முகங்களின் தேசம்

ஜெயமோகன்

கனவுத் தமிழகம்

சென்ற ஆண்டு கனடாவுக்குச் சென்றிருந்தபோது என்னுடைய நண்பரும் அறிவியலாளருமான வேங்கடரமணனை சந்தித்தேன். வேங்கடரமணன் அதற்கு முந்தைய வருடம்  வெஸ்ட் இண்டீஸ்  தீவுகளுக்கு ஒரு சுற்றுப்பயணம் செய்து வந்திருந்தார். ‘‘உங்களுக்குச் சுவாரசியமான ஒரு விஷயத்தைக் காட்டுகிறேன்’’ என்று சொல்லி, தன் செல்பேசியில் பதிவு செய்திருந்த ஒரு பாடலை ஒலிக்கவிட்டார்.



முதலில் நான் நன்கு அறிந்த நாட்டுப்புறத் தமிழ்ப் பாடல் போலிருந்தது. அதன்பின் அது வேறு ஏதோ மொழி என்பது தெளிவாகியது. ஒரு சொல்கூட புரியவில்லை. கூர்ந்து கேட்டுக்கொண்டே  இருந்தேன். ஒரு தமிழகப் பூசாரி பாடுவதுபோலவே இருந்தது. எந்த மொழி? ஐரோப்பிய மொழி அல்ல. ஆப்ரிக்க மொழியா? அல்லது ஏதாவது பழங்குடி மொழியா? ‘‘தமிழேதாங்க... கேளுங்க’’ என்றார் வேங்கடரமணன். ‘‘ஒவ்வொரு வரியிலும் கடைசி வார்த்தைகளை மட்டும் கவனியுங்க...’’ மெல்ல ஒரு சொல் பிடி கிடைத்தது. ‘போற்றி!’ பின்னர் அடுத்த வார்த்தை... ‘காத்தவராயா’. அப்படி ஓரிரு சொற்கள். ‘‘ஓம்’‘ நன்றாகவே கேட்கத் தொடங்கியது.



‘‘இதைப் பாடுவது யார்?’’ என்றேன். சிரித்தபடி அவர் விளக்கினார். அதைப் பாடியவர் தமிழர். காத்தவராயன் கோயிலின் பூசாரி. உடுக்கடித்து பூசைக்காக அவர் பாடியதுதான் அந்தப் பாடல். ஆனால் அவருக்கும் தமிழ்நாட்டுக்கும் ஒரு தொடர்பும் இல்லை. அவரது முன்னோர்கள் தமிழகத்தை விட்டுச் சென்று மூன்று நூற்றாண்டுகள் ஆகிவிட்டன.

1776ல் தமிழகத்தைச் சூழ்ந்த முதல் தாது வருடப் பஞ்சத்தில்  லட்சக்கணக்கானவர்கள் செத்து அழிந்தனர். வெள்ளையர் அரசின் கொடூரமான வரி வசூல் முறைகளின் விளைவாக, நம் ஊர்களில் இருந்த பஞ்ச காலத்துக்கான சேமிப்புகள் முழுமையாகச் சூறையாடப்பட்டன. இதனால் அந்தப் பஞ்சம் ஏற்பட்டது.

சொந்த ஊரில் இருக்க முடியாது பஞ்சம் பிழைக்க சிதறிய மக்களை கூட்டம் கூட்டமாக விலைக்கு வாங்கி கப்பலில் ஏற்றிக்கொண்டு கிழக்கே நியூசிலாந்து முதல் மேற்கே வெஸ்ட் இண்டீஸ் தீவுகள் வரை  கொண்டு சென்று தோட்டங்களை உருவாக்கினர் ஐரோப்பியர்கள். இந்த நெடிய பயணத்தைத் தாக்குப் பிடித்து அவர்களில் பத்தில் ஒருவரே உயிர் பிழைப்பது வழக்கம். ஆகவே பத்து மடங்கு பேரைக் கொண்டு சென்றனர்.

அப்படிச் சென்ற தமிழர் உலகம் முழுக்கப் பரவியிருக்கிறார்கள். அவர்களில் மலேசியா, இலங்கை மலையகத் தமிழர்களே தமிழ்நாட்டுடன் உறவுடன் உள்ளனர். பர்மா, ஆப்ரிக்க கடற்கரை மற்றும் தீவு நாடுகள், நியூசிலாந்து, செஷல்ஸ், ஃபிஜி, கரீபியன் தீவுகள் சென்று சேர்ந்தவர்களுக்கு நம்முடன் எந்த உறவும் இல்லை. அவர்களின் மொழி மறைந்துவிட்டது. பெயர்கள் கூட மாறிவிட்டன. ஆனால் பெயரில் இந்து மதம் சார்ந்த சில தடங்கள் மட்டும் எஞ்சியிருக்கும்.

வெஸ்ட் இண்டீஸின் புகழ்பெற்ற கிரிக்கெட் ஆட்டக்காரர் காளிச்சரண் ஓர் உதாரணம். அவர்களிடம் மாரியம்மன் வழிபாடு, காத்தவராயன் வழிபாடு போன்றவை சற்று எஞ்சியிருக்கின்றன. அவற்றில் தமிழ் இப்படி நீடிக்கிறது. கரித்தாள் வைத்து பிரதி எடுக்கும்போது மிகமிக அடியிலிருக்கும் பிரதி போல. தமிழ் என யூகிக்கமுடியும், அவ்வளவுதான்! அத்தகைய ஒரு குடும்பத்தை நான் 1988ல்  ஒருமுறை சந்தித்தேன். அது வங்க தேச எல்லை அருகே உள்ள சிறிய ஊர். அருகே கங்கை பெருகி ஓடிக்கொண்டிருந்தது. நான் காசியிலிருந்து படகில் கங்கை வழியாக செல்லவேண்டும் என்பதற்காக அந்தப் பயணத்தைச் செய்தேன்.

அலகாபாத்தில் ஒரு சரக்குப்படகில் நூற்றைம்பது ரூபாய் கட்டணம் பேசி ஏறிக்கொண்டேன். என் வாழ்க்கையின் மறக்கமுடியாத நான்கு இரவுகள் கங்கையின் நீரின்மேல் கழிந்தன. அன்றெல்லாம் ஏராளமான சரக்குப்படகுகள் அலகாபாத் முதல் வங்க தேச எல்லை வரை  சென்றுகொண்டிருந்தன. பெரும்பாலும் விவசாய விளைபொருட்கள். அந்தப் படகுப் போக்குவரத்து இன்று மிகமிகக் குறைந்துவிட்டது.

அந்தப் படகுப் பயணத்தின் பலவகையான சித்திரங்களை என் ‘வெண்முரசு’ என்னும் மகாபாரத நாவல்களில் விரிவாக விவரித்திருக்கிறேன். இரவெல்லாம் சுழன்றடிக்கும் காற்றில் அமர்ந்திருந்தேன். விடியற் காலையில் காய்ச்சல் வந்தது போல உடல் நடுங்கி கண்கள் எரிந்தன. உதடுகள் உலர்ந்திருந்தன. கரையில் இறங்கிய பின்னரும் உடலில் ஆட்டம் எஞ்சியதனால் நடக்க முடியாமல் தள்ளாடினேன்.

அங்கே நதிக்கரையோரம் சேறு மிதிபட்டு சாணியுடன் கலந்து வீச்சமடித்தது. எங்கும் பல வண்ணத் தலைப்பாகை கட்டிய மக்கள் கூச்சலிட்டபடியும் சுருட்டு பிடித்தபடியும்  கூடி நின்றனர். என்னுடன் அந்தப் படகில்  இருபது எருமைகளும் வந்திருந்தன. வயோதிக எருமைகள். அவற்றை கரையிறங்கச் செய்து மந்தையாக்கிக் கூட்டிச்சென்றனர்.

ஏராளமான எருமைகள் இப்படி வந்திறங்கியிருந்தன. அவை எல்லை கடந்து வங்க தேசத்துக்கு இறைச்சிக்காகக் கொண்டு செல்லப்படுபவை. ‘சட்ட விரோத எல்லைக் கடத்தல்’ என்பது அங்கே ஒரு வணிகம் அல்ல, வாழ்க்கை முறை! உள்ளூர் புல் ஒன்றால் கூரையிடப்பட்டிருந்த பெரிய கொட்டகை ஒன்று பரபரப்பாக இயங்கிக்கொண்டிருந்தது. நடுவே பெரிய ஹூக்கா ஒன்றை வைத்திருந்தார்கள். சுற்றிலும் குந்தி அமர்ந்து அந்தக் குழாயை வாங்கி மாறி மாறி இழுத்தார்கள்.

வாயை வைக்கவில்லை. கைகளால் பொத்தியபடி இழுத்து மூக்கு, வாய் வழியாக மேகம் போல புகை விட்டனர். மண் கோப்பைகளில் டீ. அது அன்று ஒரு ரூபாய். ஹூக்கா இலவசம். நான் ஒரு ரூபாய்க்கு டீ வாங்கிக் குடித்தேன். சமோசா இருந்தது. எனக்கு அன்றும் இன்றும் சமோசா, அதன் பின்நவீனத்துவ வடிவமான பப்ஸ் போன்றவை கொஞ்சம் கூட பிடிக்காதவை. அந்தக் காலை நேரத்திலேயே சப்பாத்தி சாப்பிடவும் பிடிக்கவில்லை. இன்னொரு டீ குடித்தேன். ஆனால் பால் சற்றுப் பழையது. நன்றாகச் சுண்ட வைத்தபோது அது குமட்டல் தரும் கசப்பு கொண்டிருந்தது.

நால்வருக்குச் சோறு வந்தது. துணைக்கு மீன்குழம்பு. மீன் தலையை அப்படியே குழம்பில் போடுவது வங்கப் பண்பாடு. மிகப்பெரிய மீன் புன்னகை புரிந்தபடி உலகை நோக்கியது. பெரிய அலுமினிய பாத்திரத்தில் மீன்குழம்பு. அதைச் சுற்றி தட்டுகளுடன் அமர்ந்து சாப்பிட்டனர். நானும் சோறு சாப்பிடலாம் என எண்ணினேன். மீன்குழம்பு வாசனையின் ஈர்ப்புதான் காரணம்.

கடைக்காரரிடம் அதைச் சுட்டிக்காட்டி,  அது வேண்டும் என்றேன். வங்காளியில் ஏதோ கேட்டார். ‘புரியவில்லை’ என்றதும் இந்தியில் கேட்டார். இந்தியும் தெரியவில்லை என்றதும் கண்களைச் சுருக்கியபடி ‘‘எந்த ஊர்?’’ என்றார். ‘‘தமிழ்நாடு’’ என்றேன். அவர் சில கணங்கள் ஸ்தம்பித்தது போலிருந்தார். ‘‘தமிழ்நாடா?” என இந்தியில் மீண்டும் கேட்டார். “ஆமாம்” என்றேன்.

அவர் தொண்டை ஏறி இறங்கியது. மூச்சிழுக்க சிரமப்படுபவர் போலத் தோன்றினார். பொரித்த மீன் தலையுடன் உள்ளிருந்து வந்த அவரது மனைவியிடம் வங்காளியில் “இவர் தமிழ்நாட்டுக்காரர்” என்றார். அந்த அம்மாள் கணீர் குரலில் “தமிழாளா?” என்றார். “ஆமாம்” என்றேன். “நீங்கள் தமிழ்நாடா?” எனக் கேட்டேன். கடைக்காரர் “ஆமாம், தமிழ்நாடு...” என்றார். நான், ‘‘தமிழ்நாட்டில் எங்கே?’’ என்றேன். “தெரியாது” என்றார். “தமிழ்கூட பேசத்தெரியாது” என்று சொல்லி மூச்சிளைத்தார்.

அவர்கள் இருவருக்குமே தமிழில் உதிரிச் சொற்கள் மட்டுமே தெரிந்தன. ‘‘ஆமாவா?” என்றனர். ஆகவே அவர்கள் தமிழக - கர்நாடக எல்லையில் ஏதோ ஒரு ஊரைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று யூகித்தேன். பேசினால் புரிந்துகொண்டனர். நான் பேசப் பேச... அவர்களுக்குள் இருந்து தமிழ் ஊறிப் பெருகி வந்தது. கொஞ்ச நேரத்திலேயே  ஒரு மாதிரி சமாளித்துப் பேசத் தொடங்கி விட்டார்கள்.

அவர்களுக்கும் தமிழ்நாட்டுக்கும் ஒரு தொடர்பும் இல்லை. அவர்களின் முன்னோர் இருநூறாண்டுகளுக்கு முன்பு பர்மாவுக்கு தோட்டத் தொழிலாளர்களாக கொண்டு செல்லப்பட்டவர்கள். பலமுறை பல தோட்டங்களுக்கு இடம் மாறினர். இரண்டாம் உலகப் போரில் அவர்கள் தோட்டமே அழிந்தது. அவரது தாத்தா ரங்கூன் அருகே ஒரு சிற்றூரில் கூலித்தொழிலாளராக வந்து குடியேறினார்.

போர் முற்றியபோது பர்மா ஜப்பானியரால் கைப்பற்றப்பட்டது. அவரது தாத்தா ஜப்பானிய கூலியாகக் கொண்டு செல்லப்பட்டார். காட்டில் கடும் உழைப்பு முகாம்களில் குடும்பத்துடன் இருந்தனர். பிரிட்டிஷ் படை குண்டுவீச்சில் அவரது குடும்பம் மீண்டும் சிதறியது. அங்கிருந்து வங்க தேசம் வந்து குடியேறி அங்கே துப்புரவுத் தொழிலாளராகப் பணியாற்றினார்கள். ஐம்பதுகளில் வங்க தேசத்தில் இந்துத் தொழிலாளர்கள் கொல்லப்பட்டபோது அவரது குடும்பம் மீண்டும் சிதறியது.

எழுபதுகளில் வங்க தேசத்திலிருந்து அகதியாக இந்தியா வந்தனர். சட்டவிரோதக் குடியேற்றம்தான். அந்த ஊரில் கூலி வேலை செய்து மெல்ல வேரூன்றினர். டீக்கடை வைத்து எட்டு ஆண்டு காலமாகிறது. நான்கு குழந்தைகள். மூத்த பெண் ஒரு வங்காளியைத் திருமணம் செய்திருக்கிறாள். இரண்டாவது பையன் வேலை பார்க்கிறான். இரு சிறுவர்கள் படிக்கிறார்கள்.

இருநூறாண்டு காலமாக அவர்களில் எவருக்கும் தமிழகத்துடன் தொடர்பில்லை. இந்தியா வந்தபின் பிற தமிழருடனும் தொடர்பில்லை. அவர்கள் கிளம்பியபின் இரு பெரும் போர்கள் நிகழ்ந்தன. பஞ்சங்கள் வந்தன. தேசங்கள் உடைந்தன. புதிய தேசங்கள் பிறந்தன. வரலாறு பெரும் பிரவாகமாக அவர்களைச் சுழற்றியடித்துக் கொண்டுசென்றது. எதுவும் எஞ்சவில்லை.

ஆனால் மூதாதையரின் சொற்களாக பிறந்த மண் அவர்களிடம் எஞ்சியிருந்தது. தங்கள் ஊர் அருகே கடல் உண்டு என்றும், சித்ரா பௌர்ணமிக்கு வண்டி கட்டிச் சென்று கடலோரம் அமர்ந்து சாப்பிடுவதுண்டு என்றும் சொன்னார்கள். பெரிய கோபுரம் கொண்ட ஒரு கோயிலும், அதேபோல வண்டி கட்டிச் செல்லும் தொலைவில் இருந்தது. இரண்டு கண்மாய்களால் விவசாயம் நிகழ்ந்தது.

தீபாவளியும் பொங்கலும் அவர்கள் நினைவில் இருந்தன. இரண்டையும் வங்க முறைப்படி கொண்டாடினர். பிள்ளைகள் அவர்களிடமிருந்து பெற்ற சில நூறு தமிழ்ச்சொற்களைப் பேசின. ‘‘ஆனால் அவர்கள் வங்காளிகளைத்தான் திருமணம் செய்துகொள்வார்கள். வேறு வழியில்லை” என்றார் ரத்தினம். அவர் மனைவி வள்ளியும் அதையேதான் சொன்னார். அவர்களின் பேரக்குழந்தையின் பெயர் மாணிக். வங்கப்பெயர்.

‘‘ஊருக்குப் போகலாம்னு எப்போதாவது தோணும். ஆனா எந்த ஊருக்குப் போறது? அங்க யாருக்கு நம்மளத் தெரியும்?” என்றார் ரத்தினம். “அதனால நானே ஒரு ஊரை கற்பனை செஞ்சுக்கிடுவேன். அங்க இருக்கிற ஆட்களை எல்லாம் தெளிவா நானே மனசுக்குள்ள உண்டு பண்ணிக்கிடுவேன். ராத்திரி நினைச்சுக்கிட்டா கண்ணீர் வந்திடும் சார். அழுதிட்டே தூங்கினா ஒரு பெரிய நிம்மதி!”

நான் அன்று அவர்களுடன் தங்கினேன். சோறும் மீன்குழம்பும் தந்தார்கள். அவர்கள் சுவரில் துர்க்கை படம் வைத்திருந்தனர். அதைக் கும்பிடும்போது ஓரிரு வரிகள் தமிழில் பாடினர். மாரியம்மன் பாட்டு அது. சொல் மழுங்கிப்போய் வங்கம் போல இருந்தது. அன்றிரவு வெளியே கட்டில் போட்டு விண்மீன்களைப் பார்த்தபடி படுத்திருந்தபோது நான் கேட்டேன், “உங்களுக்கு பர்மிய மொழி தெரியுமா?” ரத்தினம் சிரித்துக்கொண்டு, “இல்ல சார், அங்க இருந்ததைக்கூட சொல்லிக் கேட்டுத்தான் தெரியும். ஒரு ஊரோ, முகமோ ஞாபகமில்லை!” என்றார்.

‘பங்களாதேஷுக்கு மறுபடியும் போனீர்களா?” என்றேன். “இல்ல சார். அது நமக்கு எதுக்கு? யாருதோ ஊருல்ல அது” என்றார். ஆனால் தமிழகம் இன்றும் அவர்களின் ஊர்தான். அவர்களுக்குள் நுண்ணிய கனவாக அது மரம் பூத்து  மண் மணக்க வாழ்ந்துகொண்டே இருக்கிறது. அது அழியாது என நினைத்துக்கொண்டேன். அவர்கள் திரும்பி வருவார்கள், தலைமுறைகள் கடந்தாலும்கூட!

சென்ற ஆண்டு எனக்கு ஒரு மின்னஞ்சல் வந்தது. பர்மாவில் உள்ள தமிழர்களின் கூட்டமைப்பு ஒன்று பொங்கல் கொண்டாடுவதைப் பற்றி அவ்வமைப்பின் செயலாளரான தியாகராஜன் என்பவர் எழுதியிருந்தார்.  உலகம் தொழில்நுட்பத்தால் இணைக்கப்படுகிறது. வரலாற்றால் சிதறடிக்கப்பட்டவர்களும் அதனூடாக இணையக்கூடும்.

பஞ்சங்கள் வந்தன. தேசங்கள் உடைந்தன. புதிய தேசங்கள் பிறந்தன. வரலாறு பெரும் பிரவாகமாக அவர்களைச் சுழற்றியடித்துக்கொண்டு சென்றது. எதுவும் எஞ்சவில்லை.

தமிழ் இப்படி நீடிக்கிறது. தமிழ் என யூகிக்கமுடியும், அவ்வளவுதான்! கரித்தாள் வைத்து பிரதி எடுக்கும்போது மிகமிக அடியிலிருக்கும் பிரதி போல.

அதைப் பாடியவர் தமிழர்.  அவரது முன்னோர்கள் தமிழகத்தை விட்டுச் சென்று மூன்று நூற்றாண்டுகள் ஆகிவிட்டன