பகவான்-8

மரணத்தின் ரகசியங்களை உணர ஆரம்பித்துவிட்டேன்!

ரஜனீஷின் உடல்மீது ஊர்ந்த நாகம் அவரது மார்பின் மேல், தன் முழு உடலையும் வட்டமாகச் சுற்றி நிலைகொண்டது. தலையை தூக்கி படமெடுத்தது. ‘புஸ் புஸ்’ஸென்று சப்தம் கொடுத்துக் கொண்டே அவரது கண்களை குத்துவதைப் போல அச்சுறுத்தியது.ரஜனீஷ் உடலை அசைக்கவே இல்லை.

பாம்பைக் கண்டு படை வேண்டுமானால் அஞ்சலாம். பகவான் அஞ்சலாமா?
ஒளி பொருந்திய தன் இரு கண்களையும் நன்கு மலரவைத்து பாம்பின் கண்களை கூர்மையாக பார்த்தார்.ஏழு அல்லது பதினான்கு வயதில் மரணம் என்று ஜோதிடர்கள் கணித்திருந்தார்களே, அந்த மரணம் இப்போதுதான் இந்த நாகப்பாம்பின் மூலமாக வரப்போகிறதா என்கிற குறுகுறுப்புணர்வு மட்டும் அவருக்கு இருந்தது.

‘மரணத்தை மகிழ்ச்சியாக வரவேற்பேன்’ என்று அவரது தாத்தா சொன்னதும் நினைவுக்கு வந்தது. தானும் இச்சூழலில் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டுமென்று விரும்பினார்.அவரது உதடுகள் மெல்ல விரிந்து புன்னகைபுரிந்தன. இந்தப் புன்னகை அவரது தீட்சண்யமான கண்களிலும் வெளிப்பட்டது.பாம்பு அவரைப் பார்க்க, அவர் பாம்பைக் கருணையும், மகிழ்வும் வெளிப்படுத்திய கண்களோடு பார்க்க, மவுனமாகக் கடந்தன சில நிமிடங்கள்.

மரணத்துக்கும், மனிதனுக்குமான சடுகுடு நிகழ்ந்த தருணம் அது. மரணம் மழை மாதிரி. வேண்டாம் என்றால் வீம்பாக வரும். வேண்டும் வா என்று அழைத்தால், வரமறுத்து சிணுங்கும்.மரணிக்க மகிழ்வோடு காத்திருப்பவனுக்கு மரணத்தையே பரிசளிப்பது சரியல்ல என்று அந்த நாகம் எண்ணியிருக்கக்கூடும். வந்த சுவடு தெரியாமல், தன் உடலை நெளித்து வளைத்து அது பாட்டுக்குச் சென்றது.நெருங்கிய மரணத்தை எதிர்கொள்ளுமளவுக்கு தனக்கு நெஞ்சுரம் இருப்பதை ரஜனீஷ் உணர்ந்து கொண்டார்.

மறுநாள் வீட்டுக்குச் சென்று தன் அம்மாவிடம், இந்தச் சம்பவத்தைச் சொன்னார்.“அப்பாடா. பதினான்கு வயது கண்டம் நீங்கியது. உனக்கு இருபத்தோரு வயது ஆகும்போது வரப்போகும் கண்டத்தைப்பற்றித்தான் இனி நான் கவலைப்பட வேண்டும்!”“பயப்படாதே அம்மா. மரணத்தின் ரகசியங்களை நான் உணர ஆரம்பித்துவிட்டேன். மரணத்தை எதிர்கொள்ள தயாராக இருக்கும்வரை மரணம் என்னை தீண்டாது. ஆனால், இருபத்தோரு வயதில் நான் நானாக இருக்கமாட்டேன்!”

தீர்க்கதரிசனம் மாதிரி உறுதியான குரலில் சொன்னார் ரஜனீஷ்.இந்தச் சம்பவத்துக்குப் பிறகு மேலும் மேலும் தன்னைத் தனிமைப்படுத்திக் கொள்ள ஆரம்பித்தார். பள்ளியில் மற்ற மாணவர்களோடு அவர் பேசுவது அரிது. இப்போது முற்றிலும் பேசுவதை நிறுத்திக் கொண்டார். ஓயாமல் ஆசிரியர்களிடம் தர்க்கம் புரிவார். அதையும் தவிர்க்க ஆரம்பித்தார்.

அவருடைய உள்ளம் பிறப்பின் ரகசியம் பற்றிய விசாரணைகளில் தத்தளித்துக் கொண்டிருந்தது. மரணத்தைவிட பிறப்புதான் துயர்மிக்கது என்று கருதினார். பசி, தூக்கம் போன்ற எந்த உணர்வுகளும் இல்லாமல் எப்போதும் வானத்தை வெறித்துப் பார்த்தவாறே யாரிடமும் பேசாமல் இருந்தார்.

அம்மாவோ, அப்பாவோ ஏதேனும் கேட்டால் அவர்களை உற்றுக் கவனித்தவாறே இருப்பார். திரும்பத் திரும்ப உலுக்கிப் பேசினால் ஓரிரு வார்த்தைகளில் பதில் சொல்வார்.பயந்துபோன பெற்றோர் அவரை ஒரு டாக்டரிடம் அழைத்துச் சென்றார்கள்.“ரஜனீஷ், உங்களுக்கு என்ன பிரச்னை?” டாக்டரிடம் ரஜனீஷ்,சகஜமாகவே பேசினார்.

“என் கண்களைப் பாருங்கள் டாக்டர் ஏதேனும் பிரச்னை இருப்பதாக தெரிகிறதா?”
ரஜனீஷின் அப்பா குறுக்கிட்டு சொன்னார். “இவன் வயதுடைய பையன்கள் எல்லாம் துடிதுடிப்பாக இருக்கிறார்கள். இவன் மட்டும் எதையோ பறிகொடுத்ததைப் போல இருக்கிறான்...”

“அப்பா எது என்னிடம் இருந்தது? எதை நான் பறிகொடுத்தேன் என்று நினைக்கிறீர்கள்?”
“இப்படிதான் டாக்டர், இவன் பேசுவது எதுவுமே எங்களுக்கு புரியவில்லை!”ஆனால், டாக்டருக்கு உடனே புரிந்தது. “ரஜனீஷ், யார் உன் குரு?” என்று கேட்டார்.“ஒரு குருவின் உதவியோடு ஆத்மஞானம் கிடைக்குமானால் அவன் அதிர்ஷ்டசாலி. எனக்கு அவ்வளவு அதிர்ஷ்டம் வாய்க்கவில்லை!”
“பிறகு?”“நானே சுயதேடலில் ஞானம் பெறுவேன்!”“வேறெந்த ஆசையும் இல்லையா?”