சிறுகதை - நேர்மையே... உந்தன் பேர் பெண்மையோ?

குழந்தைகள் விளையாடும் டோமினோ கட்டைகளை நேர்க்கோட்டில் அடுத்தடுத்து அடுக்கி வைத்ததைப் போன்று வரிசையாக குடியிருப்புகள். இங்கு வசிப்பவர்களுக்கு நுழைவுவாயில், கழிவறை, குளியலறையுடன் வறுமையும், விரக்தியும் கூட பொது.அதில் இரண்டாவது குடியிருப்பில், 250 சதுர அடியில், குறுஞ்செய்தியாக பெண் பார்க்கும் படலம். ‘கனம் கோர்ட்டார் அவர்களே’ என்பது போன்ற தோரணையில் துவங்கினார் தரகர்.“பையனுக்கு ஏற்கனவே இந்தப் பொண்ணை நல்லாத் தெரியும். அதனால பொண்ணுக்கும் சம்மதம்னா மேற்கொண்டு பேச வேண்டியதை பேசிடலாம்...” வெற்றிலை பாக்கை குதப்பியபடி வார்த்தைகள் விழுந்தன.

தங்கநகை மாளிகையின் மாடலாக அமர்ந்திருந்த பையனின் அம்மா, “எங்ககிட்ட இல்லாததா புதுசா பொண்ணு கொண்டு வந்துடப் போறா? உங்க ஆசைக்கேத்தபடி செய்ங்க...” என்றார்.
“அம்மாவுக்கு நல்ல மனசு. வெளிப்படையா பேசறாங்க...” ஜிங்சாக் வாசித்தார் தரகர்.“அபி பேர்ல பேங்க்ல மூணு லட்சம் எஃப்.டி இருக்கு. அவ கல்யாணத்துக்குன்னு சேர்த்து வெச்ச நகை மொத்தம் அஞ்சு சவரன் இருக்கு. அப்பறம் மாப்பிள்ளைக்கு ரெண்டு சவரன்ல காத்திரமா செயின் போடறோம். அவருக்கு பிடிச்ச மாதிரி புது மாடல் பைக் வாங்கி தந்துடறோம்...” என்றாள் அபியின் அம்மா மரகதம்.

“இப்ப என் பையன் போட்ருக்கானே இந்த மோதிரம், செயின், பிரேசுலெட்டு... இதெல்லாம் சேர்த்து மூணு சவரன். நான் பொதுவா சொன்னேன்...” என்றாள் தங்கநகை மாளிகை.
கைகளைக் கட்டிக் கொண்டு இதுவரை பொறுமையாக இருந்த அபிநயா, “உங்க பையனுக்கு கை, கால், மூளை எல்லாம் நல்லாத்தானேம்மா இருக்கு? அப்பறம் ஏன் இப்படி பிச்சை எடுக்கறீங்க? நான் பொதுவா சொன்னேன்...” என்றதும் ஆவேசமாக எழுந்தாள் பையனின் அம்மா.

“எழுந்துர்றா. ஏதோ நீ ஆசைப்பட்டேன்னுதான் இந்தக் குடிசைக்குள்ள வந்தேன்... ஊரெல்லாம் கடன் வெச்சிருக்கிற இவளுக்கு இவ்வளவு திமிர் இருக்கக்கூடாது...”
“அம்மா... அம்மா... கொஞ்சம் நில்லுங்க... மரகதம்... கவலைப்படாதே.. நான் அவங்களை சமாதானப்படுத்தறேன்...” என்ற தரகரை கண்களால் எரித்தாள் அபி.
கலங்கி நின்றாள் மரகதம்.“நான் கஷ்டப்பட்டு சம்பாதிக்கிற காசையெல்லாம் நீ இவனுக்கு அழு...” நொந்து கொண்டாள் அபி.

சுவரில் மாலையோடு மாட்டப்பட்டிருந்த தன் அப்பாவின் புகைப்படத்தின் முன் கூனியிருந்த தீபத்திரியை நிமிர்த்தினாள். விளக்கேற்றி வணங்கிவிட்டு வேலைக்குப் புறப்பட்டாள்.