‘‘ஆட்டோ எல்லாம் உள்ளே விட முடியாதுங்க...” காவலாள் கண்ணியமாகத்தான் சொன்னாலும் பேரம் பேசமுடியாத கறார்த்தனமும் தெரிந்தது.சங்கர் அந்த கல்யாண மண்டபத்தின் வாசலில் இறங்கி உள்ளே பார்த்தான். வாழை மரப் பந்தல் கட்டி ‘நித்யா வெட்ஸ் ராம்’ பல வண்ணங்களில் தெர்மோகோலில் ஜொலித்தது. 

பிரம்மாண்டமான இரும்புகேட்டை அதன் ஓரத்தில் மூன்றடிக்கு மூன்றடியில் இருந்த கூண்டு திறந்து மூடிக்கொண்டிருந்தது. உள்ளே பாதை இரண்டாகப் பிரிந்து கார்கள் மைதானத்தில் கோலமாவு போட்டிருந்த பார்க்கிங்குக்குச் செல்ல, நடப்பவர்களை வரவேற்க பட்டுப் பாவாடைச் சிறுமியர் பன்னீர் சொம்புடன் இன்னொரு வழியில் காத்திருந்தனர்.

சிறுமிகள் இவர்களைப் பார்த்து “சந்தனம் எடுத்துக்கங்க...”யாரோ ஒருவர் “சாருக்கு ஒரு வீல்சேர் கொண்டு வாடா...” பணக்காரக் கல்யாணங்களில் எல்லாவற்றையும் யோசிக்கிறார்கள். சங்கர் வீல்சேரில் அப்பாவை உட்கார்த்தி நகர்த்தினான். “மணமாலையும் மஞ்சளும் சூடி...” என்றது பாட்டு. அந்த டிஜேவுக்கு அப்பாவுக்குப் பொருத்தமாக வேறு எந்தப்பாட்டும் தோன்றவில்லை போல. ஏதாவது சோகப்பாட்டு போட்டிருக்கலாம். 

அவனுக்கென்ன தெரியும் பாவம். அந்தப் பாதையைத் தாண்டியவுடன் ஒரு கோட் ஆசாமி “நேரா டிபன் சாப்பிட்டிடலாம் சார். நான் வழி காட்டறேன்...” கல்யாணம் போலவே இல்லை. திருவிழா போல இருந்தது. ஒருபக்கம் மருதாணி இட்டுவிட ஒரு ராஜஸ்தானிப் பெண்ணுக்கு முன்னால் வரிசை நீண்டுகொண்டிருந்தது.

“என்னண்ணா இப்படி பேசறே? ஒரு போன் பண்ணியிருந்தா கார் அனுப்பியிருக்கமாட்டேனா? உனக்கு இல்லாம வேறெதுக்கு பத்துக் காரை வாடகைக்கு எடுத்திருக்கேன்?” ராமச்சந்திரன் சுற்றுமுற்றும் பார்த்து குரலைத் தழைத்தார். 

‘‘மேலே போய் உட்காருங்க. கல்யாணம் முடிஞ்சவுடனே நானும் வரேன், மன்னியைப் போய்ப் பார்க்கலாம். டாக்டர்கிட்ட எல்லாம் சொல்லியிருக்கு. எப்பாடு பட்டாவது காப்பாத்திருவார்...”டாக்டரைப் பிடிக்கத்தான் முடிவதில்லை. எப்படியோ சித்தப்பா மட்டும் பேசிவிடுகிறார்.

சித்தப்பாவின் பணம் எல்லா இடத்திலும் தெரிந்தது. பிரம்மாண்டமான அரங்கம். ஆனால், அவ்வளவு கூட்டமில்லை. மணமேடையில் இருந்து தள்ளி ஆங்காங்கே வட்ட மேஜைகள் மரியாதையான தூரத்தில் இருந்தன. மேஜையைச் சுற்றியிருந்த நாற்காலிகளில் பெயர் எழுதப்பட்டு ஒரு பை இருந்தது. 

‘சங்கர் சுப்பிரமணியன்’ என்னவோ பாஸ்போர்ட்டுக்குப் பெயர் கொடுப்பது போல. பையைப் பிரித்துப் பார்த்தான். தாம்பூலத் தேங்காய், கல்யாண பட்சணம், ஒரு சிறு ஜிப்லாக் பையில் அட்சதை, ஒரு பளபள காகிதத்தில் எந்த வேளைக்கு என்ன உணவு என்று மெனு. மனிதத் தீண்டலே இல்லாமல் கல்யாணத்துக்கு வந்து சென்றுவிடலாம்.

அப்பா அவரை ஏறிட்டுப் பார்த்தார். 

“சேஷாத்ரிதானேடா நீ?”“மணிசாருக்கு ஞாபகசக்தி அபாரம். பார்த்து பதினஞ்சு வருஷத்துக்கு மேலே இருக்கும். ராமச்சந்திரன்தான் என்கிட்ட அடிக்கடி வருவார். உங்க குடும்பத்துல இருந்து யாரும் வந்ததில்லை...” இப்போதும் சங்கருக்கு அவர் யார் என்றெல்லாம் தெரியவில்லை.

“பெரியவங்க, அப்படியெல்லாம் பேசக்கூடாது. ராமச்சந்திரன் உங்க நிலைமையைக்கூட என்கிட்ட சொன்னார்...” சங்கர் அதிர்ந்தான். யாரிடமும் சொல்லாதே, கல்யாணம் நல்லபடி நடந்து முடிந்துவிடட்டும் என்று என்னிடமும் அப்பாவிடமும் சத்தியம் வாங்கிக் கொண்டிருந்த சித்தப்பா இந்த ஆளிடம் சொன்னாரா?“என்ன சார் சொன்னார்?”“ஒண்ணும் பெரிசா சொல்லலை. அண்ணா குடும்பத்தோட கும்பகோணத்துல இருந்து வரப்ப ஆக்சிடெண்ட் ஆயிடுத்துன்னார். கல்யாணம் நடத்த முடியுமோன்னு கேட்டார்...”ஆக்சிடெண்ட் நடந்தே மூன்று நாட்கள்கூட ஆகவில்லை. சித்தப்பாக்கு மன்னியின் உயிரைவிட கல்யாணம்தான் பெரிதாக இருந்திருக்கிறது.

“பொண்ணுக்குத் தோஷமில்லை. அவ வேற கோத்திரம் ஆகப்போறவ. ஆனா, எதாச்சும் ஒண்ணுகிடக்க ஒண்ணு ஆயிருத்துன்னா மணைல நீங்க உக்காரப்படாது, மண்டபத்துக்கும் நீங்க வரப்படாதுன்னு எனக்குத் தெரிஞ்ச சம்பிரதாயத்தைச் சொன்னேன்...”“அப்படியா? அதெல்லாம் ஒரு பிரச்னையுமில்லைன்னு சொன்னதாக் கேள்விப்பட்டோமே?”“ஒவ்வொரு பரம்பரை பஞ்சாங்கத்துக்கு ஒவ்வொரு சம்பிரதாயம். 

ராமச்சந்திரனுக்கு நான் சொல்றதுதான் வொர்க் அவுட் ஆறது...’’உழக்குக்குள் கிழக்கு மேற்கு. ஒவ்வொரு வழக்கம் சொல்லும்போதும் அதுதான் வழிவழியாக வந்தது எனச் சொல்கிறார்கள். சித்தப்பாவும் நானும் ஒரே குடும்பம் - இருந்தாலும் சம்பிரதாயங்கள் வெவ்வேறு ஆவதையெல்லாம் யாராவது ஆராய்ச்சி செய்யவேண்டும்.

சேஷாத்ரி மெல்லிய குரலில் தொடர்ந்தார். “நான் சொன்னேனா? அவரும் உங்க சித்தியோட தம்பி குடும்பத்தை மணைல உட்கார ஏற்பாடு பண்ணி, ஹோட்டல்ல ரூம் போட்டு, மண்டபத்துல இருந்து அத்தனை கேமராவும் ரிலே பண்ண எல்லாம் ஏற்பாடெல்லாம் பண்ணினதாச் சொன்னார். 

‘ஏறத்தாழ இந்தக் கல்யாணத்துக்கு ஒருகோடிக்கு மேலே செலவு பண்ணியிருக்கேன்... டிவில பார்க்கத்தான் கொடுத்து வச்சிருக்கு’ன்னு சொல்லிக் கஷ்டப்பட்டார் பாவம். அப்புறம்தான் நேத்து காலைல போன் பண்ணி, இல்லை, எதுவும் தேவையில்லை, நானே உட்கார் றேன்னுட்டார். அம்மாவுக்குத் தேவலையாயிருத்தோ இப்ப?”

நேற்று காலையில் என்ன நடந்தது? மூன்று நாட்களும் அதே நிலைதானே? டாக்டர்கள் கைவிரித்து வெண்டிலேட்டரில்தானே அம்மா இருக்கிறாள். சங்கர் யோசித்தான். ஏதோ புரிந்ததுபோல் இருந்தது.“அப்பா... ஒருநிமிஷம் பேசிண்டிருங்க. நான் கொஞ்சம் போயிட்டு வந்துடறேன்...” சித்தப்பாவிடமே கேட்டுவிடவேண்டியதுதான். 

என்னவோ திரிசமம் செய்கிறார்.மேடையில் ஹோமம் தீவிரமாக எரிந்துகொண்டிருந்தது. மந்திரங்களைச் சிரத்தையாகச் சித்தப்பா திருப்பிச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். மேடைக்குச் செல்லும் வழியில் சித்தப்பாவின் போன் ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது. எடுத்துக் காட்டும்போதே அழைப்பு முடிந்துவிட்டது.