
“ஒண்ணுமில்ல... இதை அப்படியே விட்டுடுவோமா?”
“என்னப்பா சொல்றீங்க... எதை விடச் சொல்றீங்க..?”

“ரத்தியையும் அந்த குட்டியையும்தான்... நீயும் சரின்னு சொல்லு... நான் உனக்கேத்த நல்ல மாப்பிளையை இப்பவே பாக்கறேன். என்ன சொல்றே?”
பவுடர் டப்பாவை எடுத்து மூட்டம் பொங்க அதை கையில் கொட்டி, பின் கழுத்து, மார்பில் அதை படபட வென தட்டிப் பூசியபடியே அவர் கேட்ட கேள்வி மஞ்சுளாவை காளி போல் ஆக்கத் தொடங்கியது.

கண்கள் அகண்டு விரிய அவளது மூக்கும் பெரிதாய் விரிந்து, அவள் நாசியிலும் துருத்தி போல காற்று முட்டத் தொடங்கியது.அற்ப சொற்ப வினாடியில் அவளிடம் ஒரு அசுர மாற்றம். அதேவேகத்தில் அவர் பயன்படுத்திய சோப்பு டப்பாவை எடுத்து ஆளுயர நிலைக் கண்ணாடி மேல் ஆவேசமாக வீசி எறிந்தாள். அது 360 கோணங்களிலும் விரிசல் விட்டு சில துண்டுகள் உதிர்ந்தும் கீழே விழுந்தன.

அடுத்ததாய் கியோகார்பின் ஹேர் ஆயில் பாட்டிலை எடுத்து எறியப்போகவும் பாய்ந்து தடுத்தவர், மிக இறுக்கமாய் அவளைப் பிடித்து பக்கத்து படுக்கை மேல் தள்ளி விட்டார்.