ஒருவேளை உடம்பு சோர்வாக இருக்கிறாளோ?எல்லாம் முடிந்து மண்டபத்தைக் காலி செய்து கொண்டு வீடு வந்து சேர்ந்தபோது ராத்திரி மணி பன்னிரண்டாகிப் போனது. நல்லவேளை மறுநாள் அங்கு யாரும் புக் பண்ணவில்லை. இருந்திருந்தால் மாலையே வந்து அடைந்திருப்பார்கள். அல்லது குறைந்தபட்சம் விழாவுக்கான சாமான்களைக் கொண்டு வந்து வைக்க, போக வர என்றாவது இருப்பார்கள். அறைகளின் சாவியும் கை மாறியிருக்கும்.

அதெல்லாம் இல்லாமல் வசதியாய் முடிந்தது. மண்டப ஓனரும் ஒன்றும் கண்டு கொள்ளவில்லை. ‘கொஞ்சம் முன்னப் பின்னே போயிட்டுப் போறாங்க...’ என்று விட்டிருக்கலாம்.

‘‘அங்கென்னடான்னா இத்தனை சாப்பாடு போயிருக்குங்கிறாரு சமையல்காரர்.

நீ என்னடான்னா மிஞ்சிப்போச்சுங்கிறே... எது சரி? அப்போ வந்து போறவங்களுக்கு சரியா தாம்பூலப்பை கொடுத்தாகலைன்னு சொல்லலாமா? அதானே? சமையல்காரர்கிட்டே போய் ஒத்தைக்கு நிக்க முடியுமா? பெண்களே இப்படித்தான் அவர்களுக்கு வேண்டியவர்களை விழுந்து விழுந்து கவனித்து அனுப்புவார்கள். மற்றவர்களை விட்டுவிடுவார்கள். எனக்கு வேண்டியவர்கள் எத்தனை பேர் வாங்காமல் போனார்களோ?’’

‘‘ஏம்ப்பா... வாசல்ல தாம்பூலம் கொடுத்தனுப்புறதுக்குன்னு ஒராளை ப்ராம்ப்டா நிக்க வைக்க  மாட்டியா? சிலபேர் கூச்சப்படாம அவங்களே சாக்குக்குள்ள கையைவிட்டு எடுத்துண்டு போயிடறாங்க... எல்லாராலும் அப்படி முடியுமா? கேவலமா, தப்பா நினைக்கிறவங்களும் இருப்பாங்கல்ல..? இப்போது இதுதான் நடந்திருக்கிறது...’’‘‘அட... இதுக்குத்தான் இவ்வளவு யோசனையா இருந்தியா? உறவுகள்தான் சுத்திவர இருக்காங்களே... அவ்வளவு ஏன்...

நம்ப அபார்ட்மென்ட்லயே கொடுத்தாலும் தீர்ந்தது. யாரும் தேங்காய் வேண்டாம்னு சொல்லப் போறதில்லே. சட்னிக்காச்சுன்னு வாங்கிக்கிடுவாங்க. ரெண்டு மூணுன்னு தள்ளி விட்டிடு... சந்தோஷமா வாங்கிட்டுப் போறாங்க...’’என் தங்கையின் திருமணத்தின் போது வாசலில் தாம்பூலம் கொடுக்க ஆளே இல்லாமல், அதற்கென்று நிறுத்தியவர்களும் உள்ளே - வெளியே என்று இருந்ததில் பலரும் பை வாங்காமலே போய், ரெண்டு சாக்குகளில் இருந்த நிறையத் தாம்பூலப் பைகள் மிஞ்சிப் போயின.

‘‘சின்ன ஃபங்ஷன்தான்... யோசிச்சுச் சொல்லு... நான் லிஸ்ட் போட்டு, வடிகட்டி... வடிகட்டி... இந்தக் கணக்கைக் கொண்டு வந்திருக்கேன். அன்னைக்கு ஒர்க்கிங் டே வேறே... பத்திரிகை கொடுத்தவங்களெல்லாம் இம்புட்டு தூரத்துக்குப் புறப்பட்டு வருவாங்களான்னு உறுதியாச் சொல்ல முடியாது. எங்கிருந்து டாக்ஸி வச்சாலும் குறைஞ்சது முன்னூறு ஆகும் மண்டபம் வர. போக வர என்னாச்சு? மொய் வேறே இருக்கு.

எல்லாத்தையும் யோசிப்பாங்கல்ல? பேரன் ஆண்டு நிறைவு ஃபங்ஷன்தானே... அப்புறம் வீட்டுல கூடப் போய் பார்த்தா ஆச்சுன்னு இருக்க வாய்ப்பிருக்கு. காலம்பற ஆறரை முகூர்த்தம் வேறே... யோசிச்சிக்கோ...’’ சொல்லித்தான் இருந்தேன். கேட்டால்தானே. அவள் ஃப்ரெண்ட்ஸ் வருவதை என்னவோ நான் தடுத்தாற்போல்  துள்ளினாள்.

அவள் தொலைபேசித் துறை.

ஆனால், என்றும் எனக்கு தொல்லைபேசியாக இருந்ததில்லை.‘‘நல்லாப்  பாரு, பேசு. நானா வேண்டாங்கிறேன்? கட்டித் தழுவிக்கோ முத்தம் கொடுத்துக்கோ... யாரு வேண்டாம்னாங்க! எனக்குத் தேவை ஆள் கணக்கு. கரெக்டாச் சொல்லு...’’என்னாலேயே சொல்ல முடியாததை அவளைப் போட்டு நெருக்கினால்? அவள் சொன்னவர்கள் அத்தனை பேரும் வந்த மாதிரியும் தெரியவில்லை.

‘‘இத்தனை பேரைக் கூப்ட்டியே...வேலக்காரம்மாவ மட்டும் கூப்பிட உனக்கு வாய் எங்க போச்சு..?’’ நேரம் பார்த்து கொக்கியைப் போட்டேன்.‘‘நீங்க சும்மா இருங்க... உங்களுக்கு ஒண்ணும் தெரியாது...’’ ஒரே பேச்சில் என் வாயை அடக்கி விட்டாள். ஆனாலும் எனக்கு மனசு கேட்கவில்லை.‘‘மூணு வருஷமா  நம்ம வீட்ல வேலை செய்றாங்க. ஒரு வார்த்தை சொல்றதுல என்ன தப்பு? அட... பத்திரிகை கூடக் கொடுக்க வேண்டாம்... வாயால சொன்னாக் கொறஞ்சு போவியா? அவங்களும் பிள்ள குட்டிகளோட வந்து சாப்டுட்டுப் போறாங்க... என்ன நஷ்டம்?’’

ராகினி மனது இரங்கவேயில்லை. ஏதாவது செய்யப் போய் மருமகளின் வாயில் விழவேண்டி வந்தால் என்ன செய்வது என்று கூட யோசித்திருக்கலாம்.“அவங்க பல வீட்ல வேலை செய்திட்டு வர்றவங்க... அதே கையோட வேர்க்க விறு விறுக்க வருவாங்க... டிடர்ஜென்ட் படிஞ்சிருக்கும்... அந்தக் கையால குழந்தையை எடுக்க, ஏதாச்சும் இன்ஃபெக் ஷன் ஆச்சுன்னா..?”புதிதாய்த்தான், புதிராய்த்தான் இருந்திருக்கும் ராகினிக்கும்.

‘இப்படியெல்லாம் கூடப் பார்க்க முடியுமோ? அந்தந்த வீட்ல வேலை முடிச்சி வரச்சே கையை சோப்புப் போட்டு  அலம்பிட்டுத்தானே வருவாங்க..? நமக்கென்ன வந்தது... பேரனே ஆனாலும் ஒரு லெவலுக்குத்தான்...’ என்று தோன்றி விட்டதோ என்னவோ?

‘ஆனது ஆச்சு... ஃபங்ஷன் நல்லபடியா முடிஞ்சது... அதுவே பெருத்த நிம்மதி. இனி இப்போதைக்கு வேறே பெரிய வேலைன்னு எதுவுமில்லே... அப்பாடா...’ என்று சற்று ஓய்ந்தேன் நான்.

எதையோ சொல்லத் தயங்குவதுபோல் நின்றாள்.‘‘திடீர்னு வந்தே... இப்ப கம்முன்னு நின்னுட்டே..?  என்ன விஷயம்?’’

‘‘இல்ல... மனசுக்கு ரொம்ப சங்கடமாப் போயிடுச்சு... அதான் சொல்லுவமா வேண்டாமான்னு...’’‘‘பரவால்ல... சொல்லு...’’‘‘பஞ்சவர்ணம்...’’ ‘‘ஆமா... பஞ்சவர்ணம்... அவங்களுக்கென்ன? உடம்பு கிடம்பு சரியில்லாமப் போயிடிச்சா?’’‘‘அட அதில்லீங்க... அவங்க வந்தி்ட்டுப் போனத...’’‘‘ஆமாமா... நானும்தான் கவனிச்சேன். அதுல இன்னொண்ணையும் கவனிச்சேன்...’’

‘‘உட்காரெல்லாம் முடியாது. எனக்கு வேலையிருக்கு. அந்தம்மா ஐநூறு ரூபா எழுதி வச்சிட்டுப் போயிருக்காங்க... அதத்தான் சொல்ல வந்தேன். எனக்கு என்னமோ மாதிரி ஆயிடுத்து...’’

உண்மையும், சத்தியமும், உழைப்பும், அதைப் பொதிந்து வைத்திருக்கும் அன்பு  மனமும் என்றும் ஈரத்தோடிருப்பவை. அவை எழுப்பும் உணர்வலைகள் அப்படித்தானே இருக்க முடியும்?