நிரஞ்சனும் வர்ஷாவும் கல்லூரிக்கும் பள்ளிக்கும் போய்விட காமாட்சி ஓய்வெடுக்கவும் பொன்னி கடைக்கும் போய்விட, இந்த அமைதியில் மனம் தத்தளித்து எங்கெங்கோ தறிகெட்டு ஓடியது.

ஏழு வருடங்களுக்கு முன்னே இதே நாளுக்கு முதல்நாளில் காதருகே கனிந்த குரல் இன்றுமே அதே வெதுவெதுப்புடனும் மீசை குறுகுறுப்புடனும் கேட்டது. இப்போதும் முகம் சிவந்து போய் விட்டது.அவள் காத்துக் கொண்டுதானிருக்கிறாள். அவன்தான் வரக்காணோம். அன்றைக்கு அவன் அவசரமாய் கொல்கத்தா புறப்படுகிற சமயம். 

கோயிலுக்குப் போயிருந்தாள். மறுநாள் அவளின் பிறந்த நாள். அப்பா இருந்தவரை எல்லாமே குதூகல கொண்டாட்டம்தான்.அப்பா இறந்ததுமே அண்ணி முகம் காட்ட ஆரம்பித்தாள். பேச்சு ஒவ்வொன்றும் கத்தி போல் விழுந்தது. அப்போதுதான் அப்பாவின் நண்பர் மூலம் கேர்டேக்கர் வேலைக்காக இங்கே வந்து சேர்ந்தாள்.

அம்மா, தன்னை கவனித்துக் கொள்வதாகவும் கவலைப்பட வேண்டாமென்றும் சொன்னதோடு ‘கவனமாக இரு. சம்பளத்தை சேமித்து வை. கல்யாணத்திற்கு உதவும். அண்ணன் செய்ய மாட்டான். புத்தியாய் பிழைத்துக் கொள்’ என்று கூறிவிட்டாள். வருடமொருமுறை போய் பார்த்து விட்டு வருவாள். மூன்று வருடங்கள் முன்பு அம்மா விஷக்காய்ச்சலில் இறந்து போய்விட அண்ணன் வீட்டு பாதையே மறந்து போய்விட்டது. அண்ணியும் அவளை ‘இரு’ என்றெல்லாம் சொல்லவுமில்லை. அண்ணன் கண்டும் காணாமல் நழுவி விட்டான்.

இங்கேயே தங்கியுமாகி விட்டது. முதலில் தட்டுத்தடுமாறியவள் குழந்தைகளுடனும் வீட்டுடனும் பொருந்திப் போனாள். வீட்டு எஜமானி காமாட்சியும் அன்பால் நிறைத்தாள். குழந்தைகளும் ஒட்டிக் கொண்டு விட சுலபமானது. காமாட்சியின் இளைய மகன் மனுரஞ்சனாலும் எந்த பிரச்னையுமில்லை.

பிரகாரம் சுற்றிவிட்டு வந்து குளத்தின் படித்துறையில் உட்கார்ந்தாள். அருகே நிழல் தெரிய நிமிர்ந்து பார்க்க மனுரஞ்சன். 

அவன் வரவேயில்லை. அவனைப் பற்றிய செய்திகளுமில்லை. ஆற்றில் வெள்ளம் வந்து பேருந்து கவிழ்ந்ததில் அவன் மூழ்கிப் போய் விட்டான் என்று அவனுடைய அலுவலகம் சொல்லிவிட்டு ஒரு தொகையை தந்துவிட்டு ஒதுங்கிப் போய் விட்டது. வீடு தத்தளித்தது. ஏற்கெனவே மூத்த மகனையும் மருமகளையும் விபத்தில் வாரிக் கொடுத்தாயிற்று. அப்போதே நடைப்பிணமாகி விட்டார் பெரியவர். 

இப்போது இளைய மகனின் உடல்கூட கிடைக்காததில் காமாட்சி மதிமயங்கினார். ஆண் துணையில்லாத வீடு தத்தளித்தது. அதுவரை மனுரஞ்சனை, தன் மகளுக்கு பேசி முடிக்க விரும்பிய காமாட்சியின் அண்ணனும் ஒதுங்கி விட்டார். நிலம் வீடு என்றும் கொஞ்சம் பணம் வங்கியிலுமிருந்ததும் வீடு ஓட உதவியது. இந்த நிமிடம் வரையும் காத்துக் கொண்டுதானிருக்கிறாள் அவள்.

வருவான்! வந்தே தீருவான் என்ற நம்பிக்கையோடு காத்திருக்கிறாள். இன்னும் ஓரிரு நாளில் கார்த்திகை தீபம். ஏழு கார்த்திகை தீபம் போய்விட்டது.

வேறு பேச்சே இல்லை. மௌனம் மட்டுமே. மௌனம் அத்தனை விஷயங்களையும் சுயாதீனமாகப் பேசியது. மொழியை விழுங்கிவிட்ட மௌனம் அங்கே ரீங்கரித்துக் கொண்டேயிருந்தது. 

அவள் கையை அவன் விரல்கள் வருடின. நிதானித்தான். வெறுமையான விரல். வேதனையாயிருந்தது.‘‘தியா! மோதிரம் எங்கே?’’