பலன்களைப் பெறுவதற்கு, அவள் பிரசவ தேதிக்கு முந்தைய 12 மாதங்களில் 80 நாட்கள் வேலை செய்திருக்க வேண்டும் என்று சட்டம் கூறுகிறது. இந்தச் சட்டத்தின்படி, குழந்தை பிறந்து 6 வாரங்களுக்குப் பிறகு, கருச்சிதைவு அல்லது மருத்துவப் பரிசோதனைக்குப் பிறகு, ஒரு பெண்ணை வேலைக்கு அமர்த்த எந்த முதலாளியும் அனுமதிக்கப்படுவதில்லை.

ஒரு பெண் தொழிலாளி இந்தச் சட்டத்தின் கீழ் கொடுக்கப்பட்டுள்ள அனைத்து நிபந்தனைகளையும் பூர்த்தி செய்தால், மகப்பேறு விடுப்பு எடுத்ததற்காக எந்தப் பணியாளரும் அவரை பணிநீக்கம் செய்வது சட்டவிரோதமானது. இந்த சட்டம் பின்னர் திருத்தப்பட்டது.

மேற்கூறிய சட்டங்கள் பல்வேறு சர்வதேச மரபுகளை பூர்த்தி செய்யவில்லை. எடுத்துக்காட்டாக, பொருளாதார, சமூக மற்றும் கலாச்சார உரிமைகள் மீதான சர்வதேச உடன்படிக்கை, 1996, சர்வதேச தொழிலாளர் அமைப்பின் உறுப்பினர்கள் 2004ல் ஒரு மாநாட்டில் பெண் தொழிலாளர்களுக்கான சமத்துவம் குறித்த பிரகடனத்தை ஏற்றுக்கொண்டனர்.

இந்தத் தீர்மானத்தில், மகப்பேறு விடுப்புக்கான குறைந்தபட்ச கால அளவு 14 வாரங்களாக இருந்தது. ILO மகப்பேறு பாதுகாப்பு மாநாடு 2000, கர்ப்ப காலத்தில் பெண் தொழிலாளர்களைப் பாதுகாப்பது அரசாங்கத்தின் மற்றும் சமூகத்தின் வேலை என்று கூறியது. ஐ.எல்.ஓ.வில் உறுப்பினராக உள்ள இந்தியா, அதன் மகப்பேறு விடுப்புச் சட்டங்கள் குறைவு என்பதை அங்கீகரித்து, பல்வேறு திருத்தங்களைச் சேர்த்தது. மகப்பேறு (திருத்தம்) மசோதா 2017 ராஜ்யசபாவில் 2016ல் நிறைவேற்றப்பட்டது.

சட்டத்தை அமல்படுத்துவதில் தடைகளும் உள்ளன. நிறுவனங்கள் அதிக பாலின நட்பாக இருக்க முயற்சித்தாலும், தாங்கள் கர்ப்பமாக இருப்பதை வெளிப்படுத்துவதற்காக பெண் தொழிலாளர்கள் துன்புறுத்தப்படும் பல வழக்குகள் இன்னும் உள்ளன.

மேலும், ஒரு பெண்ணை பணிநீக்கம் செய்யவோ அல்லது உரிய மகப்பேறு விடுப்புக்கு எதிராக பாரபட்சம் காட்டவோ முடியாது என்று சட்டம் கூறுகிறது மற்றும் அவளுடைய இழப்பீடு அவளுடைய தினசரி சம்பளத்தின் சராசரியாக இருக்க வேண்டும், நிறுவனங்கள் பொதுவாக மகப்பேறு காலத்தை சராசரியாக அல்லது செயல்திறன் இல்லை என்று பதிவு செய்கின்றன.