மாணவர்கள் முதல் தினக்கூலிகள் வரை இந்தியாவில் அதிகம் தற்கொலை செய்து கொள்வது ஏன்..?

வயிற்றில் புளியைக் கரைக்கிறது இந்தப் புள்ளி விபரம்.‘2023ம் ஆண்டில் இந்தியாவில் ஒரு லட்சத்து 24 ஆயிரத்து 451 பேர் தற்கொலை செய்து கொண்டுள்ளனர். இது அதற்கு முந்தைய ஆண்டைவிட 4.2 சதவீதம் அதிகம்.

இந்த லட்சம் தற்கொலையில் தினசரி கூலிகள் 26.4 சதவீதம், குடும்பப் பெண்கள் 14.78 சதவீதம், மாணவர்கள் 8.5 சதவீதம்...’ என அதிர்ச்சியான ஒரு புள்ளிவிபரத்தை அண்மையில் வெளியிட்டிருக்கிறது ஒன்றிய அரசின் அமைப்பான தேசிய குற்ற ஆவணக் காப்பகம்.

ஆனால், இந்தத் தற்கொலைகளுக்கான காரணங்களை ஒன்றிய அரசு பூசி மெழுகுகிறது என குற்றம்சாட்டுகிறார்கள் சமூக தன்னார் வலர்கள். தற்கொலைகளிலேயே அதிகப்படியான தற்கொலைகள் தினசரி கூலிகளில் நிகழ்ந்ததாகக் குறிப்பிடும் காப்பகம், ‘இந்தியாவில் 4 தற்கொலைகள் நடந்தால் அதில் ஒரு தற்கொலை ஒரு தினசரி கூலியின் தற்கொலையாக இருக்கிறது.

விவசாயிகள் தற்கொலைகள் சுமார் 12 ஆயிரத்து 567 என்ற எண்ணிக்கையில் நிகழ்ந்துள்ளன. மாணவர் தற்கொலைகள் 13044. அதாவது ஒருநாளைக்கு 36 மாணவர்கள் தற்கொலை செய்து கொள்கின்றனர்...’ என்று குறிப்பிடும் காப்பகம், எல்லா தற்கொலைகளுக்கும் சொல்லும் காரணம் பெரும் சர்ச்சையைக் கிளப்பியுள்ளது.

அதாவது தற்கொலைகளில் சுமார் 32 சதவீதம் குடும்பப் பிரச்னை காரணமாகவும், 18 சதவீதம் உடல்நலக் கேடு காரணமாகவும் நிகழ்வதாகச் சொல்கிறது.
இது எப்படி சாத்தியமாகும்?

உதாரணமாக காப்பகமாணவர் தற்கொலைக்குக்கூட ‘கல்வி வளாக அழுத்தம்’ என மேலோட்டமாகவே காரணம் கூறுகிறது. ஆனால், மாணவர்கள் தற்கொலையில் இன்னும் பல காரணங்கள் இருக்கலாம் என்பதையே தினசரி செய்திகள் சொல்லாமல் சொல்கின்றன.

ஒரு தினசரி கூலி வெறும் கடனுக்காக மட்டுமே தற்கொலை செய்வதில்லை. அதேபோல் ஒரு குடும்பத் தலைவியும், வெறும் குடும்பப் பிரச்னையால் மட்டும் தற்கொலை செய்து கொள்வதில்லை.ஒரு குடும்பத்தில் எத்தனையோ பிரச்னைகள் இருக்கின்றன.

அதையெல்லாம் விசாரிக்காமல் வாய்க்கு வந்த காரணத்தை தற்கொலைக்கு காரணமாக சொல்வது காப்பகத்தின் நம்பகத் தன்மையைக் குலைப்பதாக சமூக ஆர்வலர்கள் வருத்தப்படுகிறார்கள்.

‘‘இன்றைய உலகில் தற்கொலைகளைக் புரிந்துகொள்வதற்கே நமக்கு புரிதல் அவசியம்...’’ என்கிறார் க்ளினிக்கல் சைக்காலஜிஸ்ட்டான சஃபி. தேனி அரசு மருத்துவமனையின் மனநலப் பிரிவில் பணியாற்றும் அவர், ‘‘எந்தவொரு தற்கொலையையும் தனிமனிதப் பிரச்னையாகப் பார்க்காமல் அதை சமூகத்தின் பிரதிபலிப்பாகப் பார்க்கவேண்டும்...’’ என்கிறார்.‘‘உதாரணமாக, இன்றைய சமூகம், வேகத்தின் யுகமாக காட்சியளிக்கிறது. அதாவது முன்பு பகுத்தறிவு யுகம் நிலவியதாகக் கருதுகிறோம் அல்லவா..? அப்படி.

எல்லோருமே நுகர்வுக் கலாசாரத்தின் பிடியில் சிக்கி சின்னாபின்னமாகிக் கொண்டிருக்கிறோம். ஓர் இளைஞனை எடுத்துக்கொண்டால் அவனது சிந்திக்கும் திறன் என்பது ஒரு நிமிடத்துக்குள் முடிந்துவிடக்கூடியதாக இருக்கிறது. ரீல்ஸ் கலாசாரம் இதைத்தான் நிரூபிக்கிறது. எனவேதான் எந்தவொரு தற்கொலையும் சமூகத்தின் நடத்தையை பிரதிபலிப்பதாகச் சொல்கிறேன். ஒரு மனநோயாளியை அப்நார்மல் என்று நாம் அழைத்தால், மனநலத்துடன் இருப்பவனை நார்மல் என நாம் உணர்த்துவதாக அர்த்தம்.

ஆனால், இன்றைய காலத்தில் நார்மலிலும் நோய்க்குறிகள் இருப்பதை உளவியல் நிபுணர் எரிக் ஃப்ராம் போன்றவர்கள் கண்டுபிடித்துச் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.
ஆகவேதான், மனநோயால் பாதிக்கப்படாதவர் என்றிருக்கும் விவசாயிகள் திடீரென்று ஒருநாளில் தங்கள் உயிரை மாய்த்துக் கொள்கிறார்கள். எனவே இன்றைய தற்கொலைகளை ஒரு சமூகத்தின் மதிப்பீடுகளில் ஏற்பட்ட சரிவின் விளைவாகவே கருதவேண்டும்.

உதாரணமாக, இன்றைய இளைஞர்களிடையே நிலவும் செல்போனின் செல்வாக்கு பற்றி நமக்கு நன்றாகத் தெரியும். செல்போன் அடிக்‌ஷன் க்ளினிக் வைத்தால்கூட பல பெற்றோர்கள் தம் பிள்ளைகளை கூட்டம்கூட்டமாக அங்கே அழைத்து வரலாம். இந்தப் பிரச்னை எல்லாம் தற்கொலை புள்ளிவிபரங்களில் வெளிப்படுவதில்லை. செய்தித்தாள்களில் செல்போன் தொடர்பான தற்கொலைகளை நாம் அன்றாடம் பார்க்கலாம்.

இன்று எல்லோருமே மனநலம் பற்றிப் பேசுகிறார்கள். டிப்ரஷன், ஆளுமை, உறவுச் சிக்கல் என்பது பற்றி எல்லாம் பட்டிமன்றம் நடக்கிறது. ஆனாலும் தற்கொலை கள்குறையவில்லை. அதிகரிக்கவே செய்கிறது. ஆகவே மனநலம் தொடர்பாக நாம் பேசுவதோடு நிறுத்திக்கொள்ளாமல் அந்த மனநலத்துக்காக நாம் என்னவெல்லாம் செய்கிறோம்... செய்ய வேண்டும் என்று யோசித்தால் தற்கொலை போன்ற பிரச்னைகளை நாம் கொஞ்சமாவது தடுக்கலாம்...’’ என்கிறார் சஃபி.

டி.ரஞ்சித்