மரண மொய்

கண்ணகி பல்கலைக்கழகத்தின் பிரதான நூலகம்.‘பிரபஞ்சனின் கதைப்பெண்கள்’ எனும் தலைப்பில் டாக்டரேட் பண்ணும் ஆராய்ச்சி மாணவன் கிருஷ்ணகாந்த்  பிரபஞ்சன் நாவல் ஒன்றை படித்து குறிப்புகள் எடுத்துக் கொண்டிருந்தான்.கிருஷ்ணகாந்த்துக்கு வயது 24. உயரம் 165செமீ. மாநிறம். கோரை முடி தலைக்கேசம். சொந்த ஊர் திருவண்ணாமலை. ரமண மகரிஷி மீது மிகுந்த ஈடுபாடு கொண்டவன். பல்கலை விடுதியில் தங்கிப் படிக்கிறான்.

இரவு மணி எட்டாகப் போகிறது என துணை நூலகர் நினைவூட்டினார். ஒவ்வொருவராக எழுந்து நூலகத்தை விட்டு வெளியேறிக் கொண்டிருந்தனர். கடைசி ஆளாக கிருஷ்ணகாந்த் எழுந்தான். வெளிவாசலுக்கு வந்தான். தனது மொபெட்டை ஸ்டார்ட் செய்து புறப்பட்டான்.பல்கலைக்கும் பல்கலை குடியிருப்புகளுக்கும் குடிநீர்  வழங்க சாலையின் இருபுறமும் குளங்கள் வெட்டப்பட்டிருந்தன. குளங்களுக்குத் தேவையான நீர் வீராணத்திலிருந்து வரும். வருடத்தில் இருமுறை குளத்தின் விரால் மீன்கள் பிடிக்கப்பட்டு குளக்கரையிலேயே ஏலம் நடக்கும்.

ஒவ்வொரு விரால்மீனும் கிரானைட் பளபளப்பில் மூன்று கிலோவுக்கு குறையாமல்  இருக்கும். கடந்த முறை ஏலம் நடந்தபோது கூட்டத்தோடு கூட்டமாய் நின்று ஏலத்தையும் மீன்களையும் வேடிக்கை பார்த்தான் கிருஷ்ணகாந்த். துணைவேந்தர் மாளிகையைத் தாண்டினான்.பொறியியல் புல அலங்கார வளைவு குறுக்கிட்டது. கடைசி கட்டடம்தான் ஆராய்ச்சி மாணவர்களின் விடுதி. விடுதியை நெருங்கும் போது அந்தக்காட்சி கண்ணில் தென்பட்டது.

திறந்திருந்த வட்டசாக்கடைக்குள் மனித அம்புக்குறி போல தலைகீழாய் செருகியிருந்தான் அவன். சாக்கடைக்கு அருகே இரும்பிலான மேன்ஹோல் கவர் சுவரில் நெட்டுக்குத்தாக நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்தது.மொபெட்டை ஸ்டாண்டிட்டு விட்டு ஓடினான். சாக்கடையில் செருகியிருந்த ஆளை வெளியே இழுத்துப் போட்டான். இழுத்துப் போடப்பட்டவன் முகம் முழுக்க சாக்கடை அப்பியிருந்தது. சிறிதும் சங்கோஜப்படாமல் முகத்தை தனது கர்ச்சிப்பால் துடைத்து சாக்கடைக் கழிவுகளை அகற்றினான்.

கைக்குட்டையை தூக்கி வீசிவிட்டு அதிர்ந்தான்.ஆஹா! இவன் கலியன் ஆயிற்றே! கடந்த மூன்று வருடங்களாக கலியன், கிருஷ்ணகாந்த்துக்கு நல்ல பரிச்சயம். விடுதி சாக்கடைகளை சுத்தம் செய்யும் தினக்கூலி ஊழியன் அவன். கிருஷ்ணகாந்த்தை விட பத்து வயது மூத்தவன். கிருஷ்ணகாந்த்தின்  பழைய சட்டைகளைக் கேட்டு வாங்கிக் கொண்டு போவான். சிலநேரம் குடிக்க நூறு இருநூறு ரூபாய் கடன் கேட்டு வாங்கிச் செல்வான்.  சிலநேரம் குடிக்காதே என அறிவுரை கூறினால் நமட்டுச் சிரிப்பு சிரிப்பான்.

‘‘உன் தினக்கூலி என்ன?’’

‘‘இருநூறு ருபா...’’‘‘தினம் எவ்வளவுக்கு குடிப்ப? வீட்டுக்கு எவ்வளவு தருவ?’’‘‘நூத்திஅம்பது ரூபாய்க்கு குடிப்பேன். இருபது ரூபா செலவுக்கு வச்சுக்கிட்டு முப்பது ரூபாய் வீட்டுக்கு தருவேன்!’’
‘‘உனக்கு எத்னி பிள்ளைகள்?’’‘‘மூணு பொம்பிள்ளைப் பிள்ளைகள்!’’
‘‘உன் பொண்டாட்டி வேலைக்கு போகுதா?’’

‘‘முன்னாடி போச்சு. இப்ப கால்ல அடிபட்டு வீட்லதான் இருக்கு. வீட்டு செலவுக்கு நாலஞ்சு பன்னி வளக்குது!’’
‘‘எத்னி வருஷமா தினக்கூலியா இருக்க?’’
‘‘பன்னிரெண்டு வருஷமா...’’
‘‘உன்னை பணிநிரந்தரம் செய்யலையா?’’

‘‘பல்கலை நிர்வாகமும் யூனியனும் தூங்குது!’’
‘‘நீ கொஞ்சம் குடியை குறைச்சிக்கக் கூடாதா?’’
‘‘முடியலியே சாமீ!’’

அசைவற்று படுத்திருந்த கலியனை உலுப்பினான். அசைவில்லை. மூக்கில் விரல்களை நெருக்கமாக வைத்துப் பார்த்தான். சுவாசம் இல்லை.
சில நிமிடங்கள் கண்களை மூடி வேதனையில் அமிழ்ந்தான் கிருஷ்ணகாந்த். விடுதி ஊழியர்கள் சிலர் ஓடி வந்தனர்.‘‘ஆஹா கலியன் செத்துக்கிடக்கிறானா?’’

‘‘ஆமாம்ப்பா...’’
‘‘எப்படி செத்திருக்கான்னு உங்களுக்குத் தெரியாது. எங்களுக்கு தெரியும். குடிச்சிட்டு வந்த கலியனுக்கு போதை பத்தல. மேல குடிக்கறதுக்கு திட்டம் போட்டிருக்கான். இந்த இரும்பு மேன்ஹோலைத் திருடிட்டு போய் வித்தா நல்ல காசு கிடைக்கும். அதை தூக்கிட்டுப் போக யத்தனிச்சிருக்கான். கடும்போதைல சாக்கடை வட்டத்துக்குள்ள தலைகீழா கவிழ்ந்திட்டான்!’’
‘‘கண்ல பாக்காம திருட்டுப் பட்டம் கட்டாதிங்கப்பா...’’

‘‘சார்! கடந்த ஒரு வருஷத்ல கலியன் மேன்ஹோலை திருடி மூணு தடவை பிடிபட்டிருக்கான்... இப்பக்கூட இன்னொரு சாத்தியம் இருக்கு. கலியனும் இன்னொருத்தனும் மேன்ஹோலைத் திருட வந்து திருட வந்த இடத்துல ரெண்டு பயலுகளுக்கும் எதனாலேயோ சண்டை வந்து இவனை அவன் அடிச்சுக் கொன்னு சாக்கடை வட்டத்ல போட்டுட்டு போய்ட்டானோ என்னவோ?  பேசாம போலீஸுக்கு போன் பண்ணிட்டு ஒதுங்குவோம்...’’‘‘மேன்ஹோலுக்காக கொலை நடந்திருந்தா கொன்னவன் மேன்ஹோலை ஏன் தூக்கிட்டுப் போகல?’’
‘‘வெயிட்டா இருக்குன்னு ஆட்டோ பிடிச்சிட்டு வரப்போயிருப்பான். அதுக்குள்ள நாம வந்துட்டம்!’’

கண்ணகி நகர் காவல்நிலையத்துக்கு விடுதி ஊழியர் கைபேசி மூலம் தகவல் தெரிவித்தார்.நீண்ட யோசனையில் உறைந்து போய் நின்றிருந்தான் கிருஷ்ணகாந்த்.