சாருவின் வீடு

அரக்கப் பரக்க அலுவலகத்தினுள் நுழைந்தாள் சாரு.தோளிலிருந்த பை, கையிலிருந்த சாப்பாட்டுக் கூடையென்று அனைத்தையும் எடுத்து டேபிளின் மேல் வைத்துவிட்டு கைகளை உயர்த்தி சோம்பல் முறித்தாள்.பின்னர், முதுகை சற்றே சிரமப்படுத்தி குனிந்து டேபிளுக்கு அடியிலிருந்த டெஸ்க்டாப் கணினி சுவிட்சை ஆன் செய்தாள்.

மானிட்டரில் பில்கேட்ஸ் ஏதோ கணக்கு போட்டுக் கொண்டிருந்தார். ஓரிரு நிமிடங்களில் அவரே ஜன்னலைத் திறப்பார். திரையில் நீலவானம் தெரியும். அதற்குப் பிறகு பாஸ்வேர்டு செலுத்தி அவள் கம்ப்யூட்டரில் நுழையவேண்டும். போன மாதத்திலிருந்து அப்படிச் செய்தால் அதுவே வருகைப் பதிவேட்டில் குறித்துக் கொள்ளும் - அவள் வந்த நேரம் உட்பட.
“என்ன சாரு... ஏதோ போர்க்களத்திற்கு தயாரானது போல ரெடியாயிட்டு இருக்க..?” என்றாள் அடுத்த சீட் ஸ்வப்னா.

“வீட்டில் ஒரு போர்க்களம் முடிச்சு ஆபீசுக்கு வந்தால் அங்கேயும்தான். மாதத்தில் முதல் திங்கள்கிழமை வேற... வாழ்க்கையே போர்தான்...” என்றாள் சாரு சலிப்புடன்.
“வார்த்தை விளையாட்டா? நம்ம பழைய சாரு தலையைக்காட்டற மாதிரி தெரியுதே?”“அப்படியா?” என்றாள் அப்போதும் சுரத்தேயில்லாமல்.கல்யாணத்திற்கு முன்னால் வார்த்தைக்கு வார்த்தை சரவெடியைக் கொளுத்திப் போடுகிறவள் சாரு. அவளது ஜோக்குகளைக் கேட்பதற்கு ஒரு கூட்டமே அவளைச் சுற்றிக்கொண்டு நிற்கும்.

ஆனால், அவளே சொன்னமாதிரி வாழ்க்கையே  போர்க்களமாகிவிட்டது. அன்றைக்குக்கூட காலையில் ஐந்து மணிக்கு எழுந்திருக்கவேண்டியவள், அலுப்பில் அலாரம் அடிப்பதைத் தள்ளிப்போட்டாள். எப்போதும் செய்பவளில்லை அவள். முந்தின நாள் ஆபீசிலிருந்து கிளம்ப  நேரமாகிவிட்டது.தினசரி மாலை நேரம் ஸ்கூலிலிருந்து அவளது குழந்தை ரசிதா, தாத்தா, பாட்டி வீட்டிற்கு போய்விடுவாள். சாரு அவளது அப்பாவின் வீட்டிற்குப் போய், அங்கேயே சாப்பிட்டுவிட்டு குழந்தையுடன் கிளம்பும்போது அவள் தூங்க ஆரம்பித்திருந்தாள்.

அவளது அம்மாவிற்குத்தான் நன்றி சொல்லவேண்டும். “ சாரு... குழந்தைக்கு ஹோம் ஒர்க் எல்லாம் உங்க அப்பாவே கூட இருந்து பண்ணி வெச்சிட்டார்...” என்று அம்மா சொல்லி அனுப்பினாள். அந்த வேலை மிச்சம்.சாருவின் கணவன் பிரசாத் ஒரு வருட ப்ரொஜெக்ட் என்று சொல்லி அமெரிக்கா போய் ஒரு வருடம் ஆகப்போகிறது. முடியப்போகிற நேரத்தில், அதை மூன்று வருடங்களாக நீட்டி யிருக்கிறார்கள் என்று போன ஞாயிற்றுக்கிழமை பேசும்போது சொன்னான்.

துணைக்கு கூட வந்து  இருங்களேன் என்று தன் பெற்றோர்களிடம் கேட்டுப் பார்த்துவிட்டாள்.“இதோ பாரு சாரு... எங்களுக்கு எங்க வீடுதான் சௌகரியம்... இதுவே உன்னோட வீடுதானே... எதுக்கு தனியா கஷ்டப்பணும் நீ... குழந்தையோட எங்களோட தங்கிடு...” என்றாள் அம்மா.அம்மா சொன்னமாதிரி அங்கேயே போய் தங்கிவிடலாம்தான். ஆனால், அவளது கணவனுக்கு அது பிடிக்கவில்லை. “ நீ யாரையும் டிபெண்ட் பண்ற பெண்ணில்லை. எதுக்கு மத்தவங்களை டிஸ்டர்ப் செய்யணும்... அவங்க உங்கப்பா அம்மாவாக இருந்தாலும்..?” என்றான்.அவனது பெற்றோர்களாவது வந்து இருக்கலாம்.

“நாங்க எதுக்கு உனக்கு  பாரமாக இருக்கணும்...” என்று டிவி சீரியல் டயலாக் மாதிரி சொல்லிவிட்டு சேலத்திலேயே தங்கிவிட்டார்கள். அவர்களது பூர்வீக எஸ்டேட் சொத்து வேறு
ஏற்காட்டில் இருக்கிறது.பிரசாத் அவ்வப்பொழுது வீடியோ காலில் அவளையும், ரசிதாவையும் கொஞ்சினால் மட்டும் போதுமா? அவர்களது இரட்டைக்கட்டிலில் ஒரு பாதி காலியாக அல்லவா இருக்கிறது? பிரசாத் இருந்த வரையில், அவர்களுக்கிடையே அழிச்சாட்டியமாக ரசிதா “இங்கேதான் படுத்துக் கொள்வேன்...” என்று அடம் பிடித்த தருணங்கள் மீண்டும் எப்போது வரும்? மெய்நிகர் நிமிடங்களில் விளைகிற விரகத்திற்கு மெய்யாக அல்லவா தீர்வு காணவேண்டும்!

ஆனாலும் ஒற்றை ஆளாக, கடந்த ஒரு வருடமாக குடும்பத் தலைவரில்லாமல் டைம்டேபிள் போட்டதுபோல் குடும்பத்தை நடத்திக் கொண்டுதான் இருக்கிறாள்.காலையில் ஐந்து மணிக்கு எழுந்து காபியைப் போட்டுக் குடித்துக் கொண்டு மொபைல் செய்திகளைப் பார்க்கவேண்டும்.ஆறுமணிக்குள் குளித்துவிட்டு சமையலைத் தொடங்கவேண்டும். அவளுக்கு காலை உணவு, மத்தியானத்திற்கு டப்பாவில் சோறு, குழந்தைக்கு பிரேக்பாஸ்ட், மதியத்திற்கு ஸ்கூலில் சாப்பிட கலர்புல் மீல்ஸ்... அப்புறம் அவளுக்கு நொறுக்குத் தீனி.

தினசரி வேலைகளுக்கே நேரம் போதாத நிலையில், மாதாந்திர மீட்டிங்கில் கிளாஸ் டீச்சர், “சாரு மேடம்... ரசிதாவோட டிபன்பாக்ஸை அழகான டிசைனில் வாங்கி வைத்தால் அவள் ஆசையாக ஸ்கூலுக்கு எடுத்துக்கிட்டு வருவாள். நீங்களோ சாதாரண டப்பர்வேர்ல அனுப்புறீங்க. உங்க குழந்தை மத்த பசங்க கொண்டுவர பாக்சையே பாத்துக்கிட்டு உக்காந்திருக்கு... சாப்பிடமாட்டேங்குது...” என்றாள் ஒரு முறை. ரசிதா தினமும் பாக்சில் மிச்சம் வைக்கிற ரகசியம் தெரிந்தது சாருவிற்கு.