கோவிலில் ஆன்மீக சொற்பொழிவை ரசித்துக் கேட்டு விட்டு அமுதாவும் கணேசனும் இரண்டு பஸ் பிடித்து, வேப்பம்பாளையம் ஸ்டாப்பிங்கில் இறங்கி, இருளடைந்த பாதையில் முக்கால் கிலோ மீட்டர் நடந்து மூச்சு வாங்க அப்பார்ட்மென்ட்டை அடைந்தனர். 

லேப்டாப்பில் வேலை செய்து கொண்டிருந்த ரஞ்சித் தலையை நிமிர்த்தி வேர்த்துப் பூத்து, களைப்படைந்த அவர்களின் முகங்களை பார்த்ததுமே புரிந்து கொண்டு, ‘‘பஸ்ல வந்தீங்களா?’’ என்றான்.

வீட்ல டின்னர் செய்யல. ஆபீஸ்ல இருந்து வரும் போதே கவிதாவுக்கு சிவியர் மைக்ரேன். உள்ள படுத்துட்டிருக்கா. ஆன்லைன்ல இட்லி ஆர்டர் பண்ணி வாங்கிட்டேன். டேபிள் மேல இருக்கு. நானும் சுதீஷும் சாப்பிட்டாச்சு. கவிதா ஒண்ணும் வேண்டானுட்டா. நீங்களும் அம்மாவும் போய் சாப்பிடுங்க’’ என்றான் ரஞ்சித். 

முகம் கை கால்கள் அலம்பிக்கொண்டு கணேசனுக்கு பரிமாறிய அமுதா படுக்கையறையில் நுழைந்தாள். வெளிச்சத்திற்கு பயந்து, இரவு விளக்கைக் கூட போடாமல் இருட்டில் படுத்திருந்த  மருமகளின் தோள் தொட்டு மெல்ல உசுப்பினாள். கண்களை சுருக்கியபடி அவளைப் பார்த்து  ‘‘வந்துட்டீங்களா அத்தை?’’ என்று எழுந்து அமர்ந்தாள்.

 ‘‘ஏம்மா, சாப்பிடாம படுத்தா, தலைவலி இன்னும் ஜாஸ்தியாகும். ரெண்டு இட்லி சாப்பிடு. நீ சிரமப்படாதே. நான் இங்கியே கொண்டு வந்து தரேன். கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு பால் காய்ச்சித் தரேன் அதையும் குடி. கொஞ்சம் தலைவலி மட்டுப்படும்...’’வேண்டாம் என்று மறுத்தவளை வற்புறுத்தி சாப்பிட வைத்தாள். 

தானும் இரவு உணவை உண்டு முடித்து, பாத்திரங்களைத் துலக்கி வைத்து விட்டு, இளம்சூடான பாலில் சிறிது மஞ்சள் தூளைப் போட்டு கவிதாவிடம் கொடுத்தாள். ‘’இப்பத் தூங்கும்மா. நாளைக்கு ஞாயிற்றுக்கிழமை தானே? மெதுவா எந்திரி, நான் பார்த்துக்கறேன்’’ என்ற மாமியாரை நன்றி ததும்பப் பார்த்தாள் கவிதா.

 இரண்டாவது படுக்கையறைக்குள் நுழைந்த போது, ‘‘தாத்தா, நேத்து நீங்க சொன்ன ரிடிலுக்கான ஆன்ஸர் என்ன? எனக்கு எக்ஸ்ப்ளைன் பண்ணுங்க’’ என்று கணேசனிடம் கேட்டுக்கொண்டிருந்தான் சுதீஷ். அவர் அதை விளக்கமாக சொல்லி முடித்ததும், ஓடி வந்து அமுதாவின் கழுத்தைக் கட்டிக்கொண்டான்.  

‘‘பாட்டி! எனக்கு பிரகலாதன் கதை சொல்றேன்னு சொன்னியே’’ என்று சலுகையுடன் கொஞ்சினான். அவள் சொல்ல சொல்ல விழிகள் விரிய கேட்டுக்கொண்டே, ‘ம்’ கொட்டினான். கதை முடியும் தருவாயில் அப்படியே பாட்டியின் மடியில் படுத்து உறங்கிப்போனான்.  

பத்து நிமிடங்களில் இருவரும் தயாராகி, கிளம்ப எத்தனித்த போது,  ‘‘தாத்தா, எங்க போறீங்க ரெண்டு பேரும்?’’ கண்களை கசக்கியபடி எழுந்து அமர்ந்த பேரனை வியப்புடன் பார்த்தனர் இருவரும். ‘‘அடப் போக்கிரிப் பயலே, ஏன் இவ்வளவு சீக்கிரம் எழுந்துட்ட?’’ என்று பேரனின் தலையை அன்புடன் வருடினாள் அமுதா. 

அவர்கள் நடைப்பயிற்சிக்குக் கிளம்பியதை தெரிந்து கொண்ட சுதீஷ், தானும் தாத்தா, பாட்டியுடன் வருகிறேன் என்றான். சாக்ஸ், ஷூ அணிந்து கொண்டு கிளம்பினான். வீட்டுக்கருகில் இருந்த பூங்காவில் அரைமணி நேரம் நடந்தனர். சுதீஷும் உற்சாகமாக அவர்களுடன் நடந்தான். அங்கிருந்த செடி கொடிகளின் பெயர்களை கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டான். இடையில் சறுக்கலில் விளையாடி, ஊஞ்சலில் ஆடினான்.

காலையில எந்திரிக்கறதுல இருந்து, ஸ்கூலுக்கு ரெடியாகறது, சாப்பிடறதுன்னு எல்லாம் கரெக்டா நடக்குது. செல்போனே கதியா இருந்தவன் இப்போ அதை எப்பவாவதுதான் எடுக்கறான்.’’

பாத்திரத்தில் போட்டு ஒரு ஓரமாக வைத்தாள்.

மீண்டும் ஹாலுக்கு வந்தபோது, ‘‘அப்பா, நான் ஏற்கனவே உங்ககிட்ட கேட்டுக்கிட்ட மாதிரி நீங்க ரெண்டு பேரும் எங்களோடயே இருந்துடுங்க. அதைவிட பெரிய பாக்கியம் எங்களுக்கு எதுவும் இல்லை’’ என்றான் ரஞ்சித்.கணேசன் மவுனமாக மனைவியை ஏறிட்டார். அவள் எதிரேயிருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து கொள்ள, கவிதா மாமியாரின் முகத்தை ஆவலோடு பார்த்தாள்.

 ‘‘இப்ப கொஞ்சநாளாத்தான் நாங்க எங்களுக்கான  வாழ்க்கையை ஆத்மார்த்தமா வாழ ஆரம்பிச்சிருக்கோம்’’ என்ற தந்தையை ரஞ்சித் சற்றே ஆச்சர்யத்துடன் பார்க்க, கவிதா குரோத முகம் காட்டினாள். ‘‘ஏன் அத்தை, நாங்க உங்களுக்கு மூணாவது மனுஷங்களாத் தெரியறமா?’’ வெடுக்கென்ற அவள் கேள்விக்கு பதில் சொல்லாமல் அமுதா புன்னகை புரிந்தாள். ‘‘அப்படியெல்லாம் இல்லம்மா கவிதா. 

நான் ரிட்டயரானதுக்கு அப்புறம் கடந்த சில மாசமா அரசுப்பள்ளியில பத்தாவது, பனிரெண்டாவது படிக்கற பசங்களுக்கு இலவசமா ட்யூஷன் எடுக்கறேன். பாவம் அவங்களால ஆயிரக்கணக்கில் செலவழிச்சு, ட்யூஷன் படிக்க முடியாதுல்ல?’’என்றவரிடம்,  ‘‘சரி, நீங்க பாடம் சொல்லித்தறீங்க.

 ‘‘இந்தக் குணம்தான் என்னைப் பேச வைக்கிது. 

பொதுவா மாமியார்னா குத்தலும், குறையுமா பேசுவாங்க. மருமகளை குறை சொல்லுவாங்க. ஆனா நீங்க அப்படி இல்லை. தங்கமான குணம். எங்களுக்கு கல்யாணம் ஆன இந்தப் பத்து வருஷத்தில கடிஞ்சு ஒரு வார்த்தை பேசினதில்லை. இப்படி ஒருத்தர் கிடைக்க நான் ரொம்பக் கொடுத்து வச்சிருக்கணும்.

இத்தனை நாள் மாமா வேலை பாத்திட்டு இருந்தாங்க. அதனால நீங்க அங்கியும் நாங்க இங்கயும் இருக்கோம். இப்ப நீங்க ரெண்டு பேரும் வந்து எங்களோட இருந்தா, எல்லோருக்கும் சந்தோஷமா இருக்குமுன்னு நினைச்சேன். 

அதான் உரிமையில அப்படிப் பேசினேன். உங்களுக்கு மகன், பேரன் கூட ஒண்ணா இருக்கணும்னு ஆசையில்லையா அத்தை?’’ ‘‘ஆசையில்லாம இல்லம்மா. ஆனா, இப்பதான் நாங்க ரெண்டு பேரும் எங்களுக்கான வாழ்க்கையை வாழ ஆரம்பிச்சிருக்கோம்’’ என்றாள் அமுதா.

 ‘‘ஆமாம்ப்பா, நம்ம வீட்டுல வேலை செய்யற கனகாவும் அவ கூட்டாளிக நாலஞ்சு பேரும் தான் எனக்கு விவசாயத்தில் கை கொடுக்குறாங்க. ரொம்பப் பாவம் அந்தப் பெண்கள். அவங்க புருஷன்கள் கூலி வேலை செஞ்சுட்டு, வர்ற வழியிலேயே சாராயக்கடைக்கு போய் தண்ணி போட்டுட்டுதான் நைட் வீட்டுக்கே வருவாங்க. 

இதுக உடல் தேய வீட்டு வேலை செஞ்சு சம்பாதிக்கிற நாலாயிரம் அஞ்சாயிரத்துலயும் கை வைக்கிறாங்க. குடும்பம் நடத்த, பிள்ளைகளை நல்லபடியாக படிக்க வைக்க அந்த பணம் காணுமா? என்கிட்ட வந்து அழுது புலம்புன கனகாவுக்கு ஆறுதல் சொல்லி அவளுக்கு ஏதாவது செய்யணும்னு தோணுச்சு. அதான் இந்த விவசாய ஐடியா. சும்மா கிடக்கிற இடத்துல விவசாயம் பண்றோம்.

 அவங்க பேர்ல அஞ்சு வருஷத்துக்கு ரெக்கரிங் டெபாசிட்ல மாசம் மாசம் நானே கொண்டு போய் போட்டுடறேன். வட்டியோட, பணம் முதிர்வடையறப்ப அவங்களுக்குத் தேவையான செலவுக்காச்சு இல்லையா? அப்புறம் உங்க அம்மா மதிய வேளைகள்ல கூடை பின்னுறது, ஜுவல் மேக்கிங், ஆர்ட் ஃப்ரம் வேஸ்ட்னு இலவச வகுப்புகள் வேற நடத்துறா. 

இதுல பக்கத்துல இருக்குற சேரியில் இருந்து ஏழைப் பெண்கள் வந்து கத்துக்கிட்டு பயனடையறாங்க’’ என்றார் ‘‘அடேங்கப்பா! கேட்கவே ரொம்ப ஆச்சரியமாவும், பெருமையாவும் இருக்கு.  உங்க ரெண்டு பேருக்கும் ரொம்ப நல்ல மனசு. ஊருக்கு உதவுற உங்களை எங்க சுயநலத்திற்காக எங்களோட இருக்கச் சொல்றது எந்தவிதத்திலும் நியாயம் இல்லை’’ என்று உணர்ச்சி பொங்கக் கூறிய கவிதா  அத்தையை அணைத்துக் கொண்டாள்.

அவர்கள் பேசுவதை எல்லாம் உன்னிப்பாக கேட்டுக் கொண்டிருந்த சுதீஷ், ‘‘அப்ப தாத்தாவும் பாட்டியும் என்னோட இங்கே இருக்க மாட்டாங்களா? எனக்கு யாரு இனிமே ஸ்லோகம், ரிடில்ஸ், கதை எல்லாம் சொல்லப் போறா? நான் ரொம்ப அன்லக்கி” என சோகத்துடன் முகத்தைத் தூக்கி வைத்துக் கொண்டான். 

சிறுவனை அப்படியே அள்ளி தன் மடிமேல் அமர்த்திக் கொண்ட கணேசன், ‘‘யாருடா கண்ணா சொன்னது நீ அன்லக்கினு? நாங்க தான் இங்க இருக்க முடியாதே தவிர உன்னைய விட்டுப் பிரியப் போறோம்னு சொல்லலையே. நீ எங்களோட வந்துடு. அங்க பழனியில ஒரு நல்ல ஸ்கூல்ல உன்னை சேர்த்துடறேன். உனக்கு நானே அருமையா பாடம் சொல்லித் தருவேன்.