சமூக வளர்ச்சி என்ற பெயரில் கடந்த இரு நூற்றாண்டுகளாக நாம் கபளீகரம் செய்துவரும் விஷயங்களில் சுற்றுச்சூழலும் ஒன்று. இன்னும் சொல்லப்போனால் வேறு எதனை விடவும் நாம் மோசமாகச் சீரழித்துவைத்திருப்பது சுற்றுச்சூழலையும் இயற்கையையும்தான்!

சில வாரங்களுக்கு முன் ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் சீதோஷ்ண நிலை மாறுபாடு தொடர்பான மாநாடு போலந்தில் நடைபெற்றது. சுமார் நூற்று தொண்ணூறு நாடுகளைச் சேர்ந்த உறுப்பினர்கள் பங்கேற்ற இம்மாநாட்டில் கார்பன் மாசு தொடர்பான கவலை தரும் அறிக்கை வெளியிடப்பட்டது.

உலகம் முழுதும் முப்பத்தேழு பில்லியன் டன் கார்பன் காற்றில் கலந்து மாசு ஏற்படுத்துகிறது. இதில் அதிகபட்சமாக சீனா மொத்த கார்பன் மாசில் இருபத்தேழு சதவீதத்தை உற்பத்தி செய்கிறது.

இது இந்த ஆண்டு மேலும் ஐந்து சதவீதம் வரை அதிகரிக்கும் என்று வேறு அச்சுறுத்துகிறார்கள். உலக கார்பன் மாசில் பதினைந்து சதவீதத்தை பெருக்கித்தள்ளும் அமெரிக்காவில் இது இன்னமும் இரண்டரை சதவீதமாக அதிகரிக்க வாய்ப்புள்ளதாம். உலக கார்பன் மாசில் ஏழு சதவீதத்தை உற்பத்தி செய்து மூன்றாம் இடத்தை வகிக்கும் நாமோ 6.3 சதவீதம் வளர்ச்சியோடு அமெரிக்காவை முந்தத் துடித்துகொண்டிருக்கிறோம்.

கடந்த ஆண்டு மட்டும் நம் மக்கள் தொகையில் சுமார் எழுபத்து ஏழு சதவீதம் பேர் ஒப்புக்கொள்ளப்பட்ட சதவீதத்தைக் காட்டிலும் அதிகப்படியான காற்று மாசை சுவாசித்திருக்கிறார்கள்.

கிராமம் முதல் நகரம் வரை எந்த நிலமும் இதற்கு விதிவிலக்கில்லை.நாம் வாழும் இந்த பூமி நமக்கானது மட்டுமல்ல. நம்மைச் சுற்றியுள்ள உயிர்களுக்கும் நம் எதிர்கால சந்ததிக்கும்கூட சொந்தமானது. இந்த உண்மையை நாம் மறக்கலாம். இயற்கை மறக்காது. அதற்கான விளைவை வெளிப்படுத்தியே தீரும். இந்த உண்மையை நாம் மறந்தால் நஷ்டம் என்றுமே நமக்குத்தான்.