கஷ்டங்கள் தீர்க்கும் ஆலயங்கள்-13

ஊமையை பேச வைக்கும் செந்தில் ஆண்டவன்!

காலை எட்டு மணிக்கே நாகராஜன் வீட்டுக்கு வந்துவிட்டாள் அவரது அண்ணன் மகள் சுவாதி. அந்த பரபரப்பை வழக்கம்போல் எதிர் வீட்டில் இருந்த கண்ணன் கவனித்து விட்டான். நிச்சயம் ஏதோ கஷ்டத்துக்கு தீர்வு கேட்கத்தான் சுவாதி வந்திருப்பாள் என அவன் உள்ளுணர்வு சொன்னது. உடனே ‘எதிர்வீட்டில் இருக்கும் தாத்தாவை பார்க்கப் போவதாக’ தன் அம்மாவிடம் சொல்லிவிட்டு ஓடி வந்தான்.

எதிர்பார்த்ததுபோலவே சுவாதிக்கு கஷ்டம்தான். பிறந்து ஐந்து வருடங்கள் ஆகியும் இன்னும் தன் குழந்தை ஒரு வார்த்தை கூட பேசவில்லையே என்ற வருத்தம் அவளது முகத்தில் நன்கு தெரிந்தது.மவுனமாக, தான் தாத்தா என்றழைக்கும் நாகராஜனின் அருகில் சோபாவில் அமர்ந்தான்.

‘‘கவலைப்படாத சுவாதி... பேச்சு வராதுனு டாக்டர் சொல்லலையே? சிகிச்சை செஞ்சா பேச்சு வர வாய்ப்பு இருக்குனுதானே சொல்லி இருக்கார்? மருத்துவம் பார்த்துக்கிட்டே உங்க சித்தப்பா சொல்ற கோயிலுக்கும் போயிட்டு வா. கண்டிப்பா நல்லதே நடக்கும்...’’ என்றபடி சுவாதியை தோளோடு ஆதரவாக அணைத்து ஆறுதல் சொன்னாள் நாகராஜனின் மனைவியான ஆனந்தவல்லி.

‘‘சுவாதி, உன்ன பாக்கும் போது எனக்கு திருச்செந்தூர்ல நடந்த ஒரு அதிசயம் தான் ஞாபகம் வருது...’’ நம்பிக்கை தரும் குரலுடன் பேச்சை ஆரம்பித்தார் நாகராஜன்.‘‘என்ன அதிசயம் சித்தப்பா..?’’ சுவாதி கேட்டாள். ‘‘பல  வருஷங்களுக்கு முன்னாடி திருச்செந்தூர் கோயில்ல...’’ பக்தியோடு கைகளைக் குவித்து கதை சொல்ல ஆரம்பித்தார் நாகராஜன்.

‘‘அப்பனே! செந்தில் ஆண்டவா! உன் அருளால், சண்முகக் கவிராயனான எனக்கும், என் மனைவி சிவகாமிக்கும் பிறந்த தவப்புதல்வன் இவன்! பிறந்து ஐந்து வருடங்கள் ஆகியும் வாய் திறந்து ஒரு வார்த்தையும் பேசவில்லை. பிள்ளை இல்லா குறை நீக்க பிள்ளை தந்த நீ... அந்தப் பிள்ளைக்கு பேசும் திறன் தர மறந்தாயோ?

போகட்டும், அது எங்கள் வினை என்று ஏற்றுக்கொள்கிறோம். ஆனால், முருகா... நானும் என் மனைவியும் இங்கு திருச்செந்தூரில் நாற்பத்தெட்டு நாட்கள் உண்ணாமல் உறங்காமல் விரதம் இருந்துமா உன் மனம் இரங்கவில்லை? எங்களிடம் இந்த பாரா முகம் ஏன்?
மனிதனுக்கு உற்ற துணை தெய்வம்தான். ஆனால், இப்போது அந்த தெய்வமே எங்களுக்கு கருணை செய்யவில்லை. இனி நாங்கள் வாழ்ந்து என்ன பயன்? இதோ இப்போதே நாங்கள் மூவரும் கடலில் விழுந்து உயிரை விடுகிறோம்!

காலம் உள்ளவரை பக்தர்களைக் கை விடாதவன் என்ற போலி புகழோடு நீ மட்டும் நன்றாக இரு!’’ திருச்செந்தூர் முருகன் முன்னிலையில் ஷண்முகக் கவிராயர் பொறிந்து தள்ளினார். பிறகு ஒரு நொடி கூட அங்கு நிற்கவில்லை. மனைவியையும் ஊமை மகனையும் அழைத்துக் கொண்டு கடலை நோக்கி நகர்ந்தார். சுற்றிலும் நின்றிருந்தவர்கள் செய்வதறியாது அதிர்ந்து நின்றனர்.

அப்போதுதான் அந்த அதிசயம் நிகழ்ந்தது! ஒரு சின்னஞ்சிறு பாலகன் அவர்களை நோக்கி ஓடி வந்தான். அந்த மாய பாலகனின் இடையில் பட்டு வேட்டி மின்னியது. உடல் எங்கும் திருநீறு மணத்தது. அவனது கண்கள் அனைவரையும் வசீகரித்தன! அந்தக் குழந்தை உரிமையோடு வந்து கவிராயருடைய குழந்தையின் கையைப் பற்றி இழுத்துக் கொண்டு சன்னதிக்கு விரைந்தது.

கவிராயரும் அவரது மனைவியும் ஏதோ மந்திரத்திற்குக் கட்டுப்பட்டவர்கள் போல ஒன்றும் பேசாமல் அந்த இரண்டு குழந்தைகளின் பின் சென்றனர்.
சொல்லிவைத்தது போல அப்போதுதான் உச்சிகால பூஜை முடிந்து அர்ச்சகர் முருகனுக்கு ஆரத்தி காட்டினார். அப்போது செந்திலாண்டவனின் திருமுடியில் இருந்த ஒரு தாமரைப்பூ கீழே விழுந்தது.

அதை அந்த மாய பாலகன் கவிராயரின் குழந்தைக்குக் காட்டி, ‘‘சொல்லு... இப்போது சுவாமி தலையிலிருந்து என்ன விழுந்தது?’’ என்று அதிகாரத்தோடு கேட்டது!
‘‘...’’
‘‘ம்... உன்னால் முடியும்! சொல்! என்ன விழுந்தது?’’
‘‘ப்... பு... ப்... பூ!’’

‘‘ஆம்! அதேதான். பூ பூவாக பாடு! என்னைப் பாடு! தீந்தமிழ் சொற்களால் என்னைப் பாடு!’’ என்று சிரித்துக்கொண்டே அந்தக் குழந்தை சன்னதியை நோக்கி ஓடி செந்தில்நாதன் சிலையில் புகுந்து மறைந்தது!நிகழ்ந்தவை கனவா நனவா என்று கவிராயரும் அவரது மனைவியும் புரியாமல் விழித்தனர்.
அப்போது நிகழ்ந்தவை அனைத்தும் பூரண சத்தியம் என்று முரசு கொட்டி சொல்வது போல் அந்த ஊமைக் குழந்தை தேன் தமிழ் கானம் பாடத் தொடங்கியது!

‘‘பூமேவு செங்கமலப் புத்தேளும் தேறரிய
பாமேவு தெய்வப் பழமறையும்... தேமேவு
நாதமும் நாதாந்த முடிவும் நவைதீர்ந்த
போதமும் காணாத போதமாய்... ஆதிநடு’’

- என்று வெண்கல மணிக்குரலில் கந்தர் கலிவெண்பா என்ற கவிதையைப் பாடினான் கவிராயரின் ஊமை மகன்!வாய் திறந்து தன் குழந்தை ஒரு வார்த்தை பேசாதா என்று கவிராயர் எத்தனை நாட்கள் காத்திருந்தார்..? ஆனால், இன்றோ அவர் குழந்தை அறிஞர்கள் போற்றும் அளவிற்கு கவி பாடுகிறது!

கவிராயரும், சிவகாமி அம்மையும், கந்தனின் கருணையை எண்ணி எண்ணி வந்தனங்கள் செய்தனர்.‘‘யாரு சித்தப்பா அந்த மகான்..?’’ சுவாதி கேட்டாள்.அமைதியாக அமர்ந்திருந்த கண்ணனுக்குள்ளும் அதே கேள்வி.

‘‘அவர்தாம்மா   குமரகுருபரர்! இவர் மதுரைல மீனாட்சி பிள்ளைத்தமிழ் பாடினப்ப அன்னை மீனாட்சியே ஒரு குட்டிப் பெண்ணா... பாலா திரிபுரசுந்தரி வடிவுல வந்து முத்து மாலையை பரிசா கொடுத்தா! ஒண்ணு தெரியுமா? இந்தில ‘இராம சரித மானசம்’ எழுதின துளசிதாசர் இந்த   குமரகுருபரரோட மாணவர்தான்! இவரோட ஞானத்துக்கு தில்லி பாதுஷாவே அடிமை ஆகிட்டார்னா பார்த்துக்க..!’’ நாகராஜன் குரலில் பெருமை.
‘‘இந்தப் புகழுக்கு எல்லாம் செந்திலாண்டவன்தான் காரணம் இல்லையா சித்தப்பா..?’’

‘‘அதுல என்ன சந்தேகம் சுவாதி..? அவரோட கருணைக்கு எல்லையே கிடையாது. இப்படித்தான் ஒரு தடவ திருச்செந்தூர்ல...’’
திருச்செந்தூர் கோயில் வாசல். நிம்மதியுடன் உறங்கிக் கொண்டிருந்தார் பகழிக்கூத்தர் என்ற தமிழ்ப்புலவர். நெடுநாட்களாகத் தீராத வயிற்று வலி தீர்ந்த சந்தோஷம்.

அவரது வயிற்று வலியைத் தீர்க்க முடியாது என்று மருத்துவர்கள் கைவிரித்து விட்டனர். இனி தனக்கு செந்திலாண்டவனே கதி என்று அவனை நம்பி திருச்செந்தூருக்கு வந்தார்.செந்திலாண்டவனை வணங்கினார். அவனைக் குழந்தையாகப் பாவித்து திருச்செந்தூர் பிள்ளைத்தமிழ் பாடினார்.