அழியா புகழ்தரும் ஆவராணி ஆபரணதாரி

திருமங்கை மன்னன் எனும் திருமங்கையாழ்வார் திருவரங்கனிடம் அளவிலா பக்தி கொண்டவர். அரங்கனுக்கு திருப்பணி செய்வதைத் தவிர இவ்வுலகில் வேறென்ன வேலை எனக்கு என்று திடச்சித்தம் கொண்டிருந்தார். சொல்லாண்ணா இந்தத் தாபம் அவரைத் தூங்கவிடாது செய்தது. எல்லாமும் அவன்தானெனில் இங்கிருப்பது அனைத்தும் அவனுக்குரியது-தானே.

ஏன் அவனிடமே சேர்க்கக்கூடாது என்று யோசித்தார். அதனால், திருப்பணிக்குப் பொன் வேண்டு மெனில் அதையும் எடுத்துக் கொள்வோம். ஆனால், தடுப்பார்களே; கொடுக்கத் தயங்குவார்களே. அப்போது, ‘பெருமாளுக்குரியதை நீ வைத்துள்ளாய்’ என்போம். புரியாது விழிப்பார் எனில் அவர் அறியாது அதைக் கவர்ந்து கொள்வோம் என்று தீர்மானித்தார். நாகப்பட்டினம் செல்ல திட்டமிட்டார்.

நாகை புத்தவிஹாரத்திலுள்ள பொற்சிலை அவரை மிகவும் கவர்ந்தது. அதைக் கவர்ந்தாலே போதுமே, எத்தனை கோபுரங்கள் எழுப்பலாம் என்று எண்ணினார். நடுநிசியில் நாகை அடைந்தார். புத்தவிஹாரத்திலுள்ள பொற்சிலையைக் கவர்ந்தார். இரவு முழுதும் பதுங்கிப் பதுங்கி பயணம் மேற்கொண்டார். ஓரிடத்தில் பொற்சிலையை மறைத்து வைத்தார். (‘பொருள் வைத்தசேரி’ என்று இவ்விடம் வழங்கப்பட்டு ‘பொரவச்சேரி’ என்று தற்போது அழைக்கிறார்கள்.)

தொடர் ஓட்டத்தால் களைத்தார். எங்கேனும் அமர்ந்து கண்ணயரலாம் என நினைத்தார். கருணைக் கடலான பரந்தாமன் அந்தப் பெரும் பக்தனுக்கு தன்னை காட்ட தருணம் பார்த்துக் காத்திருந்தார். பலா மரத்தினடியில் சரிந்து அமர்ந்தார், திருமங்கை மன்னன். சட்டென்று அவர் கண்ட காட்சி அவரின் இதய இயக்கத்தையே நிறுத்துவதுபோல் இருந்தது.

பாம்பணையின் மீது பரந்தாமன் பள்ளி கொண்டி ருந்தார். பெருமாளின் மீது சர்வ ஆபரணங்களும் பொன்னொளியாக வீசி அவன் மீது புரண்டு தவழ்ந்து கொண்டிருந்தன. ஆதிசேடன் எனும் பெருநாகம் ஏழு தலைகளோடு படமெடுத்து மெல்லியதாக ஆடிக் கொண்டிருந்தன. ஸ்ரீதேவிப்பிராட்டியார் எம்பெருமானுக்கு பாத சேவகம் புரிந்து கொண்டிருந்தார். வியாசரும், பிருகு மகரிஷியும் பணிவாக அமர்ந்திருக்க அவ்விடமே வைகுண்டமாக ஜொலித்தது.

‘ஆஹா... இது பெருமாள் உறையும் திருக்கோயிலல்லவா... எத்தனை அழகான கோயில்’ என்று பரவசமானார். சந்நதியை நோக்கி ஓடினார். இன்னும் நெருங்கி வெகு அருகே வைத்த கண் வாங்காது திருமேனியழகை பருகினார். சட்டென்று காட்சி மறைய, கண் விழித்தார். ‘உனக்குத் திருப்பணி செய்யவே நான் போகிறேன்’ என்று மனதிற்குள் வேண்டிக்கொண்டு புறப்பட்டார்.

வானத்தில் மின்னல் வெட்டியது, விடியல் வேளையில் இதென்ன பேரொளி என்று ஊரார் வெளியே வந்து பார்த்தனர். அந்தக் கோயிலுக்குள் மணிச் சத்தம் கேட்டது. போய்ப் பார்க்க, பேரொளி ஒன்று அரங்கனுக்குள் மெல்ல ஒடுங்கிற்று. எம்பெருமானின் ஆபரணங்கள் பொன்னொளியால் பளபளத்தன. அன்றிலிருந்து அவ்வூர் ‘ஆபரணதாரி’ என்றழைக்கப்பட்டது. பிறகு ‘ஆவராணி’ என்று திரிந்து இப்போது அதுதான் வழக்கு மொழியிலுள்ளது.

திருமங்கையாழ்வார் அடுத்து, திருக்கண்ணங்குடிக்குச் சென்றார். இறையருளால் அங்கும் பல திருவிளையாடல்கள் நிகழ்ந்தேறின. திருக்கண்ணங்குடியிலுள்ள தாமோதர நாராயணனே ஆபரணதாரி எனும் ஆவராணியில், அனந்த நாராயணப் பெருமாளாக  கிடந்த  கோலத்தில், அதாவது சயனக் கோலத்தில் காட்சியளிக்கிறான் என்றும் அதிசயித்துக் கூறுகிறார்.

ஆபரணதாரி கிராமம், திருக்கண்ணங்குடியின் அகரம் என்பதற்கும், திருக்கோயிலைச் சுற்றியுள்ள நான்கு தேரோடும் வீதிகளுக்கு உட்பட்டது என்பதற்கும் அரசு பத்திரப் பதிவுச் சான்று உள்ளது என்கிறார்கள். கி.பி. 12-ம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த இரண்டாம் ராஜராஜ சோழனின் கல்வெட்டுச் சான்றுப்படி இவ்வூர் வாசிகள் நான்கு வேதங்கள் பயின்றவர்கள்.

அதனாலேயே ‘சதுர்வேதிமங்கலம்’ என்று அழைத்தார்கள். விஜயநகர மன்னன் திப்பய்ய தேவ மகாராயரின் கி.பி. 1474ம் ஆண்டின் கல்வெட்டில் ‘ஆபரணதாரியான உத்தரானந்தபுரம் பள்ளிகொண்ட பெருமாள் கோயில்’ என்று குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது. திருமங்கை மன்னன், ‘‘எரிமூன்றும் செம்மையுடைய கைகளால் சர்வேஸ்வரனுடைய மார்க்கத்தில் சலியாத மனம் உடையவர்கள்’’ என்று பாடுகிறார். அக்னி வளர்த்து ஹோமம் செய்த சதுர்வேதி மங்கலம் என்று தெளிவுபடக் கூறுகிறார்.

திருமங்கையாழ்வார் மெய்சிலிர்த்துத் தரிசித்த ஆவராணியை நாமும் தரிசிப்போமா...கோயிலுக்கு முன்பு இயற்கை எழில் சூழ்ந்த பரவசம் தரும் பச்சை வண்ண வயல்கள். அதன் மத்தியில் குடியிருக்கிறார் ஆவராணி அனந்த நாராயணப் பெருமாள். கோயிலின் தலைவாயிலைக் கடந்து மகாமண்டபம் செல்லும் முன்பு பெருமாளை நோக்கி கைகூப்பியபடி இருக்கும் கருடாழ்வார் தனி சந்நதியில் அமைந்துள்ளார்.