கழுதை தேய்ந்து கட்டெறும்பு ஆன கதை. யானை தேய்ந்து பூனையான கதை. உங்களுக்குப் பிடித்த வேறு தேய்ந்த கதைகளையும் இத்தோடு சேர்த்துக்குங்க.கடந்தவாரம் இந்தியாவின் பெருமைமிகு, சீர்மிகு, எல்லோரின் ட்ரீமிலுமே வரும் கலெக்டர் கனவான சிவில் சர்வீஸ் எனும் குடிமைப் பணிக்கான ரிசல்ட் வெளியிடப்பட்டது. ஆனால், கண்ணால் பார்க்கமுடியவில்லை. பார்த்தால் மூளைக்குள் ஏறவில்லை.

எல்லாம் சூன்யமாக இருந்தது. சுமார் 685 இந்திய வெற்றியாளர்களில் 27 தமிழர்கள் மட்டுமே வெற்றியாளர்கள் என கொட்டை எழுத்தில் இருந்ததை ஜீரணிக்கமுடியவில்லை. கூகுள் ஆண்டவரை தரிசித்தால் ஆண்டு வாரியாக தமிழகத்தின் தேர்ச்சியை சதவீதத்தில் தருகிறது. 2014ல் 10, 2015ல் 8, 2016ல் 7, 2017ல் 4, 2018ல் 5, 2019ல் 7, 2020ல் 4.7, 2021ல் 3.9. இந்த 3.9 சதவீதம் தேர்ச்சிதான் கடந்தவாரம் தமிழ்நாட்டின் தலையெழுத்தை தலைகீழாக எழுதியிருக்கிறது.

ஒருகாலத்தில் நிஜத்திலும் திரைப்படங்களிலும் ஒரு குழந்தையைக் கேட்டால்கூட ‘நான் கலெக்டராக வருவேன்...’ என்று சொல்லும் காலம் இருந்தது. ஆனால், இதெல்லாம் 90கள் வரைதான்.

அதேபோல இந்தத் தேர்வுக்கு அத்தியாவசியமான ஜெனரல் நாலேட்ஜும் இந்த மாணவர்களிடையே குறைவாக இருக்கிறது. தவிர முன்பு போலில்லாமல் சில அட்டம்ப்டிலேயே பாஸாகிவிடவேண்டும் என்று இந்தத் தேர்வுக்கு இப்போது அவர்கள் பயிற்சி எடுப்பதால் படிப்பில் ஆழம் காணமுடியாமல் இருக்கிறார்கள்.

இத்தோடு கொரோனா காலமும் இந்த வீழ்ச்சிக்கு முக்கிய பங்காற்றியிருக்கிறது. எங்களைப் போன்ற பயிற்சி நிலையங்கள் கடந்த இரண்டு வருடங்களாக ஆன்லைன் மூலமாக பயிற்சி அளிக்க வேண்டிய கட்டாயத்துக்கு ஆளாயின. இதனால் எங்களாலும் அவர்களது குறைகளை ஆராய்ந்து சரிசெய்ய முடியாத நிலை. தனிப்பட்டு கவனம் எடுத்து பயிற்சி தர இயலாத சூழல்.

இந்தக் குறைகள் எல்லாம் இனிவரும் காலங்களில் சரிசெய்யப்படும்...’’ என்ற வைஷ்ணவியிடம், பொருளாதார சூழலும், கொரோனா போன்ற பிரச்னைகளும் தமிழகத்துக்கு மட்டுமே உரியவை அல்லவே என்றோம். ‘‘மறுக்கவில்லை. ஆனால், இப்பிரச்னைகள் தென்னிந்தியாவுக்கே மிகப் பொருத்தமாக இருக்கிறது. மொத்த வெற்றியாளர்களில் தென் இந்தியாவில் இருந்து தேர்வானவர்கள் 100க்கும் குறைவானவர்கள் என்ற உண்மை இதைத்தான் உணர்த்துகிறது.

வட இந்தியாவைப் பொறுத்தளவில் சிவில் சர்வீசுக்கு தில்லிதான் கேப்பிட்டல் என்று மாறிவிட்டது. தில்லி என்றால் தில்லி மட்டுமல்ல. சுற்றியுள்ள மாநிலங்களான உத்திரப்பிரதேசம், மத்தியப்பிரதேசம், குஜராத், இமாச்சலப்பிரதேசம், ஹரியானா, ராஜஸ்தான்... மாணவர்கள் எல்லாம் தில்லியில்தான் கும்பலாகக் கூடி படிக்கிறார்கள். அங்கே பியர் பிரஷர் என்ற ஊக்கம் இருக்கிறது.  

‘‘இதில் சில உண்மைகள் இருக்கின்றன. உதாரணமாக, தமிழகத்தில் 12ம் வகுப்பு வரை ஆங்கிலம் ஒரு பாடமாக இருக்கிறது. அப்படி இருந்தும் மாணவர்கள் ஏன் ஆங்கிலத்தில் தடுமாறுகிறார்கள் என்ற கேள்வி எழுகிறதல்லவா..? அப்படி என்றால் ஆங்கிலப் பயிற்சியில் குறை இருக்கிறது என்றுதானே அர்த்தம்?அரசு கல்விக்காக செலவழிக்கிறது என்பது உண்மைதான்.

ஆனாலும் முன்பைவிட குறைவாக செலவழிக்கிறது. இதனால்தான் கல்விக்கு ஆடிட் வேண்டும் என்கிறேன். அப்போதுதான் எங்கே ஓட்டை இருக்கிறது என்பதைக் கண்டறிந்து சரிசெய்ய முடியும். இதோடு தமிழகத்தில் மொழிக்கான பிரத்யேக ஆசிரியர்களே பெரும்பாலும் இல்லை. மற்ற பாடங்களை எடுக்கும் ஆசிரியர்கள்தான் ஆங்கிலத்தையும் எடுக்கிறார்கள்.

ஒன்றாம் வகுப்பிலிருந்து ஐந்தாம் வகுப்பு வரையில் ஆங்கிலத்துக்கு என தனியாக ஆசிரியர்கள் இல்லை என்றால் உயர் வகுப்புக்கு செல்லும் மாணவர்கள் தடுமாறவே செய்வார்கள்...’’ என்ற பிரின்ஸ் கஜேந்திரபாபு, தனியார் வேலைகள் இந்த சிவில் சர்வீஸ் கனவுகளை கானல் நீராக்கிவிட்டதாக சொல்லப்படுவதை ஏற்கவில்லை.

‘‘தனியார் வேலையைத் தேடுபவர்களை விட்டுவிடுவோம். ஆர்வத்துடன் சிவில் சர்வீஸ் எழுத வருபவர்களை நாம் காப்பாற்றி கரை சேர்க்க வேண்டுமல்லவா? எழுத வரும் மாணவர்கள் பல தடைகளைத் தாண்டித்தான் இன்று தேர்வு எழுதுகிறார்கள். அப்படிப்பட்டவர்களுக்கு முதலில் உணவளிக்க வேண்டும். பிறகு தங்கும் இடம், இலவசப் புத்தகங்கள் என்று அரசு அரவணைத்து ஆதரிக்க வேண்டும்.