எங்கள் வீட்டில் மொத்தம் 6 குழந்தைகள். சாலையோர நடைபாதையில் 6 குழந்தைகளையும் நடுவில் படுக்க வைத்து ஒரு பக்கம் அம்மா இன்னொரு பக்கம் அப்பாவுமாக இரவில் வரிசையாக படுத்திருப்போம். 

என் அப்பாவுக்கு ரயில்வேயில் போர்டர் வேலை.  சாமான்களைத் தூக்கும்போது பயணிகள் கொடுக்கும் கூலிதான் குடும்பத்தின் மொத்த வருமானமும். அதிகாலை 4 மணிக்கு போனால்தான், வெளியூர் ரயில்களில் வந்திறங்கும் பயணிகளின் உடமைகளைத் தூக்கக் கூலி கிடைக்கும். கொஞ்சம் தாமதமானால் அதுவும் இல்லை. அப்பா ஒருத்தரின் வருமானத்தை நம்பியே ஆறு பிள்ளைகளின் சாப்பாடும், படிப்பும் இருந்தது.

சாலையில் உறங்கும் மக்களுக்காகவே ‘ஃபுட் டிரைவ்’ சேவை தொடங்கி இன்றுடன் 1509வது நாள். திருமண  வீடுகள், விசேஷ வீடுகளில் மீதியாகிற உணவுகளை கொடுக்க ஃபுட் டிரைவ் ஆட்டோவில் உள்ள எண்ணுக்கு அழைத்தாலே போதும். நாங்கள் ஆட்டோவில் சென்று உணவை எடுத்து வந்து தேவைப்படுவோருக்கு கொடுப்போம்.

பெரும்பாலும் நாங்கள் அரசு மருத்துவமனை வளாகங்கள், பெரம்பூர், வியாசர்பாடி தெருக்கள் என ஏழை எளிய மக்கள் நிறைந்த பகுதிகளை நோக்கியே செல்வோம் என்கிற சீதா தேவி சொந்தமாக கம்யூனிட்டி கிச்சன் ஒன்றையும் நடத்துகிறார். என்னைச் சுற்றிலும் நல்ல உள்ளம் படைத்த மனிதர்கள் பலர் இருக்கிறார்கள். சமைக்கத் தேவையான உணவுப் பொருட்களை முகம் காட்டாமலேவாசலில் வைத்துவிட்டு சென்று விடுகிறார்கள் என்றவர், சிலர் பணமாகவும், உடைகளாகவும் கொடுத்தும் உதவி செய்கிறார்கள் என்கிறார்.

அதற்கென இருக்கும் வாட்ஸ்ஆப் குழுவிலும் எண்ணை இணைத்துள்ளார்கள். உதாரணத்திற்கு, கட்டுப்பாட்டு அறையில் இருந்து மனநலம் பாதித்த பெண் ஒருவர் உடையின்றி விமானநிலையம் அருகே சுற்றிக் கொண்டிருக்கிறார்.

உடனே செல்லுங்கள் என்றோ, அல்லது குழந்தை ஒன்று பேருந்து நிலையத்தில் தனியாக சுற்றுகிறது என்றோ கைபேசிக்கு அழைப்பு வரும். இவ்வாறு வரும் அழைப்புக்கு செவிசாய்த்து, பாதுகாப்பாக அவர்களை அழைத்துச் சென்று சென்னை மாநகராட்சி கட்டுப்பாட்டில் இயங்கும் பாதுகாப்பு இல்லங்களில் (shelter home) சேர்ப்போம். அவ்வாறு சேர்க்கப்பட்டவர்கள் குடும்பத்தோடு இணைந்த நிகழ்வுகளும் நடந்துள்ளது என்றவாறு விடைபெற்றார்.

போராடியதை நேரில் பார்க்கிறேன். எந்த மருத்துவமனையிலும் படுக்கை இல்லை. ஆக்சிஜனும் கிடைக்கவில்லை. அரசு மருத்துவமனைக்கு வெளியில் மட்டும் 70 ஆம்புலன்ஸ்களுக்கு மேல் வரிசையாய் நிற்க, சில தனியார் ஆம்புலன்ஸ்கள் ஆக்சிஜனுக்கு ஒரு மணி நேரத்திற்கு 40 ஆயிரம் கேட்டார்கள்.

மக்களின் அழுகுரலும்.. ஆம்புலன்ஸ் வண்டிகளின் சைரன் சத்தமும் செவிகளை துளைக்க, கண் முன்னால் சட் சட்டென பலர் இறக்கிறார்கள். திரும்பிய பக்கமெல்லாம் மரண ஓலம். கொடுமையான நேரமாக அது இருந்தது. ஆனால் அது என் அம்மாவின் உயிரையும் வாறிக்கொண்டு போகும் என்று அப்போது எனக்குத் தெரியவில்லை.

அம்மாவுக்கு ஆக்சிஜனும் படுக்கையும் கேட்டு நீண்ட நேரம் மருத்துவமனை வாயிலில் காத்திருக்கிறோம். இறுதி மூச்சு இழுத்துக்கொண்டே இருக்க, என் கண் முன்னால் அம்மாவின் உயிர் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் பிரிவதைப் பார்த்து கண்ணீரோடு நான் நிற்கிறேன். எல்லாவற்றையும் திருப்பிப் பெறலாம்..

ஆனால் உயிர்? அந்த நிமிடம் என் மனசை என்னவோ செய்தது. மே மாதம் 1ம் தேதி அம்மா இறக்க, 5ம் தேதி அம்மாவின் 65 பிறந்தநாள். அம்மாதான் எங்களின் பலம். அன்லிமிடெட் அன்பு அம்மாவிடத்தில் எப்போதும் கிடைக்கும். யாருக்கு தெருவில் உணவில்லை என்றாலும், உடை இல்லை என்றாலும் கூப்பிட்டு கொடுக்கச் சொல்லுவார். ‘ஸ்டீட் விஷன்’ தொடங்கி  இத்தனை சமூக சேவைகளையும் நான் செய்ய என் அம்மாவே காரணம்.

இந்த நிகழ்வு ஆக்சிஜன் கிடைக்காமல் தவற விட்ட என் அம்மாவின் உயிரை மீட்ட எண்ணத்தை எனக்கு கொடுத்தது. பலரும் கையெடுத்துக் கும்பிட்டு கண்ணீரோடு எனக்கு நன்றி தெரிவித்தார்கள். தொடர்ந்து 90 நாட்கள் ஆக்சிஜனை இலவசமாக வழங்கியதில் 800க்கும் மேற்பட்ட உயிர்களைக் காப்பாற்ற முடிந்தது.

எனது செயலுக்கு பலரிடமிருந்தும் பாராட்டுக் கிடைத்தது. தங்களிடம் இருந்த சேமிப்புகளை வழங்கி பலரும் நிதி உதவி செய்தார்கள். தொடர்ந்து இந்தியாவை கோவிட் ஃப்ரீ நாடாக மாற்ற நினைத்து, ஆக்சிஜன் சிலிண்டர்களோடு எனது இரு சக்கர வாகனத்தில் சென்னை முதல் காஷ்மீர் வரை பயணித்து, கோவிட் விழிப்புணர்வு பிரச்சாரங்களையும் செய்தேன்.