கனடாவின் டொரோன்டோவில் சோம்பலான ஞாயிற்றுக் கிழமை காலை ட்ராஃபிக்.நெடுஞ்சாலையிலிருந்து கிளை பிரிந்த தெருவின் மூன்றாவது  பில்டிங்கின் எட்டாவது மாடி சிட் அவுட்டில் காபியுடன் வந்து நின்றான் ரவீந்தர். 

எதிரில் பெரிய கார் பார்க்கிங். அதைத் தாண்டி குட்லைஃப் ஜிம்.ஜிம்முக்குச் செல்பவர்களைப் பார்த்தபடியே நெடுஞ்சாலைப் பக்கம் திரும்பியவன் கண்களில் தூரத்தில் வரும் வெள்ளை நிஸ்ஸான் கார் பட்டது.அதன் பின் இருக்கையில் ஜன்னலை ஒட்டி நீல சஃபாரியில் உட்கார்ந்திருந்தவர்... அனந்தராமன் போல இருக்கிறதே... கான்ஃபரன்ஸ் முடிந்ததும் இன்று காலை வருவதாக சொல்லியிருந்தாரே...

டீப்பாயைத் துடைத்து எம்பிராய்டரி கிளாத் விரித்து பூ ஜாடி ஒன்றை வைத்தான்.முகம் கழுவி, தலை வாரி, கிச்சன் ஷெல்ஃபுக்குள் ஓரமாக இருந்த வெங்கடாசலபதி படம், சின்ன வெண்கல விளக்கு எடுத்து முன்னறை ஷெல்ஃபின் மேல் தட்டில் வைத்து திரி இழுத்து, எண்ணெய் விட்டு ஏற்றி வைத்தான்.சின்ன ஸ்டாண்ட் தேடி இரண்டு சந்தன ஊதுவத்தி எடுத்து செருகி வைத்தான்.

“பெரிய நியூரோ சயன்ஸ்டிஸ்ட்டா இருந்தாக் கூட எங்க பெரியப்பாவுக்கு பக்தி ரொம்ப அதிகம்...” கிருத்திகா போனில் சொல்லியிருந்தாள்.நிஸ்ஸான் கார் பார்க்கிங்கில் நுழைந்து  கொண்டிருந்தது.மீண்டும் அறைக்குள் வந்தபோது, செலீனாவின் செருப்புகள் ஹேண்ட் பேக் கீழே கண்ணில் பட்டன.எடுத்துக்கொண்டு பெட்ரூமுக்கு ஓடி கட்டிலுக்கு அடியில் தள்ளினான்.

குப்புறக் கவிழ்ந்து, வலது கை கட்டிலுக்கு வெளியே தொங்க, உறங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.இரண்டு நாள் முன்பே இங்கிருந்து இவள் சொந்த நாடான ஜெர்மனிக்கு கிளம்பியிருக்க வேண்டும். 

“ஆமா. லிஸன்... நீ என்னுடைய ரூம் மேட் ராபர்ட்... அப்படித்தான் அவர் கிட்ட சொல்லப் போறேன். என்னோட பேண்ட் ஷர்ட் போட்டு  கொஞ்சம் ஆம்பளை மாதிரி இரு. நல்லவேளை உனக்கு ஏற்கனவே பாய் கட் ஹேர்தான்...”கொஞ்சம் ஜெர்மானிய சதுர முக அமைப்பு வேறு. அவளைப் பிடித்து எழுப்பி, பாத்ரூமுக்குள் தள்ளிவிட்டு சிட் அவுட்டுக்கு ஓடினான்.

“இந்த லேப்டாப்பில் உட்காரு. ஏதாவது டைப் பண்ணு... மும்முரமா வேலை செய், கொஞ்ச நேரம் அவர் போகிற வரைக்கும்...”அவளை அழுத்தி உட்கார வைத்து காதில் ஹெட்போனை மாட்டினான்.

 “நான் உன்னை அறிமுகப் படுத்தறப்ப, திரும்பி லேசா கையாட்டி, கரகரப்பா ஹாய் சொல்லு போதும்...”அவளைப் பின்னாலிருந்து இறுக அணைத்து, அவளது பின்னங்கழுத்தில் அழுந்த முத்தமிட்டவன், “நோ ஹார்ட் ஃபீலிங்ஸ் டார்லிங். ப்ளீஸ் அண்டர்ஸ்டாண்ட் மீ. என் குடும்பம் உன்னை ஏற்க மாட்டார்கள்...”

அனந்தராமன் வாசலை அணுகிக் கொண்டிருந்தார்.போன வாரம் அவனது  முகவரியை வாங்கியவர், “எனக்கு கான்ஃபரன்ஸ் சனிக்கிழமை முடிஞ்சுடும் மாப்பிள்ளை. சண்டே  நைட் இண்டியா கிளம்பிடுவேன். 

அன்னைக்குக் காலையிலே சரியா ஒன்பது மணிக்கு வந்துடறேன்...”இரண்டு மாதம் முன்பு, இரண்டு வார லீவில் இந்தியா சென்றிருந்தான். அம்மாவும் அக்காவுமாக, பல மேட்ரிமோனியல்கள், தெரிந்தவர்கள் என்று தேடித் தேடி மூன்று பெண்களைக் குறித்து வைத்திருந்தார்கள்.

அப்பா, தனியார் நிறுவனத்தில் உயர் பதவி. அம்மா கல்லூரி பேராசிரியை. 

மருத்துவக் கல்லூரியில் ஒரே தம்பி.கேஷுவலாக ஒரு ஹோட்டலில் இரு குடும்பமும் சந்தித்தார்கள். அழகான தோற்றத்தில் இருந்த அவளைப் பார்த்து அப்படியே கிறங்கிப் போய் விட்டான் ரவீந்தர். அடுத்த வாரம் நிச்சயதார்த்தம் என்று அப்பா சொல்லியிருக்கிறார்.

சர்வதேச நியூரோ சயன்ஸ் கான்ஃபரன்ஸ்க்காக கனடா சென்ற பெரியப்பாவிடம், அவனைப் பார்த்து வரும்படி கிருத்திகா சொல்லி அனுப்பியிருக்கிறாள்.“அவர் சொன்னா எங்க வீட்டிலே அப்பீலே கிடையாது. யாருமே மீற மாட்டோம்...” என்று இவர் வருகையைத் தெரிவித்த அன்றே சொல்லியிருந்தாள்.கீழேயே  சென்று, அவரை வரவேற்றான்.