சிறுகதை - புன்னகை வணக்கம்

நகரின் மையப்பகுதியில்தான் அந்த மருத்துவ மனை இருந்தது. சென்னையில் இல்லாமல் ஏதோ வெளிமாநிலத்தில் இருப்பது போல் இருந்தது அஷ்வினுக்கு.எல்லோரும் ஏதோ ஒரு மொழி பேசிக்கொண்டு இருந்தார்கள். அனைவரிடமும் பணச் செழுமை தவிர வேறில்லை.அந்த ஆஸ்பத்திரியில்தான் அஷ்வின் அப்பா சங்கரன் படுத்திருந்தார்.

ஓய்வு பெற்ற அரசாங்க அதிகாரி. நிர்வாண தேசத்தில் கோவணம் கட்டியவன் பைத்தியக்காரன். இவர் லஞ்சம் வாங்கமாட்டேன் என்ற கோவணத்தைக் கட்டிக்கொண்டு வேலைபார்த்தார். அதனாலேயே பலரது வயிற்றெரிச்சலுக்கு ஆளானார்.‘அந்த சங்கரன்தான்யா செக்‌ஷன் இன்சார்ஜ். லஞ்சம் வேண்டாம்னு சொன்னப்பவே தெரியும் இந்தக் காரியம் நடக்காதுன்னு’ பலரின் புலம்பலும் சாபமும் கூட காரணமாயிருக்கலாம், இப்படி விழுந்ததற்கு.

ஒரு குடி, புகை, வெற்றிலை பாக்கு கூட கிடையாது.ஆனால், திடீரென்று இரத்த வாந்தி எடுத்தார்.‘நோய்கள் சொல்லிக் கொண்டு வருவதில்லை. எல்லாம் ஏற்கெனவே கடவுளால் எழுதப்பட்டுவிட்ட விஷயங்கள். கடவுளைப் பொறுத்தவரை இதெல்லாம் ஆக்‌ஷன் ரீப்ளேதான்...’இன்ஷூரன்சை நம்பி எமெர்ஜென்சி அட்மிஷன்.

அஷ்வின் பலவாறு யோசனையில் இருக்கும்போது “இங்க சங்கரன் அட்டெண்டர் யாரு?’’ என்ற குரல்.எவ்வளவு கேட்கப் போகிறார்களோ தெரியவில்லையே.அவ்வப்போது பில்லிற்கு உயிர்த்தண்ணி ஊற்றிக் கொண்டே இருப்பார்கள்.திரும்பினான்.ஏதோ ஒரு இனம்புரியாத  நறுமணத்துடன் ஸிஸ்டர் நின்று கொண்டிருந்தார்.

‘வினோலியா’ என்றது வெண் ப்ளாஸ்டிக் பட்டை.லேசாகப் புன்னகைத்தார்.பயங்கர எரிச்சல் வந்தது அவனுக்கு.‘என் அப்பா பல நாட்களாக படுத்த படுக்கையாக இருக்கிறார். என்ன சிரிப்பு வேண்டியிருக்கு உனக்கு’ என்று கோபத் தீ கொப்பளிக்க, அடக்கிக்கொண்டு அவரைப் பார்த்து -“நான்தான் சிஸ்டர்...” என்றான்.“பார்மசில போய் இத வாங்கிட்டு வாங்க...’’“ஹாய் அஷ்...” திரும்பினான். சாதனா.

சிவப்பு காட்டன் புடவை, அதே கலரில் ஸ்லீவ்லெஸ் பிளவுஸ், கைகளில் வெண்சங்கை இழைத்துச் செய்யப்பட்ட வளையல்கள் என்று அழகாக நின்று கொண்டிருந்தாள்.
கல்கத்தா அழகுக் கன்னி. காதலோடிய கண்கள்.‘நல்லி’ கடையில் இருந்து ஒரு பொம்மையைக் கிள்ளி எடுத்து வந்த மாதிரி முகத்து ஏரியாவில் முடங்காத புன்னகை.
கவலையையும் எரிச்சலையும் க்ஷண நேரம் மறந்தான்.

கவலைகள், துயர்கள் இவற்றுக்கு நடுவில் இனிமையான பாதை சாதனா, அவனுக்கு!கடந்த ஒரு வாரமாகத்தான் பழக்கம்.“ஹாய் சாதனா...” என்றான்.“என்ன முழிச்சிட்டு இருக்கே... அப்பா எப்படி இருக்கார்?’’ என்பதை ஆங்கிலத்தில் கேட்டாள்.“இருக்கார்...”‘‘கவலைப்படாதே அஷ்... சரியாப் போகும்...”“உன் அப்பா எங்கே? கூடவே வருவாரே? ஸ்டைலா கோட் போட்டுக் கொண்டு..?’’“அப்படீங்கிற?” என்றாள். லேசாகச் சிரித்தாள்.

அவள் ஆயுதமே சிரிப்புதான்..
வெகு லாவகமாக பயன்படுத்துவாள்!