கீதா முற்றத்தில் மலைமாதிரி குவிந்திருந்த பாத்திரங்களை பரபரப்பாக தேய்த்து விளக்கிக்கொண்டிருந்தாள். உள்ளே சமையலறையில் எழிலரசி பாத்திரங்களை வேண்டுமென்றே “டங் டங்” என உருட்டிக்கொண்டே, மேலும் மேலும் பருக்கை ஒட்டிய அழுக்குப் பாத்திரங்களைக் கொண்டு வந்து முற்றத்தில் ஏணம் விளக்கிக் கொண்டிருந்த கீதாவிடம் போட்டுக்கொண்டேயிருந்தாள்.

எழிலரசி போட்டு வந்து கொடுத்த டீயைக்கூட அவளுக்கு குடிக்க மனசில்லை. மகள் ஞாபகம் நெஞ்சை அடைத்தது. யாராவது பார்க்கிறார்களா என சுற்றிலும் பார்த்துவிட்டு, டீயை சாக்கடையில் ஊற்றி விட்டு, விரைவாக வேலையை முடிக்க ஆரம்பித்தாள்.

அந்த ஊரின், கோயிலுக்கு அருகே ரம்யா படிக்கும் பள்ளிக்கூடம் இருந்தது. கோயில் தேர் அந்த பள்ளிக்கு அருகிலேயே எப்பொழுதும் கிடக்கும். அதில் ஏறி, கயிறு கட்டி இழுக்க செய்யப்பட்ட வளையங்களில் தலைகீழாக, சர்க்கஸில் செய்வதுபோல் உடம்பை ரப்பராக வளைத்து உள்ளே நுழைந்து வெளிவருவாள் ரம்யா.

அந்தத் தேரின் நிழலிலேயே, கொடுக்காப்புளி, இலந்தைப்பழ ஜூஸ், உப்பு மாங்காய், கமர்கட் விற்றுக்கொண்டு லெட்சுமி பாட்டி உட்காந்திருப்பாள்.இவளைப்பார்த்துவிட்டால் போதும், “வயசுக்கு வந்த புள்ள அடக்கஒடுக்கமா இருக்கப்போறீயா, இல்லையா... உங்க அம்மாட்ட சொல்லவாடி...” என மிரட்டிக் கொண்டேயிருப்பாள்.

அன்று அப்படித்தான் ரம்யா விளையாட வந்ததுமே அவள் கையைப்பற்றி இழுத்துக்கொண்டு போனாள் வாசுகி. இவளின் உயிர்த் தோழி. படிப்பில் இரண்டு பேருக்கும் சரியான போட்டியிருந்தாலும், இரண்டு பேரும் பிரியமான தோழிகள்.

“ரம்யா இங்க வா... யாருட்டையும் சொல்லாத. உனக்கு ஒண்ணு காமிக்கிறேன்...” என சொல்லிவிட்டு பள்ளியை விட்டு சிறிது தூரத்திலிருந்த குடிசைக்கு அழைத்துக்கொண்டு போனாள்.

இப்படியே விளையாட்டாக, இரண்டு மாதங்கள் கழித்து அன்று டீச்சர் வருகைப்பதிவேட்டில் அனைவரையும் அழைத்துக்கொண்டிருந்தபோது, “வாசுகி! வாசுகி... சுமதி உங்க வீட்டு பக்கம்தான? ஏன் ஒரு வாரமா வரல...” எனக் கேட்க,“டீச்சர்... சுமதி நேத்து செத்துப்போயிட்டா டீச்சர்...” அழுது கொண்டே சொன்ன வாசுகியை அனைவரும் அதிர்ச்சியாய் திரும்பிப் பார்த்தார்கள்.

அன்றிரவு அம்மாவும், மாமியும் ரம்யாவையும், மேனகாவையும் தூங்க வைத்துவிட்டு இரண்டாம் காட்சி சினிமாவுக்கு போய்விட்டார்கள். எப்பவும் இப்படித்தான் நடக்கும். இரவு கண்விழித்து தேடினால் அம்மா பக்கத்தில் இருக்க மாட்டாள். காலையில் இவளது தலையில் பேன் எடுத்து குத்திக்கொண்டே, படத்தின் கதையைச் சொல்லுவாள். இவளுக்கும் அது மிகவும்பிடிக்கும்.

எங்க அப்பா இருந்தா, என்னை இப்படி விட்டுருப்பாரா’ என்ற கழிவிரக்கம் உள்ளே  சுழன்றடித்து அழுகை வந்தது. 

அவள் விழித்திருந்தது, மாமாவுக்குத் தெரியுமா என்று கூடத் தெரியவில்லை. அவனை அடியோடு கொன்று போட வேண்டும் என்று அவளுக்குத் தோன்றியது. ஆனால், எதுவும் செய்ய முடியாமல் மிகவும் பயந்து போயிருந்தாள்.

அடுத்த நாள் காலையில் அவள் கண்விழித்த போது கீதாவும், மாமியும் சினிமா பார்த்துவிட்டு வந்திருந்தார்கள். யாரையும் பார்க்கவே ரம்யாவிற்குப் பிடிக்கவில்லை. மாமா நடமாடும் வீட்டில் இருக்கவே அவளுக்குப் பிடிக்கவில்லை. எங்கையாவது வெகுதூரம், அவன் பார்வையில் படாத தூரத்திற்கு ஓடிவிட வேண்டும் போல் அவளுக்கு இருந்தது.

“அய்யய்யோ! வாசுகி சொன்னாளே, ஆம்பளைங்க தொட்டா தீட்டு வரலேன்னா மாசமா இருப்பாங்கன்னு... அப்ப நான் மாசமா இருக்கேனா, என்னைத் விசம் வச்சிக்கொன்னுடுவாங்களா? நான் என்ன தப்பு செஞ்சேன். மாமாதான என்னைத் தொட்டாரு. நான் மாசமா இல்லை. 

என்னைக் கொன்னுடாதீங்க. நான் சாக மாட்டேன்...’’ எனவும்,‘‘இல்லை... நான் சாகணும். சுமதி மாதிரி செத்துப்போகணும். சின்னப்புள்ளைங்க மாசமானா செத்துதானே போகணும். விஷம் வச்சா கசக்கும். நானே செத்துப்போயிடுறேன். நான் மாசமா இருக்க மாட்டேன்...’’ எனவும் இருவாறாக மனதிற்குள்ளாகவே தினமும் புலம்பினாள்.

“சரிக்கா. பாவம் புள்ளை சாப்பிடாம மெலிஞ்சி போயிட்டே இருக்கு. நல்லா படிப்பாக்கா. உங்கள மாதிரிதான் பெரிய டாக்டராகணும்ன்னு சொல்லிட்டு இருக்கா...” என்று பெருமிதமாகச் சொன்னாள் கீதா.“சூப்பர். உன் பொண்ண நல்லா படிக்கச்சொல்லு. 

நானே டாக்டருக்கு படிக்க வைக்கிறேன்...” என்றாள் மது.“சரிக்கா. நான் நாளைக்கு பாப்பாவ உங்கள்ட்ட கூட்டிட்டு வர்றேன். நீங்க கொஞ்சம் புத்திமதி சொல்லுங்கக்கா...”என்றவாறே விரைவாக வேலையை முடித்துவிட்டு, ரம்யாவிற்கு டானிக் வாங்கிக்கொண்டு, அவசர அவசரமாக வீட்டுக்கு வந்தாள் கீதா.