பவளப்பாறைகளை ஓவியங்களாக வரைந்து அது குறித்து விழிப்புணர்வு கொடுத்து வருகிறார் உமா மணி. தன் ஓவியங்களை பார்க்கும் போது பவளப்பாறைகளை நேரடியாக காண்பது போல இருக்க வேண்டும் என நினைத்தவர், தன் 49 வயதில் ஸ்கூபா டைவிங் கற்றுக் கொண்டு ஆழ்கடலுக்கு சென்று, தான் பார்த்த பவளப்பாறைகள் அனைத்தையும் ஓவியங்களாக வரைந்து வருகிறார். 

ஓவியர், ஸ்கூபா டைவர் என பன்முகங்கள் கொண்ட இவரின் சாகசங்கள் மற்றும் ஓவியங்கள், ‘கோரல் வுமன்’ என்னும் பெயரில் ஆவணப்படமாக  வெளியாகியுள்ளது. கொடைக்கானலில் மகனுடன் சேர்ந்து இயற்கை விவசாயம் செய்துவரும் உமாவிடம் பேசினோம்.

‘‘நான் பிறந்து வளர்ந்தது சென்னையில். பி.ஏ ஆங்கிலம் இலக்கியம் முடிச்ச பிறகு சில காலம் தனியார் பள்ளியில் வேலை பார்த்தேன். திருமணத்திற்குப் பிறகு கணவருக்கு மாலத்தீவில் மருத்துவராக பணியாற்ற வாய்ப்பு வந்ததால் 2004-ம் வருஷம் அங்கு போயிட்டோம். என் மகன் வளர்ந்ததும், அவன் வேலையை அவனே பார்த்துக் கொள்ள ஆரம்பித்ததும், எனக்கு நிறைய நேரம் கிடைச்சது. 

அந்த நேரத்தை நான் உபயோகமா செய்ய நினைச்சேன். சிறிய அளவில் ஓவியங்கள் வரையத் தொடங்கினேன். பிரெஞ்ச் வகுப்புகள், யோகா வகுப்புகள் என பலவிதமாக என் நேரத்தை செலவழித்தேன். நான் பிரெஞ்சு மொழி கற்கும் இடத்தில் நான் ஓவியம் வரைவதைப் பற்றி அறிந்த ஆசிரியர்கள், என்னை மேலும் ஊக்குவித்தார்கள்.

முதலில் ழுதுபோக்குக்காகத்தான் பேப்பரில் ஓவியங்களை வரைந்தேன். அதைப் பார்த்த என் கணவர் (அவரும் ஓவியர்) எனக்கு கேன்வாசில் வரைய சொல்லிக்கொடுத்தார். சில கால பயிற்சிக்குப் பின் நானும் தொழில்முறை ஓவியர் போல வரைய கற்றுக்கொண்டேன். அப்போது ஒரே விஷயம் சார்ந்து ஓவியங்கள் வரைந்து கண்காட்சியில் வைக்க சொன்னார்கள். 

ரோஜாக்களை வரைந்து அதனை கண்காட்சியில் வைத்தேன். அங்கு வந்த பிரெஞ்ச் பெண்மணி ஒருவர் பவளப்பாறைகள் குறித்து அவர் எடுத்த ஆவணப்படத்தை திரையிட்டார். அதைப் பார்த்த பிறகு எனக்கு பவளப்பாறைகள் குறித்து தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என ஆர்வம் வந்தது.

அதற்கு ஸ்கூபா டைவிங் தெரியணும். அதற்கான பயிற்சி எடுத்தேன். முதலில் எனக்கு நீச்சல் தெரியாது. கடல் மற்றும் நீச்சல் குளங்களில் நீந்துவதற்கு நிறைய வித்தியாசங்கள் உள்ளது. கடலில் நீர் கனமாக இருக்கும். அலை இருப்பதால் நீச்சல் செய்ய கடினமாக இருக்கும். 

அதனால் முதலில் நீச்சல் கற்றுக்கொண்டு அதன் பிறகு ஸ்கூபா டைவிங் கற்றுக்கொண்டேன் ஆரம்பத்தில் பயமாக இருந்தது ஆனாலும் பவளப்பாறைகளை பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆர்வம் இருந்ததால் தொடர்ந்து பயிற்சியில் ஈடுபட்டேன். டைவிங் பயிற்சியில் 5 அடியில் ஆரம்பித்து 10 அடி வரை பயிற்சி தருவார்கள். அதன் பிறகுதான் ஆழ்கடலுக்குள் அழைத்துச் செல்வார்கள்.

என்னதான் நான் பயிற்சி எடுத்தாலும் கடலில் குதிக்க சொன்ன போது பயமாக இருந்தது. தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு குதித்து, கடலுக்குள் 60 அடி ஆழத்திற்கு சென்றேன். டைவிங்கின் போது நம் முதுகில் 40 கிலோ ஆக்சிஜன் சிலிண்டர் மட்டுமில்லாமல் டைவிங் சூட் அணிய வேண்டும். இது தவிர நாம் நீரின் மேல் வந்துவிடாமல் இருப்பதற்காக 4 கிலோ எடை கொண்ட இரும்பு நங்கூரமும் இருக்கும். 

இதுதான் நம்மை அந்த ஆழத்திலிருந்து மேலே வராமல் தடுக்கும் ஒரே கருவி. மேலும் நம்முடைய கையில் ஒரு கைக்கடிகாரத்தை கட்டி விடுவார்கள். அதில் நாம் எந்த திசையில் செல்கிறோம் என்றும், சிலிண்டரில் உள்ள ஆக்சிஜன் அளவு எல்லாம் அதன் மூலம் கணிக்கலாம். இப்படித்தான் நான் ஸ்கூபா டைவிங்கான பயிற்சி எடுத்து சான்றிதழும் பெற்றேன்’’ என்றவர் பவளப்பாறைகள் குறித்து பேசத் தொடங்கினார்.

நான் கழிவு நீர் கலக்கும் இடத்திலும் டைவிங் செய்திருக்கேன். அங்கு ஒரு மீன் கூட இருக்காது. மழை வெள்ள காலங்களில் தேங்கும் மழைநீர் பல இடங்களில் சாக்கடையுடன் கலந்து குப்பைகள் எல்லாம் அதில் மிதந்து கொண்டு இருக்கும். அதை அப்புறப்படுத்தி கடலுக்குதான் அனுப்புகிறோம். 

அதே சமயம் அங்குள்ள உயிரினங்களை இந்தக் கழிவுகள் எந்த அளவிற்கு பாதிப்பை ஏற்படுத்தும் என்பதை நாம் நினைத்து பார்க்க வேண்டும். அரசு விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்தினாலும், பொதுமக்களுக்கும் நம் வாழ்விடமான இந்த பூமியை சுத்தமாக வைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்ற பொறுப்பு இருக்கணும்’’ என்றவர், தான் வரைந்த பவளப்பாறை ஓவியங்கள் பற்றி கூறினார்.