தராசு

“நேத்து ராத்திரி.... ரொம்ப நேரம் தூக்கமே வரல லலிதா. ஒரு ரெண்டு மணி இருக்கும். பக்கத்து சர்ச்சுல மணி அடிக்கறான். மனசு முழுக்க துக்கம். அழுகையா வரது. மொட்டை மாடிக்குப் போய் அங்கே இருந்து குதிச்சு தற்கொலை பண்ணிக்கலாம்னு முடிவே பண்ணிட்டேன் தெரியுமா?”

“அடிப்பாவி... என்ன வசு இப்படியெல்லாம் பேசுற? பேசாம என்னோட வந்து ஒரு வாரம் இரு. இந்த பைத்தியக்கார எண்ணத்த முதல்ல விடு. என்ன ஆயிடுச்சு இப்போ?”
“என்ன லலிதா அப்படி சொல்ற? என் வாழ்க்கையே முடிஞ்சு போச்சு. தனி மரமாயிட்டேன். ஏன்னு கேட்க நாதியில்ல. எதுக்கு உயிரோட இருக்கணும்?”

“சே, சே... அழாத வசு. குமார் போனது பெரிய துக்கம்தான். அதுக்காக யாருமே இல்லன்னு நினைக்கணுமா? செல்வம் உன் மேல உயிரையே வெச்சிருக்கான். மீனாவும் ‘அத்தை அத்தை’ன்னு உன் கிட்ட பாசமாதானே இருக்கா? உன் பேத்தி ஷாலினிக் குட்டிக்கு உன்மேல எத்தனை ஆசை!”“நீ சொல்றது சரிதான். இருந்தாலும் எல்லாரும் என் பக்கத்திலேயா இருக்காங்க? கைக்கெட்டாத தூரத்துல, அமெரிக்காவுல இல்ல இருக்காங்க?  எனக்கு இந்த அத்வான காட்டுல பேசக்கூட ஆள் கிடையாது...”

“ஊரெல்லாம் தாண்டி வண்டலூர் கிட்ட இருக்க. அவ்ளோ தூரமா போனா உனக்கு சரிப்படுமான்னு நான் கேட்டப்போ, நீ தானே ‘பரவாயில்ல செல்வத்தோட பிளாட்டுக்கே போயிடறேன்’னு சொல்லிட்டு அங்கே போனே! ஹலோ... ஹலோ வசந்தி... கேட்கிறதா?”

“ம்... கேக்கறது லலிதா. நான் பால்கனியில உட்கார்ந்துதான் பேசுறேன். இங்கதான் டவர் கிடைக்கும். நீ சொன்னது சரிதான். நான்தான் இந்த ஃப்ளாட்டுக்கு வரேன்னு சொல்லி வந்தேன். இது நல்ல இடம்தான். அவர் இருக்கும்போதே மூணு வருஷத்துக்கு முன்னாடி செல்வம் வாங்கின பிளாட்டு. மொத்தம் 300 வீடுகள். அப்பவே செல்வம் சொன்னான், ‘அங்க எல்லா வசதியும் இருக்கு, அங்கேயே போயிடுங்களே’ன்னு.

இவருக்கு கூட போலாமோன்னு கொஞ்சம் சபலம்தான். எனக்குத்தான் அப்போ அடையாற விட்டு வரதுக்கு இஷ்டமே இல்ல. ‘மாட்டவே மாட்டேன்’னு சொல்லிட்டேன். இப்போ கதையே வேற. இங்க வந்து மாட்டிக்கிட்டேன்...”“சரி... இப்பவும் அங்கேயே இருந்திருக்கலாமே! அடையாறிலயும் சொந்த ஃபிளாட் தானே. பழகின இடம். அக்கம் பக்கம் தெரிஞ்ச மனுஷங்க...”