அரண்மனை குடும்பம் -36

மலைச்சரிவில் நடப்பதென்பதே மிகக்கடினமான நிலையில், ஓட முற்பட்டதில் ஓரிடத்தில் மண் சரிந்து பெரும் பள்ளத்தில் சாமிக்கண்ணு விழ நேர்ந்தது. தலை குப்புற விழுந்ததில் உடம்பெல்லாம் காயம். குறிப்பாக கால்பகுதியை அசைக்கக் கூட முடியவில்லை. வாய்விட்டே அலறத் தொடங்கினார் சாமிக்கண்ணு.ஆனால், “அம்மாாா...” என்கிற அலறல் அந்த பள்ளத்துக்குள்ளேயே முட்டி மோதி அடங்கிப் போனது. எழுந்து அமர முயன்றபோது பாக்கெட்டில் இருந்து செல்போன் நழுவி விழுந்து திரை பளிச்சிட்டது.

அதைப்பார்க்கவும் வேகமாய் எழுந்து கான்ஸ்டபிள் மாணிக்கத்தை அழைக்கத் தொடங்கினார்.
“மாணிக்கம்...”“சார் எங்க இருக்கீங்க... அவங்கள பிடிச்சிட்டீங்களா?” “அடப்போய்யா... நான் இப்ப ஒரு பள்ளத்துல கிடக்கேன். வேகமா வா... கிட்டத்தட்ட 20 அடி பள்ளம். கால்ல எலும்பு வேற முறிஞ்சிடிச்சாட்டம் இருக்கு. வலி உயிர் போகுது...”“நான்தான் சொன்னேனே சார்... வேண்டாம்னு...”“என்னய்யா நீ... அக்யூஸ்ட் ஓட்றான். வேடிக்கை பாத்துட்டு நிக்க சொல்றியா?”
“அது இல்ல சார்... அவன் உசுரை வெறுத்து ஓட்றவன்.

நாம அப்படியா சார்..?”“பேசினது போதும் மாணிக்கம்... சீக்கிரமா வா...”“சார்... செல்லுல சினிமாபாட்டு இருந்தா போட்டு விடுங்க... நான் தேடி வரையில இடத்தை கண்டுபிடிக்க உதவியா இருக்கும்...” என்ற மாணிக்கம் ஜீப்பில் இருந்து தண்ணீர் பாட்டிலுடன் சாமிக்கண்ணு ஓடிய பக்கமாய் ஜாக்ரதையாக அவரைத் தேடிக் கொண்டே நடக்கத் தொடங்க, சாமிக்கண்ணுவும் அவர் எப்போதும் மிக விரும்பிக் கேட்கும் ‘ஒருவன் ஒருவன் முதலாளி...’ என்கிற ரஜினி பாட்டை ஒலிக்கச் செய்ய அதுவே மாணிக்கத்துக்கும் அவர் கிடக்கும் பள்ளத்தை காட்டிக் கொடுத்து விட்டது.

மாரப்ப வாத்தியுடன் ஜல்லியும் போதிமுத்துவும் வெகுதூரம் ஓடி ஓரிடத்தில் இனி முடியாது என்பது போல  அமர்ந்து மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு வாங்கத் தொடங்கினர்.
ஒரு நெடிய ஆசுவாசத்துக்குப் பிறகு ஜல்லி வாய் திறந்தான்.“என்ன ஆசானே, ஆரம்பமே இப்படி ஓட்டமும் நடையுமா இருக்கு..?”‘‘பயந்தாலே இப்படித்தான்... நின்னு அவனை என்னான்னு கேட்ருக்கணும். ஆனா, நீங்க கேக்க உடாம ஓடத் தொடங்கிட்டீங்க...”“என்ன ஆசானே நீங்க... அவன் போலீசு! நான் வேற அவனை சொக்குப்பொடியால கட்டிவேற போட்டவன். நாம சிக்குனா மாவுக்கட்டு போடாம உடமாட்டான். கேட்டா கக்கூஸ்ல வழுக்கி விழுந்துட்டதா சொல்லிருவான். இப்ப அதான் போலீசு வழக்கம்.  அதான் ஓட்னோம்...”

“எலேய்... நீ தனியா இருக்கும்போது ஓடியிருந்தா சரிடா. நான் இருக்கும் போது என்னாடா பயம்..? இவனை எல்லாம் ஊறல்லயே கட்டிப்  போட்ருவேன். அப்புறம் எப்ப பாரு உடம்புல புழு நெளியற மாதிரியே இருக்குன்னு சொல்லிக் கிட்டே இருப்பான்...”“அப்படி எல்லாம்கூட பண்ண முடியுமா ஆசானே..?”“பீதாம்பர ஐயர் 1008 வித்தையை ஓலைல எழுதி, அப்பவே அதை புத்தகமாவே போட்ருக்காங்க. அந்த 1008ல் ஒண்ணுதான் ஊறல்..! இப்ப அவன் இங்க வந்தா கூட என்கிட்ட மாட்டிடுவான்...”மாரப்பவாத்தி உறுதிபட சொல்ல, போதிமுத்துவுக்குள் அது யார் பீதாம்பர ஐயர் என்கிற கேள்வி எழும்பி கேட்கவும் செய்தான்.

“ஆசானே... அது யாரு பீதாம்பர ஐயர்..?”
“எங்க மோடிக்கும், சித்துக்கும் அவருதான் குரு...”
“இப்படி எல்லாம் கூட வித்தைங்க பண்ணுவாங்களா?”
“பண்ணாமதான் அவர்பேர்ல புத்தகம் இருக்குதா?”
“அப்ப அதைப் படிச்சுதான் நீங்க வித்தைய கத்துக்கிட்டீங்களா?”

“அதை படிச்சால்லாம் கத்துக்க முடியாது. ஏன்னா வித்தைக்கு தேவைப்பட்ற பொருள்ளதான் எல்லாம் இருக்கு. அதை எல்லாம் ஒருத்தன் அவ்வளவு சுலபத்துல கண்டு பிடிக்க முடியாது. குறைஞ்சது நாப்பது அம்பது வருசமாவது இந்த வித்தைக்காக உசுரை பணயம் வெச்சு உழைக்கணும்.

இதுல இறங்க ஒரு விதி இருக்கு. எல்லாரும் எப்படி சனாதிபதியாக முடியாதோ அப்படிதான் இதுவும்...”“ஆசானே பொழுது கருத்துடிச்சி பாருங்க... நடந்துகிட்டே போசுவோம்...”  ஜல்லி எழுந்து சரிந்த அந்தியைப் பார்த்தான். யாரோ தாம்பூலம் போட்டு காறி உமிழ்ந்தாற் போல் சிகப்பும், மஞ்சளும் கலந்து கட்டி தெரிந்தது மேற்கு அடிவானம்.ஓரளவு ஆசுவாசமும் அடங்கியிருந்தது. கோலை ஊன்றிக் கொண்டு மூவரும் இறங்கத் தொடங்கினர்.