“எப்படிப்பா இருக்கே?” என்று உள்ளே நுழைந்த அப்பாவைப் பார்த்ததும் அப்பாடா என்றிருந்தது. லேசாக கண்கள் கூடக் கலங்கியது குமாருக்கு.“உனக்கு எப்படிப்பா விஷயம் தெரியும்?” சிறிது வியப்பாகத்தான் கேட்டான் குமார்.“நம்ம மகேஷ்தான் சொன்னான்...”அவன் என்ன சொல்லியிருப்பான் என்று தெரியும்.“உங்களை வேண்டாம்னு தொரத்தி விட்டானே? இன்னைக்கு கை,கால் முறிஞ்சு கிடக்கான்...” என்றுதான் சொல்லியிருப்பான்.

இங்குதான் ஒவ்வொரு விஷயத்திற்கும், கர்மவினை, செய்த பாவங்கள், புண்ணியங்கள் என்று தொடர்பு படுத்திப் பேசுகிறார்களே... ஆனாலும் குமாருக்கே ஓர் உறுத்தல் இருந்தது, தான், செய்த பாவத்திற்கான தண்டனைதான் இந்த விபத்தோ என்று.இந்த அளவுக்கு அடிபடுவோம் என்று அவனே நினைக்கவில்லை.

அம்மாவின் சமையலறை அதிகாரத்தை தன் கைக்கு மாற்றிக் கொண்டாள். வாய்க்கு ருசியாகச் சாப்பிட்டுப் பழகிய அம்மாவுக்கு சிக்கனம் என்று காபி கட் ஆனது. அவர்தான் வேலைக்குப் போறார். சூடா சாப்பிடணும். உங்களுக்கு என்ன என்று அப்பா, அம்மாவுக்கு, காலை டிபன் கட் ஆனது.அம்மாவுக்கு சுகர். அதனால் கிட்னி பிரச்னை.

“வயசாச்சி. எத்தனை வைத்தியம் பார்த்தாலும், வாயைக் கட்டினாத்தான் நல்லது...” என்று மாமியார் சொல்லி விட, “நான் ரொம்ப ஸ்ட்ரிக்ட், அவங்க ஆரோக்கியம் எனக்கு முக்கியம்...” என்று குமாரிடம் கொஞ்சினாள்.மோகத்தில் மூழ்கி இருந்த அவனும் அவளை எதிர்த்து எதுவும் சொல்லவில்லை.

“ஹோட்டலுக்குப் போனா உணவு பரிமாறும் சர்வருக்கு டிப்ஸ் தரீங்க. அப்பா உங்களை இந்த உலகுக்குக் கொண்டு வந்து, படிப்பு, வேலை, உடம்புன்னு தந்திருக்கார். அதுக்கு ஒரு நன்றி சொல்ல வேண்டாமா?” - அக்கா கணவர்.“நீங்க வேணா சொல்லுங்களேன்...” சித்ராவின் குரலில் குறுகிப் போய் போனவர்தான். இன்று வரை வீட்டுப் படி ஏறவில்லை.

அதன் பிறகு இன்றுதான் பார்க்கிறான்.“எங்கப்பா இருக்கே?”“என் நண்பன் நடத்தற ஹோம்ல. அங்க அலுவலகத்துல கணக்கு எழுதற வேலை...”

ஹாஸ்பிடலில் அப்பா அவன் அருகில் மௌனமாக அமர்ந்திருப்பார். சித்ரா வந்தால் எழுந்து போய் விடுவார். காபி, டிபன் என்று தந்தால் மறுத்து விடுவார். 

அவன் தூங்கும் நேரம், வெளியில் சேரில் அமர்ந்திருப்பார். இரவில் குமார்  லேசாக அசைந்தால் கூட, ‘‘என்னப்பா? பாத்ரூம் போகணுமா...’’ என்று கேட்டு உதவுவார்பிசியோதெரபி செய்து, வாக்கர் வைத்து அவன் நடக்க ஆரம்பித்து, டிஸ்சார்ஜ் செய்யும் அன்று, அப்பாவும் கிளம்பி விட்டார். “மாமா ஹோமுக்கெல்லாம் போக வேண்டாம். வீட்டுக்கு வாங்க...” என்ற சித்ராவின் முகம் பார்த்து முதல் முறையாகப் பேசினார் அப்பா.

“இன்னைக்கு உனக்குத் தேவைங்கறதால வீட்டுக்கு வான்னு கூப்பிடறே. நாளைக்கு இதே வாய் வெளியில் போன்னு சொல்லும். செய்த அவமானங்களை மறக்க முடியாதும்மா. உன் கையால் ஒரு டம்ளர் தண்ணீர் நான் குடித்தாலும் அது விஷத்துக்குச் சமம். வேண்டாம்மா. நான் அங்கேயே தன்மானத்தோட இருக்கேன். 

நன்றி...”நிமிர முடியாமல் தலை குனிந்திருந்தான் குமார். இங்கு ஹாஸ்பிடலில் அப்பா இருந்த நாட்களில் சித்ராவிடம் ஒரு வார்த்தை பேசாதது மட்டுமல்ல, அவள் கையால் ஒரு டம்ளர் தண்ணீர் கூட அவர் குடிக்கவில்லை என்பது உரைத்தது. சாப்பாடு, தண்ணீர் பாட்டில் எல்லாம் தினசரி அவர் நண்பர் கொண்டு வந்து தந்தார். பூமிக்குள் புதைந்தது போல் இருந்தது குமாருக்கு. அவமானத்தில் தலை குனிந்து இருந்தான்..அப்பா அருகில் வந்து அவன் தோளைத் தட்டித் தந்தார்.