இன்னும் பூக்காரி வரவில்லை. சாயங்காலம் ஆனதும் அவள் குரல் தனித்துக் கேட்கும். ‘பூம்மா... பூவ்வேய்’. சந்துரு கூடக் கேலியாகச் சொல்வான். பூவுக்கே வலிக்கும்... இப்படிக் கத்தினால். ஆனால், அவள் நிலைமை அப்படி. எத்தனை தெருக்களுக்குப் போக வேண்டும். இப்போது பன்மாடிக் குடியிருப்புகள் வந்து விட்டன.

தனி வீடுகளில் வாசலில் நின்று கூவினால் போதும். வாடிக்கையாய் வாங்குபவர்கள் வந்துவிடுவார்கள். இந்தமாதிரி அபார்ட்மெண்ட் வாழ்க்கையில் இரண்டாம்/ மூன்றாம் தளம் வரைக்கும் அவள் குரல் கேட்க வேண்டும். அப்போதுதான் கூடை காலியாகி வயிறு நிரம்பும்.

மூன்று நாட்களாய் அவள் வரவில்லை. நாளை வெள்ளிக்கிழமை. பூஜை அறையில் என்னதான் விளக்கு ஏற்றி, ஊதுபத்தி கொளுத்தி வைத்தாலும் பூ வைக்கும்போது கிட்டுகிற நிறைவு, இல்லாதபோது வருவதில்லை. சந்துரு அதற்கும் சிரிப்பான். அவனுக்கு எல்லாமே கேலிதான். எதற்கும் மனசுதான் காரணம் என்பான்.

‘‘உள்ளே உருகு. அதுதான் பக்தி. இருக்கிறப்போ வைக்கிற. இல்லாதப்போ அதையும் ஏத்துக்கணும்...’’ பூரணிக்கு அது புரியாமல் இல்லை. ‘‘வச்சா நல்லாருக்கும்னு தானே சொல்றேன்...’’ என்று முனகுவாள். அவர்களுக்குள் இம்மாதிரி முனகல் வரும்போது சந்துரு சத்தம் போடாமல் ஒரு தேநீர் தயாரித்து வந்து அவளிடம் நீட்டுவான்.

வீட்டில் இரண்டே பேர் இருப்பதில் சில வசதிகள். சில முனகல்கள். அவரவர் வேலையில் மூழ்கிப் போகும்போது எதுவும் தோன்றாது. தொலைக்காட்சியும் அலுத்துப் போய்... பால்கனிப்பக்கம் நிற்பதும் வெறுத்து... வாசிக்கவும் தோன்றாமல்... வீட்டின் நான்கு மூலைகளில் இருந்தும் ஒருவித வெறுமை தன் கரங்களை நீட்டிக் கொண்டு கட்டிக்கொள்ள வரும்போது சற்றே தூக்கிவாரிப் போடும்.

தன்னையும் அறியாமல் உடம்பு சிலிர்க்கும். சந்துருதான் அதைக் கவனித்து விட்டுக் கேட்டான்.“கவனிச்சிருக்கியா... எப்பவாச்சும் உனக்கு உடம்பு சிலிர்த்துகிட்டு தானாக் குலுக்கிப் போடுது... ஊட்டில நிக்கிறாப்ல...”இதைப் பாதி வேடிக்கையாகவும் பாதி தீவிரமாகவும் சொன்னான். பூரணிக்கும் அது தெரிந்தே இருந்தது. இது அப்படியே அவள் அம்மாவிடம் இருந்த சுபாவம்.

இப்போது பூக்காரிக்காகக் காத்திருக்கையில் அவளையும் அறியாமல் உடம்பு குலுங்கியது. அதே நேரம் ‘பூவு.. பூவேய்’ என்ற குரலும் கேட்டது. இரண்டாவது மாடி வரை அவள் ஏறி வரவேண்டாம் என்று, தானே இறங்கிப் போய் விடுவாள் வழக்கமாய். இன்று ஏனோ ஒரு வித அலுப்பு. மேலே வரட்டும். அசையாமல் உட்கார்ந்திருந்தாள்.

“என்ன ஆளையே காணோம்... நாலு நாளா?”பூரணியின் குரல் கணீரென்று கேட்டது. இனி அவள் பூக்காரியை விடமாட்டாள்.

பத்துப் பதினைந்து நிமிடமாவது அரட்டை. வீம்புக்கு மேலே வரவழைத்து விட்டாளே ஒழிய பூக்காரியும் அவளும் சிநேகிதிகள்தான். ‘‘என்கிட்டே எல்லாம் சொல்லிருவா...’’ என்று பூரணி ஒரு தடவை சந்துருவிடம் சொன்னபோது அவன் சிரித்தான்.

‘‘கால்ல கல் குத்திருச்சாம். கடுக்குதுன்னு போயிட்டாளாம்....’’ பூரணி சொன்னாள்.அடுத்த வாரம் வேலைக்கு வந்தவளின் முழங்கையில் தீக்காயம். குல தெய்வம் கோயிலுக்குப் போன போது நிகழ்ந்தது.‘‘இந்த மனுசனே வரேன்னுச்சு. போட்டது போட்டபடி இழுத்துகிட்டு போனேன். புத்தி வரட்டும்னு.

எதிர்ல அந்தம்மாவைப் பார்த்தேன். சொல்லச் சொன்னேனே... சொல்லலியா?’’பூரணி டீ போடப் போய் விட்டாள். இத்தனை நாள் இறுக்கம் தொலைந்திருந்தது. வாழ்க்கை அதன் பக்கங்களை எப்படியும் வண்ணங்களால் நிரப்பி விடுகிறது. இடையிடையே கறுப்பு வெள்ளையும்.