கவிதை வனம்

முதுமை போற்றுதும்

அடர்வனமென
இடைதொட்ட
கருங்கூந்தல்
மெலியக்கண்டேன்
முன்னுச்சியிலும்
காதோரங்களிலும்
நரைக்கக் கண்டேன்
இருவிழிப்பொறிகளைத்
தொட்டணைத்த இமைகள்
கருவளையத்துள்
மூழ்கக் கண்டேன்
கன்னக்கதுப்புகளும் நுதல்களும்
செளந்தர்யம்
இழக்கக் கண்டேன்
மாசு மறுவற்றது என
உன்னால் ரசிக்கப்
பெற்ற முகத்தில்
மென்சுருக்கங்கள்
முகவரியை எழுதக்கண்டேன்
தாழாது என நினைத்த
ஸ்தனங்கள் தாழக்கண்டேன்
யவ்வனம் பிரவாகம்கொண்டு
பரிபூரணம் எய்தி
முதுமையில் நுழையக் கண்டேன்
முதுமை போற்றுதும்
முதுமை போற்றுதும்