கரிகாலனும் காபாலிகனும் ஒருசேர அதிர்ந்தார்கள்.இருளுக்குப் பழக்கப்பட்டிருந்த அவர்கள் இருவரது கண்களும் சந்தித்து உறவாடின.சிவகாமி அதை லட்சியம் செய்யவில்லை. ‘‘தாமதிக்கும் ஒவ்வொரு கணமும் ஆபத்தின் எண்ணிக்கை அதிகரிக்கவே செய்யும்.

இந்நேரம் மாளிகையில் நீங்கள் இல்லாததை சாளுக்கிய போர் அமைச்சரான ஸ்ரீராமபுண்ய வல்லபர் கண்டுகொண்டிருப்பார். அடுத்ததாக நீங்கள் செல்லும் இடம் காஞ்சி சிறைச்சாலையாகவே இருக்கும் என்பதையும் ஊகித்திருப்பார். அவர் செயலில் இறங்குவதற்கு முன் அடைபட்டிருக்கும் உங்கள் தந்தையை நாம் மீட்டாக வேண்டும். வாருங்கள்!’’

அவள் கன்னத்தைக் கிள்ளினான். ‘‘தூண்டாதே! நட...’’ஒருவர் பின் ஒருவராக நடந்தார்கள். இருவரும் எதுவும் பேசிக் கொள்ளவில்லை. கால் நாழிகைக்குப் பின் திருப்பம் வந்தது. இடப்பக்கம் சிவகாமி திரும்பினாள். பதினைந்தடி சென்றதும் நின்று திரும்பினாள்.பக்கவாட்டில் கை வைத்தபடி நின்ற கரிகாலன் தன் தலையை ஆமோதிக்கும் விதமாக அசைத்தான்.

புரிந்துகொண்டதற்கு அறிகுறியாக சிவகாமி வழியை விட்டு அகன்றாள்.அவள் இருந்த இடத்துக்கு வந்த கரிகாலன் தன் முன்னால் கையை நீட்டி சற்றே உள்ளடங்கிய நிலையில் இருந்த சிலையைத் தொட்டான். தடவினான். அளவெடுத்தான்.‘‘என்ன..?’’ சிவகாமி கேட்டாள்.