கொட்டும் மேளச் சத்தமும் நாதஸ்வர இன்னிசையும் மண்டபத்தை நிறைத்திருந்தது. மணமேடையில் அமர்ந்திருந்த இன்னிசை, நெருப்பாற்றில் குளிப்பதைப் போல் உணர்ந்தாள். கட்டியிருந்த புது பட்டுச்சேலையும் அணிந்திருந்த ஆபரணங்களும் மணப்பெண் அலங்காரமும் கசந்தன. 

எல்லாவற்றையும் கலைத்து விட்டு எல்லோரையும் உதறிவிட்டு இந்தக் கணமே எழுந்து ஓடி விடலாமா என்ற நினைப்பை இரும்புச் சங்கிலியினால் கட்டி பூட்டுப் போட்டாள்.எங்கே வெடித்து அழுது விடுவோமோ என பயப்பட்டாள்.இதயம் தூள் தூளாய் நொறுங்கி கண்களின் வழியே கண்ணீராய் வெளிப்பட்டது.

பிருதிவ் எம் எஸ்சி ஃபைனல் இயர் படித்துக் கொண்டிருந்த அதே கல்லூரியில்தான் இன்னிசை மூன்றாம் வருடம் கம்ப்யூட்டர் சயின்ஸ் படித்தாள்.அனைத்துக் கல்லூரிகளுக்கு இடையில் நடந்த நடனப் போட்டியில் பிருதிவ்வுடன் சேர்ந்து ஆட வேண்டிய மாணவிக்கு கடைசி நேரத்தில் உடம்பு சரியில்லாமல் போகவே போட்டியிலிருந்து விலகிக் கொண்டாள். 

பிருதிவ்வுக்கு இணையாக ஆடக்கூடிய நபர் அந்தக் கல்லூரியில் கிடைக்கவில்லை. ஓரளவுக்கு நடனம் தெரிந்த இன்னிசையை தோழிகள் வற்புறுத்தி அவனோடு மேடையில் கொண்டு போய் நிறுத்தி விட்டார்கள். அதற்கு முன்பு அவள் பிருதிவ்வைப் பார்த்ததும் இல்லை... பேசியதும் இல்லை... அவன் பெயரைக் கூட அவள் கேட்டதில்லை.

வீட்டில் தெரிந்தால் பிரச்னை ஆகுமே... பூகம்பம் வெடிக்குமே... ரணகளமாகுமே... என்றெல்லாம் யோசிக்கவேயில்லை. இன்னிசையின் கண்களுக்குத் தெரிந்ததெல்லாம் பிருதிவ்வின் முகம் மட்டும்தான். பிருதிவ்வின் குரலைத் தவிர வேறு யார் எதைப் பேசினாலும் அவள் காதில் விழவே விழாது. 

பிருதிவ்வை ஒரு நாள் பார்க்காவிட்டாலும் ஒரு யுகம் ஆகிவிட்டது போல பதறித் துடித்து பரிதவிக்கிற இன்னிசைதான், ‘‘நான் சாகுற வரைக்கும் உன்னை பார்க்கவே கூடாது... நாம பிரிஞ்சிடலாம்... எல்லாத்தையும் மறந்துடலாம்...’’ என்ற வார்த்தைகளை பிருதிவ்விடம் உக்கிரமாய் உதிர்த்தாள்.‘‘நீ சொன்னதை எல்லாம் என்னோட முகத்தைப் பார்த்து சொல்ல முடியுமா? என்னோட கண்ண பாத்து சொல்ல முடியுமா?’’

விளையாட்டாய் சீண்டுகிறாள் என்றுதான் நினைத்தான். கிண்டலாய் கேலியாய் கன்னத்தில் குழி விழ சிரித்தான்.இன்னிசையால் அவன் முகத்தை நிமிர்ந்து பார்க்க முடியவில்லை. குற்ற உணர்வு குறுகுறுத்தது.

‘‘அதையெல்லாம் பார்த்துதான் சொல்லணும்ங்கற அவசியம் எனக்கு இல்லை. சொன்னா புரிஞ்சுக்குங்க. போய்கிட்டே இருங்க...’’‘‘பொய்தானே பேசுற?’’‘‘ப்ளீஸ் பிருதிவ்... என்னைக் கொல்லாதீங்க...’’ கைகளைக் குவித்து கும்பிட்டாள்; தன் ஹேண்ட்பேக்கில் இருந்த கல்யாண அழைப்பிதழை எடுத்து விரல்கள் நடுங்க நீட்டினாள்.

‘இன்னிசை வெட்ஸ் கணேஷ்’ பொன்னிற எழுத்துக்கள் மின்னிய கல்யாண அழைப்பிதழ் அவனுக்கு சகலத்தையும் புரிய வைத்தது.‘‘நீ இல்லாத வாழ்க்கையை என்னால கற்பனை கூட பண்ணி பாக்க முடியாதுன்னு அடிக்கடி சொல்லுவியே இன்னிசை!’’‘‘ஒரு பேச்சுக்கு சொன்னதை எல்லாம் நம்பிடறதா?’’‘‘நீ கெடைக்காட்டி செத்துடுவேன்னு சொல்லுவியே!’’‘‘பொய்யா சொன்னதையெல்லாம் பிடிச்சுகிட்டு தொங்காத பிருதிவ்...’’‘‘புரியுது இன்னிசை. உன் கையில இருக்கிற இன்விடேஷன் மட்டும் காஸ்ட்லி கிடையாது.

மாப்பிள்ளையும் ரொம்ப காஸ்ட்லியோ? அதனால்தான் இப்படி எல்லாம் பேசுறியோ?’’‘‘எப்படி வேணாலும் வச்சுக்க! அது என் இஷ்டம். இனி எக்காரணம் முன்னிட்டும் என் வழியில வராத!’’

எல்லாம் தெரிந்துதான் அவனை விரும்பினாள். இப்பொழுது அதையே காரணமாக வைத்து தூக்கி எறிகிறாள். பிருதிவ்வுக்கு தன் இயலாமை மீதுதான் கோபம் வந்தது. அழுகை வந்தது. வெறுப்பு வந்தது.அதற்கு மேல் அவன் அங்கே நிற்கவில்லை. எதுவும் பேசவில்லை. மௌனமாய் திரும்பி வேறு பக்கம் நடந்தான்.

முகூர்த்த நேரம் நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. அக்னி குண்டத்தில் தீ கொழுந்து விட்டு எரிந்தது. புரோகிதர் நெய்யை ஊற்றியபடியே இருந்தார்.திருமாங்கல்ய கயிறு வைக்கப்பட்டிருந்த மஞ்சள் பூசிய தேங்காயை ஒரு தாம்பாளத்தில் வைத்து சுமங்கலி பெண்ணொருத்தி அதை மண்டபத்தில் இருப்பவர்களிடம் ஆசீர்வாதம் வாங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

மணமகனின் அறைக்கு வெளியே உறவுகளின் கூட்டம் சூழ்ந்தது. வேறுவழியின்றி இன்னிசையின் அண்ணன் விக்ரம்தான் கதவை உடைத்து உள்ளே போனான்.அறைக்குள் மல்லாந்து கிடந்தான் மாப்பிள்ளை கணேஷ்.

பட்டு வேஷ்டி சட்டையெல்லாம் அவிழ்ந்து அலங்கோலமாய் கிடந்தான். பக்கத்திலேயே பெரிய சைஸ் மது பாட்டில் திறந்தநிலையில்... கட்டை போல மட்டையாகிக் கிடந்தான்.‘‘தாலி கட்டற வரைக்குமாச்சும் உம் புள்ளையால பொறுமையா இருக்க முடியாதா? எல்லாத்தையும் கெடுத்துட்டானே!’’ மனைவியிடம் கோபமாய்க் கத்திவிட்டு தலையிலேயே அடித்துக் கொண்டார் மாப்பிள்ளையின் அப்பா.

‘‘எல்லாம் இவனுங்களால. அப்பாவி புள்ளையை  பழக்கப்படுத்திவிட்டுட்டானுங்க...’’ மாப்பிள்ளையின் அம்மா சமாளிக்க முயன்றாள்.‘‘போதும்... அதான் உங்க லட்சணம் தெரிஞ்சிடுச்சே...’’ இன்னிசையின் அப்பா குதிகுதியென்று குதிக்க... 

மேளச் சத்தம் நிறுத்தப்பட்டது.விக்ரம் மணமேடையை நெருங்கினான். ‘‘இன்னிசை எழுந்திரி... இந்தக் கல்யாணம் நடக்காது...’’‘‘இல்லண்ணே! நான் ஏத்துக்கறேன். மாப்பிள்ளைக்கு போதை தெளியறவரைக்கும் காத்திருக்கேன்... இது நீயும் அப்பாவும் அவசர அவசரமா சரியா விசாரிக்காம தேடித் தந்திருக்கற வாழ்க்கை... நான் அவரைத் திருத்திக்கறேன்...’’