தல புராணம்

மெட்ராஸின்  குடிநீர் கதை!  

இன்றைய ெசன்னையின் குடிநீர் தேவையை செம்பரம்பாக்கம், பூண்டி, புழல், சோழவரம் என நான்கு ஏரிகள் பூர்த்தி செய்கின்றன. தவிர, வெயில் காலங்களில் வீராணமும், கிருஷ்ணா நீரும் கைகொடுக்கின்றன. ஆனால், முந்நூறு வருடங்களுக்கு முன் ஆங்கிலேயர்கள் இங்கே வந்தபோது மெட்ராஸின் குடிநீர் நிலைமை எப்படி இருந்தது தெரியுமா?

இதைப்பற்றி கிழக்கிந்தியக் கம்பெனி வணிகரான அலெக்சாண்டர் ஹாமில்டன், 1718ம் வருடம் எழுதிய குறிப்பின் மூலம் அறிவோம். அதை, ‘The Madras Tercentenary Commemoration Volume’ நூலில் விவரித்துள்ளார் தொல்லியல் ஆய்வாளர் வி.டி.கிருஷ்ணசுவாமி.

‘‘புனித ஜார்ஜ் கோட்டை அல்லது சென்னப்பட்டிணம் வசதி குறைவான சமதளத்தில் அமைந்திருப்பதை வேறெங்கும் நான் கண்டதில்லை...’’ என்கிறார் ஹாமில்டன்.மேலும் அவர், ‘‘புனித ஜார்ஜ் கோட்டையின் பின்புறம் ஓடும் உவர்நீர் ஆறு, நன்னீருக்குத் தடையாக உள்ளது. இதனால், கோட்டையைச் சுற்றி ஒரு மைல் தொலைவில் குடிநீர் என்பதேயில்லை!’’ என்கிறார். இதிலிருந்து ஓர் உண்மையை உணர முடியும்.

அது, நாம் நினைப்பது போல சென்னையின் குடிநீர் பிரச்னை இன்று நேற்றையதல்ல. அதற்கும் நூற்றாண்டு கால வரலாறு இருக்கிறது!
எப்படி ஆங்கிலேயர்கள் வணிகத்துக்கு லாயக்கற்ற இந்நகரைத் தேர்ந்தெடுத்து முன்னேற்றினார்களோ அதுபோலவே நன்னீர் இல்லாத இந்நகரைச் சீர்படுத்தி நகருக்குள் குடிநீர் கொண்டு வந்தனர்.அதற்குமுன் குடிநீர் தேவையை உள்ளூர் மக்கள் எப்படி பூர்த்தி செய்தனர்?

ஒவ்வொரு வீட்டிலும் கிணறுகள் இருந்தன. தவிர ஏரிகள், குளங்களில் இருந்தும் தண்ணீர் எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டது. ஆனால், இப்படி திறந்தவெளி குடிநீரால் பல நேரங்களில், குறிப்பாக பஞ்ச காலங்களில் காலரா உள்ளிட்ட ெதாற்று நோய்களுக்கு ஆட்பட்டு மக்கள் மடிந்தனர்.

ஆங்கிலேயர்களும் இங்கே குடியேறி நூற்றாண்டு காலம் வரை பாதுகாப்பான குடிநீர் பற்றி சிந்திக்கவே இல்லை. அவர்களும் இந்தக் காலங்களில் பெத்தநாயக்கன்பேட்டையின் வடக்குப் பக்கமாக இருந்த கிணறுகளில் குடிநீரை நிரப்பி மாட்டு வண்டிகளில் வெள்ளையர் நகருக்குக் கொண்டு வந்தனர்.

செயின்ட் தாமஸ் மலையிலிருந்தும் தண்ணீர் கொண்டு வரப்பட்டது. ஆனால், இங்கிருந்து எடுத்து வரப்பட்ட குடிநீரைவிட பெத்தநாயக்கன்பேட்டையில் கிடைத்த தண்ணீர் சுத்தமாக இருந்தது. இதனால், கோட்டைவாசிகள் பெத்தநாயக்கன்பேட்டை குடிநீரையே பெரிதும் விரும்பினர்.

ஒரு குடம் குடிநீரின் விலை இரண்டு துட்டுகள். இவை பத்து செப்புக் காசுகளுக்குச் சமமானது. இந்தக் குடிநீர், கோட்டையிலிருந்த மரப் பீப்பாய்களிலும், தண்ணீர் தொட்டிகளிலும் சேமிக்கப்பட்டது.இத்துடன் கப்பல்களின் வழியாகவும் பீப்பாய்களில் குடிநீர் நிரப்பி கொண்டு வரப்பட்டது. இவையெல்லாம் மெட்ராஸில் வசித்த ஆங்கிலேயர்களின் குடிநீர் தேவையை பூர்த்தி செய்தன.

1746ம் வருடம் மெட்ராஸை முற்றுகையிட்ட பிரஞ்சுப்படை முதல் வேலையாக  கோட்டைக்கு வரும் குடிநீர் விநியோகத்தைத் தடை செய்தது.
மூன்று வருடங்களுக்குப்பின் மெட்ராஸ் ஆங்கிலேயர் வசம் வந்ததும் உடனடியாக கால் என்கிற எஞ்சினியர் மேற்பார்வையில் தண்ணீர் சேமிப்புக்கான நடவடிக்கைகளுக்கு ஒரு கமிட்டி அமைக்கப்பட்டது.

கோட்டையிலிருந்த ஆயிரத்து ஐநூறு ஐரோப்பியர்களுக்கும், மூவாயிரம் சிப்பாய்களுக்கும், ஆயிரம் உள்ளூர்வாசிகளுக்கும் நாள் ஒன்றுக்கு நபர் ஒருவருக்கு அரை கேலன் (இரண்டரை லிட்டர் குடிநீர்) வீதம் ஆறு மாதத்திற்கு சேமிக்கும் திட்டம் முன்னெடுக்கப்பட்டது. ஆனால், சில வருடங்களில் ஆங்கிலேயரின் தலைமை இங்கே உறுதியானதால் இத்திட்டத்திற்கு அவசியமில்லாமல் போனது.