பட்சி

பிறர் எழுதுவதை எட்டிப் பார்ப்பது அநாகரீகம். என்றாலும் ரயில் பயணத்தின்போது அருகில் இருக்கும் ஒருவர் சுற்றுப்புறத்தை மறந்து எதையோ எழுதும்போது, அதுவும் ‘பட்சி’ என்ற தலைப்பிட்டு அதை எழுதும்போது - ஒரு சிறு ஆர்வம் ஏற்படத்தான் செய்தது.  ஒரு வழியாக அவர் எழுதுவதை நிறுத்திவிட்டுத் தலைநிமிர்ந்தபோது என்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டு ‘‘‘ஒரு மணி நேரமா எதையோ மிகுந்த ஈடுபாடோடு எழுதறீங்க.

கதையா? கட்டுரையா?’’ என்றபோது அவர் முகத்தில் ஒரு சிறு மலர்ச்சி உண்டானது.  ‘‘கதைதான்...’’ என்றார். தொடர்ந்து கொஞ்ச நேரத்துக்கு தமிழ் சிறுகதைகளைப் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். பிறகு என்ன தோன்றியதோ, தான் எழுதிய கதையை என்னிடம் கொடுத்து படிக்கச் சொன்னார்.

அரவிந்தின் அலுவலகத்தில் மிக வித்தியாசமான பெயருடன் ஒருத்தி சேர்ந்தாள். பட்சி.  ஒரு நாள் இருவருமாகச் சேர்ந்து காப்பி குடிக்கும்போது (அலுவலகத்தில்தான்) அவளிடம் ஒரு புதிரைப் போட்டான் அரவிந்த்.  ‘‘ஒரு விமானத்திலே மொத்தம் 30 பேர் பயணமானாங்க. அந்த விமானத்துக்கு நேர்ந்த விபத்தில் அதிலிருந்து 31 பயணிகளின் சடலங்கள் கண்டெடுக்கப்பட்டன. எப்படின்னு சொல்லுங்க பார்க்கலாம்?’’

பட்சி தன் கீழ் உதடுகளைப் பிதுக்கியது மிக அழகாக இருந்தது. ‘‘அந்தப் பயணிகளிலே ஒரு பெண் கர்ப்பிணி. பயணத்தின்போது அவளுக்கு ஒரு குழந்தை பிறந்திருந்தது!’’  சிரித்து முடித்த பிறகு பட்சியின் முகத்தில் ஒரு புன்னகை வெளிப்பட்டது. ‘‘உங்களுக்குத் தெரியுமா? நான் பிறந்ததே ஆகாய விமானத்தில்தான்!’’

ஒரு கணம் வியந்தான். விதிர்விதிர்த்தான். ஆக, தன்னவள் பட்சிதானோ? என்றாலும் அறிவார்த்தமான கேள்விகள் அடுத்தடுத்து அவன் மனதில் எழுந்தன. கேட்டான்.  ‘‘அப்படியானால் உங்க அம்மா நிறைமாத கர்ப்பிணியாக விமானப் பயணம் செஞ்சாங்களா?’’
‘‘ஆமாம்! நான் குறைப் பிரசவத்திலே பிறந்தவ இல்லே?’’ ‘‘32 வாரங்கள் வரைதானே விமானத்திலே பயணம் செய்ய அனுமதிப்பாங்க?’’
‘‘அம்மாவுக்கு வயிறு பெரிதாகத் தெரியல்லியாம்!’’‘‘இருந்தாலும் கூட டாக்டரின் சான்றிதழைக் கேட்பாங்களே!’’

‘‘விமான சர்வீஸின் டாக்டர் என் அப்பாவின் நெருங்கிய நண்பர். புரியுதில்ல? தவிர, என் அப்பாதான் அந்த விமானத்தின் பைலட்!’’ பட்சி அடுக்கிய விவரங்களில் அரவிந்த் மிரண்டு கொண்டிருக்க, அவள் மேல்விவரங்களை அடுக்கிக் கொண்டிருந்தாள். ‘‘என் அம்மாவுக்குப் பிரசவம் ஆனபோது விமானத்திலிருந்த அத்தனை பேரும் ஒவ்வொரு விதத்தில் உதவினார்கள். அம்மாவுடன் என் சித்தியும் வந்திருந்தாங்க. நல்லதாப் போச்சு...’’  
வாழ்க்கைதான் சிலருக்கு எவ்வளவு வித்யாசமாக அமைந்து விடுகிறது! தனது எதிர்பார்ப்பு இவ்வளவு பிரமாதமாக நிறைவேறி இருக்கிறதே.

ஆகாய விமானம் பறக்குமளவுக்கு ஓர் அடுக்கு மாடிக் கட்டடம் எழும்ப வேண்டுமென்றால் அதற்கு எவ்வளவு தளங்கள் இருக்க வேண்டும்!     
தனது வருங்கால மனைவிக்கான முக்கிய தகுதியை அவன் தன் பெற்றோரிடம் கூறியபோது அவர்கள் அடைந்த அதிர்ச்சி இப்போதும் அவன் மனதில் தெளிவாகப் பதிந்திருந்தது.  ‘‘என்னடா உளர்றே?’’ ஒரே சமயத்தில் இருவரும் சேர்ந்திசை பாடினார்கள்.

‘‘ஏம்மா, உன் பிரசவம் எங்கே நடந்தது? நான் எங்கே பிறந்தேன்?’’ ‘‘பம்பாயிலே நடந்தது. எங்கப்பா அங்கே ஏழாவது மாடியிலேதான் குடியிருந்தார். பிரசவ வலி எடுத்ததும் உங்கப்பா டாக்ஸி கூட்டி வரப்  போனார். ஆனால், அதுக்குள்ளே நீ வீட்லயே பிறந்துட்ட... அதுக்காக?’’

‘‘எனக்கு மனைவியா வரப் போறவளும் ஏழாவது மாடியிலோ அல்லது அதற்கும் மேற்பட்ட மாடியிலோ பிறந்திருக்கணும். அதுதான் கண்டிஷன்!’’
‘‘இதென்ன பேத்தல்! பிரசவ ஆஸ்பத்ரிகளிலே கூட பிரசவப் பிரிவு முதல் ரெண்டு தளத்திலேதானே இருக்கும். மிக உயரமான ஃப்ளாட் கட்டடமாகவே இருந்தால் கூட ஏழாவது மாடிக்கும் அதிகமான ஃப்ளாட்டுலே பிறந்த பொண்ணுங்க எவ்வளவு பேரு இருந்துடுவாங்க?’’ என்று அவன் அம்மா பதறினாள்.

‘‘அப்படியே பிறந்திருந்தாலும் இந்த நிபந்தனையைக் கேட்டதும் இவனை மனநிலை சரியில்லாதவன்னு நினைச்சு ஒதுக்கிடுவா...’’ என்றார் அவனது அப்பா கடும் கோபத்துடன்.‘‘பட்டதாரி மாப்பிள்ளை பட்டதாரிப் பெண் வேணும்னு சொல்றதில்லையா? செவ்வாய் தோஷ ஜாதகத்துக்கு அதே தோஷமிருக்கிற பையனைப் பார்ப்பதில்லையா?   அப்படியானால் என் எதிர்பார்ப்பும் தப்பில்லே!’’ உறுதியாகக் கூறிவிட்டான் அரவிந்த்.