வாராரு வாராரு கருப்பரு வாராரு..!
10. சுவாமி ஐயப்பனும் தேங்காயும் கருப்பண்ணசாமியும்!
கார்த்திகை மாதம் மாலையணிந்து, நேர்த்தியாக விரதமிருந்து சபரி மலைக்குச் செல்லும் பக்தர்களின் எண்ணிக்கை ஆண்டுதோறும் அதிகரித்து வருகிறது. ஆம். கேரள மாநிலத்தில் வீற்றிருந்தாலும் தமிழர்களின் தெய்வமாகக் கொண்டாடப்படுகிறார் சுவாமி ஐயப்பன்.அப்படிப்பட்ட ஐயப்பனுக்கும் நம் கருப்பண்ணசாமிக்கும் இருக்கும் தொடர்பு பலரும் அறியாதது. வரலாறும் புராணங்களும் தொன்மமும் இந்தப் பிணைப்பை பறைசாற்றியபடி இருக்கின்றன.
 முதலில் வரலாற்றுத் தகவலைப் பார்ப்போம்.திருமலை நாயக்கரால் தோற்கடிக்கப்பட்டு வெளியேற்றப்பட்ட பாண்டிய அரசவம்சத்தினர் மதுரை, திருநெல்வேலி, இராமநாதபுரம் வழியாகக் கடந்து வள்ளியூர், தென்காசி, செங்கோட்டை, அச்சன்கோவில், சிவகிரி போன்ற இடங்களில் குடியேறினர். அன்றைய திருவிதாங்கூரின் சில பகுதிகளில் அவர்கள் ஆதிக்கம் செலுத்தவும் செய்தனர். அப்படி சிவகிரியில் செம்பழனாட்டு கோயிலைச் சார்ந்த பாண்டிய வம்சத்தினராகிய சிலருக்கு பந்தள நாட்டை ஆள்வதற்கான உரிமையைத் திருவிதாங்கூர் மன்னர் அளித்தார். சுமார் எண்ணூறு ஆண்டுகளுக்கு முன் இந்நிகழ்ச்சி நடைபெற்றதாக வரலாறு பதிவு செய்திருக்கிறது.
பந்தள நாட்டை ஆள்வதற்கான உரிமை இவர்களுக்குக் கொடுக்கப்பட்டதற்கான காரணம், சுவாமி ஐயப்பனின் வளர்ப்புத் தந்தையான இராஜசேகர மன்னர் இவ்வம்சத்தைச் சார்ந்தவர் என்ற புராணமும் தொன்மமும் இரண்டறக் கலந்த தகவல்தான். பக்தர்களின் உணர்வுடன் ஒன்றிவிட்ட இந்த பக்தி, நம் கருப்பண்ணசாமியின் ஆளுமையுடன் தொடர்புடையது.
நீதியும் நேர்மையும் தவறாத மன்னர் இராஜசேகரனின் ஆட்சியை மக்கள் மிகவும் விரும்பினர்; போற்றினர். ஆனாலும் தனக்கு வாரிசு இல்லாத குறை மன்னரை வருத்தியது. சிவபெருமானிடம் மன்னரும் மகாராணியும் மனமுருகி பிரார்த்தித்தனர்.
அதே நேரம் அசுரகுலத்தில் பிறந்த மஹிசாசுரன், கடும் தவம் புரிந்து பிரம்மதேவனிடமிருந்து ஓர் வரத்தைப் பெற்றான். பூமியில் எவராலும் அவன் கொல்லப்படக்கூடாது என்பதுதான் அந்த வரம். பிரம்மனிடமிருந்து பெற்ற வரத்தின் சக்தியால் கண்ணில் கண்டவர்களையெல்லாம் மஹிசாசுரன் துன்புறுத்தத் தொடங்கினான். ஓர் அதியமானுஷ்ய சக்தியால் மட்டுமே மஹிசாசுரனைக் கட்டுப்படுத்த முடியும் என்று கருதிய தேவர்கள் துர்கா தேவியிடம் முறையிட்டனர். அவள் அவனை ஒரு கடும்போரில் கொன்றாள்.
தன் சகோதரன் மஹிசாசுரனின் மரணத்தால் வருத்தமுற்ற மஹிஷி, இதற்குக் காரணமான தேவர்களையும் மக்களையும் பழிவாங்க முடிவு செய்தாள்.அண்ணனைப் போலவே பிரம்மதேவனை நோக்கி கடும் தவம் புரிந்தாள். காட்சி தந்த பிரம்மரிடம், ‘விஷ்ணுவுக்கும் (ஹரி) சிவனுக்கும் (ஹரன்) மகனாகப் பிறந்த ஒரு குழந்தையால் மட்டுமே தனக்கு மரணம் நிகழவேண்டும்’ என வரம் பெற்றாள்.போதாதா? தேவர்களையும் மக்களையும் படாதபாடு படுத்தினாள். மஹிசாசுரனே பரவாயில்லை என்று சொல்லும் அளவுக்கு துன்புறுத்தினாள்.
தேவர்களும் மக்களும் பிரம்மதேவனிடம் முறையிட்டனர். பிரம்மா மூலம் வரத்தை அறிந்த விஷ்ணுவும் சிவனும் உலகைக் காக்க கரம் கோர்த்தனர்.விஷ்ணு, மோகினி அவதாரம் எடுத்தார். சுபயோக சுபதினத்தின் ஈசன் வழியாக அழகான ஆண் மகனைப் பெற்றெடுத்தார்.வாரிசுக்காக ஏங்கிய மன்னர் இராஜசேகரனிடம் இக்குழந்தை ஒப்படைக்கப்பட்டது. சிவபெருமான் மூலம் கிடைத்த அக்குழந்தையை மன்னரும் மகாராணியும் மகிழ்ச்சியுடன் வளர்த்தனர்.
அப்போது அரண்மனைக்கு வந்த முனிவர் ஒருவர், மன்னரின் மடியில் இருந்த குழந்தையைப் பார்த்து வணங்கினார். ‘‘மன்னா! இந்தக் குழந்தை உங்கள் அரச வம்சத்தின் கவலைகளை நீக்கும். குழந்தைக்கு பன்னிரண்டு வயதாகும்போது தெய்வீகக் குணம் வெளிப்படும். அதை நீ உணர்வாய். குழந்தையின் கழுத்தில் ஒரு தங்கச் சங்கிலியில் ஒரு மணி இருக்கிறது. எனவே இக்குழந்தைக்கு ‘மணிகண்டன்’ எனப் பெயரிடு...’’ என ஆசி வழங்கினார்.
குழந்தை வளர்ந்தது. கலையிலும் சாஸ்திரத்திலும் மணிகண்டன் சிறந்து விளங்கினார். அவருடைய அமானுஷ்ய ஆற்றலையும் அறிவையும் கண்டு அவரது குருவே அதிசயித்தார். பந்தள நாட்டில் அமைதியும் வளமும் செழித்தோங்கியது.தனது படிப்பும் பயிற்சியும் நிறைவடைந்தபின் மணிகண்டன் தட்சிணை வழங்கி, ஆசி பெறுவதற்காகத் தன் குருவிடம் சென்றார்.
‘‘மணிகண்டா... வயதில் சிறியவன் என்றாலும் தெய்வீக அம்சம் கொண்டவன் நீ... எனவே உன்னிடம் குருதட்சிணையாக ஒன்றை மட்டும் கேட்க... அல்ல அல்ல யாசிக்க விரும்புகிறேன். என் மகனுக்கு பார்வையில்லை. பேச்சும் வரவில்லை. உன் சக்தியால் அவனைக் குணப்படுத்திக் கொடு...’’தன் குருநாதர் இப்படி கேட்டதுமே அவரது மகனின் அருகில் சென்று தன் கரத்தால் அவனது தலையை மணிகண்டன் கோதினார்.
என்ன ஆச்சர்யம்... அக்குழந்தைக்கு பார்வையும் பேச்சும் வந்தது. ‘‘குருவே... இங்கு நடந்தது நமக்குள் இருக்கட்டும்... வெளியில் யாரிடமும் சொல்ல வேண்டாம்...’’ என பணிவுடன் வேண்டுகோள் வைத்துவிட்டு அரண்மனைக்கு வந்தார் மணிகண்டன். குருகுலத்தில் இவர் கல்வி பயின்ற காலத்தில் மகாராணிக்கு ஓர் ஆண் குழந்தை பிறந்திருந்தது. அக்குழந்தைக்கு ‘ராஜராஜன்’ என்று பெயர். தன் தம்பி மீது மணிகண்டனுக்கு அளவில்லாத பாசம் உண்டு.
கல்வியிலும் போர்க் கலைகளிலும் தேர்ச்சி பெற்று வந்திருக்கும் தன் மூத்த மகனிடம் அரசாளும் பொறுப்பை ஒப்படைக்க மன்னர் இராஜசேகரன் முடிவு செய்தார். அரண்மனை முழுக்க இச்செய்தி பரவி, அனைவரையும் மகிழ்ச்சிக் கடலில் ஆழ்த்தியது.ஒருவரைத் தவிர. அவர்தான் ராஜ்ஜியத்தைக் கைப்பற்ற துடித்துக் கொண்டிருந்த அமைச்சர். எனவே மகாராணியைச் சந்தித்து, “அம்மையே, உங்களுக்குப் பிறந்த ராஜராஜன் உயிரோடு இருக்கும்போது எங்கிருந்தோ வந்த மணிகண்டனுக்கு முடிசூட்டுவது முறையல்ல...” என ஆரம்பித்து சிறுக சிறுக அவரது மனதைக் கலைத்தார்.
‘‘என்ன செய்யலாம் அமைச்சரே...’’ என மகாராணி கேட்டதும், தன் திட்டத்தை அமைச்சர் வெளிப்படுத்தினார்.‘‘நீங்கள் நோய்வாய்ப்பட்டதுபோல் நடியுங்கள். இதைக் குணப்படுத்த புலிப்பால் வேண்டுமென்று கூறுங்கள். மணிகண்டன் காட்டுக்குச் செல்வான். விலங்குகளால் அழிவான். நீங்கள் உங்கள் மகன் ராஜராஜனுக்கு முடிசூட்டலாம்...’’ அமைச்சரின் திட்டத்துக்கு மகாராணி ஒப்புக்கொண்டாள். நாடகம் அரங்கேறியது. அரண்மனை வைத்தியர், அமைச்சரின் ஆள். எனவே புலிப்பால் விஷயத்தைச் சொன்னார்.‘‘தாயைக் குணப்படுத்த நான் காட்டுக்குச் செல்கிறேன்...’’ என மணிகண்டன் புறப்பட்டார்.
சிவ மைந்தரல்லவா? பகவான் சிவபெருமானின் பஞ்சபூதங்கள் மணிகண்டனுக்குப் பாதுகாப்பாகப் பின்தொடர்ந்து சென்றன. வழியில் தேவர்களையும் மக்களையும் பழிவாங்கிக் கொண்டிருந்த மஹிஷியை, மணிகண்டன் எதிர்கொண்டார்.
அவளை வேகமாகத் தூக்கி எறிந்தார். அவள் அழுதயாற்றின் கரையில் வந்து விழுந்தாள். அங்கு இருவருக்கும் இடையில் கடுமையான போர் நடைபெற்றது. முடிவில் மஹிஷி வீழ்ந்தாள். தன்னை மிதித்துக்கொண்டு நடனமாடும் இளைஞர், ஹரிக்கும் ஹரனுக்கும் பிறந்தவர் என்பதை உணர்ந்தாள். மணிகண்டனை வணங்கினாள். அவளது உயிர் பிரிந்தது.
மஹிஷியை வென்று மணிகண்டன் ஆடிய நடனத்தை பரமேஸ்வரனும் மஹாவிஷ்ணுவும் காளகெட்டி என்னும் இடத்தில் நின்று பார்த்தனர். கரம்பனின் மகள்தான் மஹிஷி. அவள் தோற்கடிக்கப்பட்டபின், அவளது வேண்டுகோளுக்கிணங்க மணிகண்டன் அவளுக்கு மோட்சம் அளித்தார். அவளே மாளிகைப்புறத்து அம்மை என்ற பெயரில் இன்றும் சபரிமலையில் கோயில் கொண்டிருக்கிறாள். மஹிஷியை வதைத்தபின் மணிகண்டன் புலிப்பாலுக்காக அடர்ந்த காட்டிற்குள் புகுந்தார்.
அங்கே சிவபெருமான் அவருக்கு தரிசனம் கொடுத்தார். ‘‘மணிகண்டா! உனது பிறவியின் நோக்கத்தை நிறைவேற்றிவிட்டாய். ஆனாலும் சில துயரங்களை நீ கடக்க வேண்டும். புலிப்பால் சேகரிக்க இந்திரன் உனக்கு உதவுவான். உனக்குத் துணையாக எனது பேரனும் உன் சகோதரன் வீரபத்திரனின் மகனுமான கருப்பன் உதவுவான்... உனக்கு காவலாக என்றும் கருப்பன் இருப்பான்...’’சிவபெருமானை மணிகண்டன் வணங்கினார்.
அடுத்த கணம் இந்திரன், பெண் புலியாக மாறினார். தேவர்கள் அனைவரும் புலி உருவங்களை எடுத்தனர்.இந்திரன் மீது மணிகண்டனை அமரச் சொன்ன கருப்பர், மற்ற புலிகளை வரிசையாகத் தொடரும்படி கட்டளையிட்டார்.இந்தப் புலிப் படை பந்தள நாட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தது!
அரண்மனையே அதிர்ச்சியில் உறைந்தது. ‘‘தந்தையே! பெண்புலியைக் கொண்டுவந்துள்ளேன். அப்புலியிடமிருந்து புலிப்பால் கறந்து தாயின் நோயை நீக்கலாம்...” என்றார் மணிகண்டன்.
தன் தவறை உணர்ந்த மகாராணி, உடனடியாக மணிகண்டனிடமும் மன்னரிடமும் மன்னிப்பு கேட்டாள். ‘‘தம்பிக்கே ராஜ்ஜியத்தைக் கொடுத்து விடுங்கள் தந்தையே... என் பிறவி நோக்கம் முடிந்து விட்டது. எனவே நான் விடைபெறுகிறேன்...’’ என்றார் மணிகண்டன்.
‘‘எங்கள் நாட்டின், நம் மக்களின் தெய்வம் நீ. எங்கும் செல்லக் கூடாது. இங்கேயே கோயில் கொண்டு எங்களைக் காக்க வேண்டும்...’’ மன்னரும் மக்களும் வேண்டினர்.
புலிகளுடன் நின்றிருந்த கருப்பரை ஏறிட்டார் மணிகண்டன்.கருப்பர் தலையசைத்ததும், தனது தோளில் இருந்த அம்பை மணிகண்டன் எய்தார்.அம்பு விழுந்த இடம் ஓர் மலை. அதன் பெயர் சபரி.
‘‘தந்தையே, அங்கு நானிருப்பேன்...’’ எனச் சுட்டிக்காட்டிவிட்டு கருப்பருடனும் தேவர்களுடனும் மணிகண்டன் விடைபெற்றார்.அகத்திய முனிவரின் அறிவுரைப்படி மன்னர் இராஜசேகரன் சபரிமலையில் கோயில் எழுப்பினார்.
குடும்ப உறவுகளிலிருந்து விடுபட்டு, உலகியல் இன்பங்களை மறந்து, விரதமிருந்து உண்மையான பக்தியுடன் வருகின்றவர்களுக்கு மணிகண்டனின் அருள் இன்றும் என்றும் கிட்டும்.தாம் ஒரு பிரம்மச்சாரி என்பதையும் மணிகண்டன் நினைவுபடுத்தியிருந்தார். எனவே, தம்மை தரிசிக்க விரதமிருந்து வருகின்ற எல்லோருமே ஐயப்ப சுவாமிகள் என்கிற மணிகண்டன்தான் என்பதையும் சுட்டிக்காட்டியுள்ளார்.
புலிப்பாலுக்காகக் காட்டுக்குச் சென்ற மணிகண்டன், தேங்காயும் உணவும் எடுத்துச் சென்றார். அதன் நினைவாகவே இன்றும் பக்தர்கள் அவற்றை நிறைத்து (இருமுடிக்கெட்டு) தலையில் சுமந்து செல்கின்றனர். பம்பையில் நீராடி சரணமந்திரங்கள் ஓதியபடியே மலை ஏறி பதினெட்டுப் படிகளைக் கடந்து மணிகண்டனான சுவாமி ஐயப்பனை தரிசிக்கின்றனர்.
சபரிமலை, காசியைப் போன்றது. பம்பையாறு, கங்கைக்குச் சமமானது. மாலையணிந்து, நேர்த்தியாக விரதமிருந்து, இருமுடி கட்டிக் கொண்டு சபரி மலைக்குச் செல்லும் பக்தர்கள், புறப்படும்போது தேங்காய் உடைப்பார்கள்.
இது நம் கருப்பருக்கான செய்தி. ‘கருப்பண்ண சாமியே... வீட்டைவிட்டு, குடும்பத்தை விட்டு, உன் சிறிய தந்தையான ஐயப்பனைக் காண புறப்பட்டிருக்கிறேன். எப்படி உன் சிற்றப்பனை நீ காவல் காக்கிறாயோ அப்படி நான் திரும்பி வரும்வரை என் குடும்பத்துக்குக் காவலாக இரு...’கருப்பரும் காவல் காக்கிறார்.
சபரிமலையில் ஐயப்ப தரிசனம் முடிந்து வீட்டுக்கு வந்ததும் மீண்டும் பக்தர்கள் தேங்காய் உடைப்பார்கள். இதுவும் கருப்பருக்கான செய்திதான். ‘நல்லபடியாக வீடு திரும்பி விட்டேன் கருப்பா..! எப்பொழுதும் எங்களுக்கு காவலாக இரு!’ கருப்பர் காவல் காக்கிறார்; எப்பொழுதும் காவல் காப்பார்.
ஓம் கருப்பண்ணசாமியே நமஹ.
(கருப்பர் வருவார்)
- கே.என்.சிவராமன்
|