அரண்மனை குடும்பம்-30

குலசேகர ராஜா தன் படகுக் காரில் இருந்து இறங்கி சோகமாய் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு மின் தகனம் நடக்கும் ஒரு அழகான கட்டடம் நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தார்.
அந்த மயானம் ஒரு காலத்தில் அடர்வான மரங்கள் சூழ்ந்த கடும் காடாக இருந்தது. அங்கோர் இடத்தில் ஒரு ஆஸ்பெஸ்டாஸ் கூரைக்குக் கீழே பிணங்கள் தகனமாகும். அதன் புகை எல்லாப் பக்கமும் பரவி மரங்களின் இலைகளில் எல்லாம் படிந்து சூழலே இருள் மயமாக இருக்கும்.

காக்கை, குருவி என்று ஒரு பட்சி கூட அந்த புகை பிடிக்காமல் அந்தப் பக்கமே வராது. சில கழுகுகளும் ஆந்தைகளும் மட்டும் ‘எங்களுக்கு இதெல்லாம் ஒரு பொருட்டில்லை’ என்பது போல மரக்கிளைகளில் அமர்ந்து கீழே நடப்பதைப் பார்த்தபடி இருக்கும்.ஒரு நாளும் ஒரு மனிதரும் அங்கே லேசான இதயத்தோடும் மூச்சோடும் இருந்ததே இல்லை. கண்ணீரும் ஒப்பாரியும்தான் அங்கே சாஸ்வதம்!

அங்கே வரும் ஒவ்வொருவரும் தங்களை ஒருமுறை பிணமாகக் கற்பனை செய்து பார்த்து தங்களுக்கும் இதுதானே இறுதி முடிவு என்று கேட்டுக் கொண்டு பின் அப்படி நினைத்தது பிடிக்காமல் வேறு நினைவுகளுக்கு மாற முயற்சிப்பார்கள். அப்படி ஒரு இடம் இப்போது மிக நவீனமாக துளியும் அச்சத்திற்கே இடமில்லாதபடி ஒரு பூங்காவாக ஆக்கப்பட்டிருந்தது. தரையெல்லாம் டைல்ஸ் பதிக்கப்பட்டு நடக்கையில் சுகமாயிருந்தது. இருபுறமும் குரோட்டன்ஸ் செடிகள் பூக்களோடு சிரித்தன.