கருப்பையாவும் சித்ராவும் ஓர் ஆச்சரியமூட்டும் தம்பதியினர். இருவரும் இந்தியா முழுவதும் குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்தும், சைக்கிளிலும் கடந்த இருபது ஆண்டுகளில் 96 ஆயிரம் கிமீ தூரம் பயணித்திருக்கிறார்கள்.

இருவருமே காந்திய சிந்தனையில் அதீத நாட்டம் கொண்டவர்கள். இதனால் தீவிரவாதம் இல்லாத இந்தியா, மக்கள் ஒருமைப்பாடு, மதநல்லிணக்கம், உலக அமைதி, நதிநீர் இணைப்பு உள்ளிட்ட பல்வேறு காரணங்களை வலியுறுத்தி இந்த நடைபயணத்தை மேற்கொண்டு வருகின்றனர்.

இப்போது 75வது சுதந்திர தின பவளவிழாவை முன்னிட்டு அம்ருத் மஹோத்சவம் என்கிற பெயரில் ஒருங்கிணைந்த இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத் தியாகிகளுக்குச் சமர்ப்பண யாத்திரையைத் தொடங்கியுள்ளனர். கொடி காத்த குமரன் பிறந்த சென்னிமலையில் தொடங்கி பாரதியார் சிறிது காலம் வாழ்ந்த புதுச்சேரி வரை இந்த நடைபயணத்தை மேற்கொள்வது திட்டம்.

‘‘இந்தப் பயணம் மொத்தம் 28 நாட்கள், 400 கிமீனு திட்டமிட்டு இருந்தோம். முதல்ல, கொரோனாவால் இயற்கை எய்திய மக்களுக்கும், இனி இதுபோன்ற மரணம் தழுவாமல் இருப்பதற்கும் உலக நன்மை வேண்டி புதுச்சேரி ஆரோவில் வரை பயணிக்கலாம்னு நினைச்சோம். லாக்டவுன் இருந்ததால, 75வது சுதந்திர தினத்தை முன்னிட்டு தியாகிகளுக்குச் சமர்ப்பண யாத்திரையாகத் தொடங்கி பாரதியின் நினைவுநாளில் முடிக்கலாம்னு ஆரம்பிச்சோம்.

ஆனா, எதிர்பாராவிதமா சித்ரா அம்மா கீழ விழுந்திட்டாங்க. இந்த மாதிரி பிரச்னையெல்லாம் எங்க பயணத்துல நாங்க அடிக்கடி சந்திக்கிறதுதான். அதனால, இதுவும் கடந்து போகும். சீக்கிரமே புதுச்சேரி நோக்கி எங்க பயணத்தைத் தொடங்கிடுவோம்...’’ என நிறுத்தி நிதானமாகப் பேசுகிறார் கருப்பையா.

‘‘இப்ப எனக்கு ஐம்பது வயசாகுது. ஒரு பையன், ஒரு பொண்ணு இருக்காங்க. எல்லோருமே மதுரைக்கு வந்துட்டோம்.

நான் பொது வாழ்க்கைக்கு வந்து 33 ஆண்டுகளாகுது. பிளஸ் டூ முடிச்சதும் மதுரையில் புக் பைண்டிங் அண்ட் கம்போஸிங்னு தொழிற்படிப்பு ரெண்டு ஆண்டுகள் படிச்சேன். அப்புறம், காமராசர் பல்கலைக்கழகமும், காந்தி அருங்காட்சியகமும் இணைந்து நடத்தும்  காந்திய சிந்தனை படிப்பு முடிச்சேன்.

சித்ரா அம்மாவிற்கு கவுந்தப்பாடி அருகே ஓடந்துறை கிராமம். அவங்க கணவர் 1998ல் இறந்திட்டார். அவங்களுக்கும் ஒரு பையன், ஒரு பொண்ணு. சமீபத்துல பையனும் தவறிட்டார்.

அப்படி போகும்போது பஞ்சாப்ல மிகப்பெரிய விபத்து ஏற்பட்டுச்சு. நாங்க சாலையில் ஓரமா உட்கார்ந்து சாப்பிட்டுட்டு இருந்தோம். அப்ப ஒரு சுமோ கார் என்மீது மோதி சுமார் 3 கிமீ தூரம் இழுத்துக்கிட்டே போயிடுச்சு. ஆனா, அவர் மயிரிழையில் உயிர் தப்பிச்சார். எனக்கு என்ன நடந்ததுனே தெரியாது.

அவர்தான் தமிழ்நாட்டுல உள்ள முக்கியமான தொண்டு நிறுவனங்களுக்குத் தகவல்கள் அனுப்பி அவங்க மூலம் உதவிகள் பெற்று அங்குள்ள மருத்துவ மனையில் சேர்த்தார். விபத்து நடக்க காரணமான அந்த நபரை மன்னிச்சு, மருத்துவ செலவை மட்டும் ஏற்கச் சொன்னார். அப்புறம், மதுரைக்கு கொண்டு வந்து இங்குள்ள மருத்துவமனையில் சேர்த்து... மூணு மாசம் நான் ரொம்ப சிரமப்பட்டேன்.

பிறகு மறுபடியும் பயிற்சி எடுத்து, மீண்டும் விபத்து நடந்த இடத்திற்கே போனோம். அங்கிருந்து எங்க பயணத்தை மறுபடி யும் தொடங்கி வாகா எல்லையை அடைஞ்சோம்...’’ என நினைவுகளை சித்ரா அடுக்க, கருப்பையா தொடர்கிறார்.‘‘இந்தமுறை, எங்களுக்கு அரியானாவில் இருக்கிற தமிழ்ச்சங்கத்தினர் உதவினாங்க.

அவங்க வாகா எல்லையில் உள்ள இந்திய கமாண்டர் படைக்கு எங்களைப் பத்தின எல்லா தகவல்களையும் அனுப்பியிருக்காங்க. அதனால, அங்க சித்ரா அம்மாவை தேசியக் கொடியை ஏந்தி அந்த எல்லைக்கும் இந்த எல்லைக்கும் இடையில் ஓட வச்சாங்க. இதை 15 ஆயிரம் பேர் சுற்றிலும் நின்று பார்த்து கைதட்டினாங்க. ரொம்ப சந்தோஷமா இருந்துச்சு.